نقض آشکار حقوق بشر در بازداشتگاه‌های مهاجرتی کانادا

خبرگزاری میزان – کانادا به عنوان یکی از کشور‌های دارای نقش موثر در ایجاد موج‌های پناهجویی در جهان، سیاست‌های نامتناسبی در برخورد با پناهجویان دارد.

در ژوئن ۲۰۱۸، آژانس خدمات مرزی کانادا (CBSA)، برنامه جایگزین برای بازداشت مهاجران را اعلام و ادعا کرد که هدف این برنامه کاهش تعداد زیاد پناهجویان و مهاجرانی است که پس از ورود به کانادا در دوره‌های طولانی بازداشت غیرانسانی نگهداری می‌شوند.

اگرچه کانادا خود را به عنوان پناهگاه امن متنوع، پذیرا و فراگیر برای پناهجویان معرفی می‌کند، اما واقعیتی که پناهجویان در کانادا با آن مواجه می‌شوند، گرفتار شدن در سیستم مهاجرتی با ویژگی‌های مدت نامشخص بازداشت، رفتار‌های ظالمانه، عدم حمایت از سلامت روان و سابقه سیستماتیک نژادپرستی است.

در حالی که کانادا ادعا می‌کند که در برنامه جایگزین خود یک سیستم بازداشت مهاجرتی بهتر و منصفانه‌تر ایجاد کرده که از رفتار انسانی و شرافتمندانه با افراد و در عین حال محافظت از امنیت عمومی حمایت می‌کند، تجربیات زیسته بسیاری از پناهجویان، گسترش شبکه زندان‌های کانادا به فضا‌ها و جوامع خصوصی آن‌ها به عنوان انعکاسی از میراث مخدوش کانادا از امپریالیسم و جرم انگاری ناعادلانه اقلیت‌های قومی است.

بازداشت‌های هولناک

هنگامی که یک پناهجو وارد کانادا می‌شود، بلافاصله دستگیر و وارد روند طولانی انتظار برای تایید درخواست پناهجویی خود توسط بخش حفاظت از پناهجویان می‌شود؛ تا همین اواخر، این به معنای حبس در یکی از سه مرکز نگهداری مهاجرت آژانس مرزی کانادا یا زندان‌های استانی تا زمانی که پرونده آن‌ها حل شود، بود.

در حالی که به طور معمول، بسیاری از مهاجران حتی پس از یک دوره نسبتا کوتاه بازداشت، از اضطراب، مشکلات در روابط بین فردی، اختلال در حافظه، نرخ نگران کننده افسردگی و اختلال استرس پس از حادثه رنج می‌برند، کانادا از معدود کشورهایی است که برای مدت بازداشت که بر سلامت روانی، جسمی و عاطفی پناهجویان تاثیر منفی دارد، زمانی را مشخص نکرده است.

برخورد‌های وحشتناک با پناهجویان در بازداشتگاه‌های مهاجرتی

یکی از وحشتناک‌ترین نمونه‌های رفتار با پناهجویان از سوی آژانس خدمات مرزی کانادا، مورد «لوسیا وگا خمینز» است که در ۲۰ دسامبر ۲۰۱۳ در بازداشتگاه مهاجرتی این کشور خودکشی کرد.

وی که به عنوان یک پناهجوی بدون مدرک مشغول کار بود و همه درآمدش را برای خانواده اش در مکزیک می‌فرستاد، به دلیل عدم پرداخت کرایه قطار بازداشت شد؛ «خمینز» در جلسات اولیه بازجویی مترجم نداشت.

قرار ملاقات «خمینز» با رئیس هماهنگ کننده سلامت روان در پی گزارش وجود علائم افسردگی و اضطراب توسط پرستار مرکز، لغو شد و آژانس خدمات مرزی کانادا به این موضوع توجهی نشان نداد.

این آژانس حتی بیش از یک ماه خبر مرگ «خمینز» را پنهان کرد و این پرونده را جامعه مکزیکی ونکوور به رسانه‌ها انتقال داد.

نژادپرستی ساختاری در سیستم مهاجرتی کانادا

در سیستم مهاجرتی کانادا، نژادپرستی ساختاری یک میراث است که به طور نامتناسبی بر رفتار با پناهجویان و مهاجران براساس کشور‌های مبدا تاثیر می‌گذارد؛ نمونه کامل این تبعیض همیشگی، رفتار کانادا با مهاجران اوکراینی در مقایسه با مهاجرانی مانند خمینز است.

کانادا در پی آغاز جنگ اوکراین، به سرعت اقدام به ایجاد مجوز کانادا- اوکراین برای سفر‌های اضطراری کرد و به حدود ۱۷۰ هزار پناهجوی اوکراینی اجازه مهاجرت به کانادا را داد؛ این مهاجران از هزینه‌های معمول مهاجرت معاف شده و حق داشتن مجوز کار سه ساله و اسکان فوری در خانه‌های کانادا را دریافت کردند.

در مقایسه با این استقبال از پناهجویان اوکراینی، کانادا فقط حدود ۳۰ هزار تبعه افغانستانی را در یک بازه زمانی مشابه پذیرفت؛ سهولت و کارآمدی روند درخواست پناهجویی برای اوکراینی‌ها باید حقی باشد که به همه پناهجویان و نه فقط پناهجویان از کشور‌های اروپایی داده شود.

برنامه جایگزین‌های بازداشت کانادا

در حالی که قرار است بازداشت مهاجرت یک فرآیند کوتاه مدت باشد که منجر به اخراج یا اسکان مجدد می‌شود، سیاست مهاجرتی کانادا مبنی بر بازداشت نامحدود پناهجویان، این امر را به یک فرآیند مجازاتی تبدیل می‌کند.

کانادا در پی افزایش توجه رسانه‌ها به مرگ‌های متعدد پناهجویان در سیستم بازداشت مهاجرتی این کشور، در سال ۲۰۱۶ برنامه جایگزین بازداشت خود را با استفاده از مانیتور اعلام کرد که آخرین مرحله آن بازداشت بود.

این برنامه نگرانی‌هایی شامل سلامت روانی مهاجران، حقوق حریم خصوصی و خطر آسیب فیزیکی ناشی از استفاده از مانیتور را برانگیخته است.

منتقدان می‌گویند دادن مسئولیت مربوط به درستی عملکرد و شارژ بودن مانیتور‌ها به معنی قرار دادن آن‌ها در معرض خطر بازداشت و اخراج است.

باید توجه داشت که کانادا همچنان جرم انگاری مهاجرت را در دستور کار دارد و شبکه زندان خود را به خانه‌ها و زندگی شخصی مهاجران گسترش می‌دهد.

نقش کانادا در بحران مهاجران: گذشته و آینده

کانادا، به عنوان یک دولت امپریالیستی غربی، مسئول ایجاد شرایطی است که باعث می‌شود پناهجویان پا در مسیر مهاجرت بگذارند؛ دولت کانادا باید سیاست‌های مهاجرتی و رفتار با مهاجران را بر این اساس تنظیم کند.

کشور‌های مستعمره سابق به دنبال خروج کشور‌های اروپایی از مستعمرات خود و به جا گذاشتن تفرقه و بی ثباتی اقتصادی، با سطوح نامتناسبی از خشونت، شرایط اضطراری اقلیمی و فقر مواجه شدند؛ این مسائل باعث آوارگی می‌شود، زیرا افراد با فرصت‌های اقتصادی محدود یا عدم وجود فرصت، درگیری‌های اجتماعی و آزار و اذیت بر اساس هویت خود مواجه هستند.

بحران مهاجرت روز به روز بدتر می‌شود؛ کمیساریای عالی پناهجویان سازمان ملل پیش بینی می‌کند که ۱۱۷.۲ میلیون نفر در سال ۲۰۲۳ به اجبار آواره یا بی تابعیت خواهند شد.

جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا ادعا می‌کند که همه حق دارند به دنبال امنیت باشند و کانادا به اقدامات خود برای ارائه پناهگاهی امن برای افرادی که برای امنیت خود فرار می‌کنند، ادامه می‌دهد؛ با وجود این، تجربه زیسته پناهجویان نشان می‌دهد که این اظهارات فقط یک دروغ است.

اگر کانادا می‌خواهد همانگونه که ادعا می‌کند پناهگاه امنی برای پناهجویان باشد، باید در برخورد خود با پناهجویان تجدیدنظر کند، از جرم انگاری مهاجرت بپرهیزد و به بحران بهداشت روان پناهجویان توجه کند.

انتهای پیام/