گوانتانامو از نزدیک/مروری بر حبس نامحدود بازداشت شدگان از سوی آمریکا
- برخی هرگز باور نمی‌کردند که ۲۰ سال پس از ورود اولین بازداشت شدگان در ۱۱ ژانویه ۲۰۰۲، هنوز ۳۹ مرد در زندان باشند که ۲۸ نفر از آن‌ها هرگز به ارتکاب هیچ اتهامی، متهم نشده‌اند.
به گزارش «ایندیپندنت»، نزدیک به ۸۰۰ مرد در طول ۲۰ سال گذشته در زندان گوانتانامو بودهاند؛ برخی از آن‌ها برای چند سال و بسیاری دیگر برای چندین دهه در زندان بودهاند.
اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا تخمین می‌زند که ۸۶ درصد از مردانی که طی این ۲۰ سال در گوانتانامو زندانی شده‌اند در هیچ میدان جنگی اسیر نشده‌اند، بلکه در افغانستان یا پاکستان برای جایزه فروخته شده‌اند.
تنها ۵ درصد آن‌ها واقعاً توسط نیرو‌های آمریکایی اسیر شدند؛ نزدیک به ۱۰۰ درصد این افراد، چه در بگرام و چه در گوانتانامو شکنجه شدند.
وزارت دفاع آمریکا از همان ابتدا می‌دانست که بیشتر این زندانیان هیچ اتهامی ندارند؛ بلکه مردانی بی گناه در مکان و زمان نامناسب یا سربازانی سطح پایین بودند.
دیده‌بان حقوق بشر تخمین می‌زند که از ۱۹۷ بازداشتی که در دوران اوباما آزاد شدند، ۸۵ درصد آن‌ها حتی مظنون به فعالیت‌های تروریستی نبودهاند.
دولت بوش ۵۰۰ نفر را در مجموعه‌ای از تصمیمات ظاهرا تصادفی آزاد کرد که اغلب بر اساس درخواست سران خارجی بود؛ هیچ فرآیند حقیقت یاب واقعی در رابطه با بازداشت این افراد وجود نداشت.
دولت ترامپ تنها یک زندانی را آزاد کرد، آن هم نه به این دلیل که فکر می‌کردند او به اشتباه بازداشت شده است، بلکه بر اساس توافقی که با عربستان انجام شده بود، او را آزاد کرد.
دولت بایدن نیز در اولین سال فعالیت خود فقط یک زندانی را آزاد کرده است.
۱۲ مردی که در آنجا هستند قبلاً توسط فرآیند هیئت بازبینی دوره‌ای که توسط دولت اوباما آغاز شده بود برای آزادی در نظر گرفته شده‌اند اما دولت آمریکا هنوز کشوری را که مایل به پناه دادن به آن‌ها باشد، شناسایی نکرده است.
آن‌ها نمی‌توانند به کشور مبدا خود برگردند، کشور مبدا آن‌ها نمی‌تواند تضمین‌های امنیتی کافی ارائه دهد، یا هیچ کشور ثالثی آن‌ها را قبول نخواهد کرد.
در طول دولت اوباما، فرستادگان ویژه به سراسر جهان سفر کردند تا کشور‌هایی را بیابند که این افراد را بپذیرند.
جای تعجب نیست که کشور‌ها مشتاق نبودند به کشوری لطف کنند که کنگره آن، آوردن هر زندانی گوانتانامو به آمریکا را به هر دلیلی، از جمله درمان‌های ضروری پزشکی، ممنوع کرد.
تنها ۱۱ نفر از ۸۰۰ مردی که به گوانتانامو انتقال داده شده‌اند، در واقع به جرم و جنایت متهم شده‌اند و در کمیسیون‌های نظامی محاکمه شدند.
در سطح انسانی، با وجود اجماع واضح مبنی بر اینکه آن‌ها مرتکب هیچ جرم قابل اتهامی نیستند، بیش از دو سوم آن‌ها تحت شرایط بسیار سخت زندانی شده‌اند.
ده‌ها نفر به اصطلاح آزاد شده‌اند، اما نمی‌توانند آنجا را ترک کنند، زیرا ناسازگاری آمریکا بن بست ایجاد کرده است که هیچ کشوری آن‌ها را نخواهد پذیرفت یا آمریکایی‌ها شرایط غیرمنطقی را برای بازگرداندن آن‌ها به کشورشان تحمیل می‌کنند.
بسیاری از این مردان اکنون سالخورده هستند، وضعیت سلامتی ضعیفی دارند و قادر به دسترسی به مراقبت‌های پزشکی لازم نیستند، پدر و مادر آن‌ها فوت کردهاند و فرزندانشان بدون آن‌ها بزرگ شده‌اند.
گوانتانامو لکه‌ای پاک نشدنی بر حاکمیت قانون است؛ بازداشت نامحدود، شاید مادام العمر بدون محاکمه، چیزی خارج از اقدامی قرون وسطایی نیست.