مناطق قربانی؛ خطوط مقدم مواجهه سیاه‌پوستان با مواد سمی در آمریکا

خبرگزاری میزان - حدود ۲۵۰ هزار آمریکایی در بخش‌هایی از این کشور زندگی می‌کنند که نرخ سرطان ناشی از آلودگی هوا از حد مجاز «خطر قابل قبول» بیشتر است.

کارشناسان محیط زیست برای این سایت‌ها نام مناطق قربانی برگزیدند.

آژانس محیط زیست آمریکا و هزاران آمریکایی که محکوم به مرگ شده‌اند

ساکنان این جوامع بر اثر سرطان و سایر بیماری‌ها بیشتر و زودتر از افرادی که گاهی تنها چند مایل دورتر هستند، جان خود را از دست می‌دهند.

ممکن است بسیاری از ساکنان مناطق قربانی این را ندانند، اما آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا این را می‌داند و اجازه می‌دهد که این اتفاق بیفتد؛ به عبارت دیگر، یک سازمان دولتی که قرار است از آمریکایی‌ها محافظت کند، عملا هزاران نفر از آن‌ها را به مرگ محکوم کرده است.

مناطق قربانی آمریکا در کجا قرار دارند؟

پایگاه پروپابلیکا نقشه مفصلی از مناطق قربانی آمریکا منتشر کرده است؛ بسیاری از آن‌ها در کریدور پتروشیمی تگزاس و لوئیزیانا هستند که گاهی اوقات کوچه سرطان نیز نامیده می‌شود، اما دیگر مناطق قربانی در جوامع دوردستی در پنسیلوانیا، نیومکزیکو، ایلینوی، کنتاکی و تنسی قرار دارند.

میلیون‌ها آمریکایی بدون‌شک زندگی روزمره خود را با این باور می‌گذرانند که اگر هیچ چیز دیگری نباشد، دولت باید از آن‌ها در برابر آلاینده‌های صنعتی سرطان‌زا محافظت کند، اما آن‌ها درگیر زنگ هشدار نگران کننده هستند.

این نشریه حدود هزار کانون داغ را شناسایی کرده است؛ معمولاً در جوامع نزدیک کارخانه‌ها، پالایشگاه‌ها یا تأسیسات نظامی که گاز‌های خطرناکی مانند اکسید اتیلن، بنزن، دیوکسین و کلروپرن را آزاد می‌کنند.

تحقیقات پروپابلیکا نشان می‌دهد که حدود ۲۵۶ هزار آمریکایی در مناطقی زندگی می‌کنند که در آن موارد سرطان ناشی از آلودگی هوا بیش از یک نفر در ۱۰ هزار نفر است، که در حال حاضر بسیار بالاتر از سطح قابل قبول است.

در حالی که شرکت‌ها میزان انتشار گاز‌های خود را به دولت آمریکا گزارش می‌دهند، برآورد‌های آن‌ها به‌طور گسترده‌ای کمتر از میزان واقعی است و آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا اغلب از اطلاعاتی که جمع‌آوری می‌کند برای اطلاع‌رسانی واضح به مردم در مورد اینکه هوا در جوامعشان ممکن است بر سلامت آن‌ها تأثیر بگذارد، استفاده نمی‌کند.

حتی زمانی که این نهاد آمریکایی گزارش‌هایی را در مورد سطوح خطر در مناطق قربانی منتشر می‌کند، به نظر می‌رسد گزارش‌ها تغییر می‌کند؛ به‎عنوان مثال، شهر عمدتا سیاه‌پوست و طبقه کارگر «ریسرو»، لوئیزیانا: یک گزارش آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا در سال ۲۰۱۵ نشان داد که خطر ابتلا به سرطان ناشی از سمی بودن هوا در این منطقه ۵۰ برابر میانگین ملی است.

همانطور که مری همپتون، یکی از ساکنان این منطقه در سال ۲۰۱۹ به گاردین گفت که پس از اطلاع از اینکه کارخانه‌های منطقه‌شان به طور قطعی با نرخ بالای سرطان در جامعه‌شان مرتبط است، مردم منطقه احساس کردند «مثل اینکه هیچ‌کس اهمیتی نمی‌دهد».

سهم نامتناسب افراد فقیر و سیاه‌پوست

کارخانه‌های آلاینده به طور نامتناسبی در محله‌های فقیرنشین یا اقلیت متمرکز شده‌اند؛ بر اساس کتاب استیو لرنر در سال ۲۰۱۹، مناطق قربانی؛ خطوط مقدم مواجهه با مواد سمی در آمریکا هستند.

میانگین جریمه اعمال شده بر آلاینده‌ها در محله‌های سفیدپوست ۵۰۶ درصد بیشتر از میانگین جریمه اعمال شده برای آلوده‌کنندگان در جوامع اقلیت است.

مناطق قربانی محصول نژادپرستی زیست محیطی

مناطق قربانی که محصول نژادپرستی محیطی است، در نزدیکی کانون‌های آلودگی قرار دارند و معمولاً جوامع رنگین هستند.

جنبش زندگی سیاه‌پوستان مهم است و همه‌گیری کرونا نشان داده که نژادپرستی نظام‌مند به طور نامتناسبی خطر و آسیب را برای جمعیت‌های کم درآمد و اقلیت ایجاد می‌کند.

 یکی از واقعیت‌های سخت این نژادپرستی نظام‌مند وجود «مناطق قربانی» است؛ این‌ها جوامعی هستند که در نزدیکی نقاط داغ آلودگی قرار دارند که به دلیل فعالیت‌های صنعتی فشرده و متمرکز، مانند کارخانه‌ها، کارخانه‌های شیمیایی، نیروگاه‌ها، پالایشگاه‌های نفت و گاز و مراکز دفن زباله، برای همیشه آسیب دیده‌اند.

این حوزه‌ها که از سوی شرکت‌ها و سیاست‌گذاران تعیین شده‌اند، محصول نژادپرستی زیست‌محیطی، ساختار‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی نظام‌مند هستند؛ از جمله قوانین ضعیف، اجرا نشدن قوانین، سهل‌انگاری شرکت‌ها و دسترسی کمتر به مراقبت‌های بهداشتی که بار سلامت محیطی نامتناسبی را بر جوامع خاص وارد می‌کند.

آمریکا میزبان بدترین مناطق قربانی جهان

آمریکا میزبان یکی از بدترین مناطق قربانی روی کره زمین است؛ این مکان‌ها در لوئیزیانا «کوچه سرطان» نامیده می‌شود که در آن بیش از ۱۰۰ پالایشگاه نفت، کارخانه پتروشیمی و غیره وجود دارد.

این مناطق در جوامع فقیر، عمدتا سیاه‌پوست واقع شده‌اند که این یک امر غیراخلاقی و نابرابر است.

انتهای پیام/