آمریکا؛ امپراتوری بازداشت‌های خودسرانه

خبرگزاری میزان – در حالی که آمریکا تلاش دارد خود را با عناوین «شهر بالای تپه» و «فانوس دموکراسی» معرفی کند، واقعیت جاری در این کشور داستان متفاوتی را بیان می‌کند.

بخش قابل توجهی از جمعیت آمریکا با بحران سوءمصرف مواد مخدر دست و پنجه نرم می‌کنند؛ دو قطبی‌های سیاسی در حال تشدید است؛ خشونت تسلیحاتی به شکلی روزافزون قربانی می‌گیرد؛ شکاف اقتصادی در حال تعمیق است؛ بازداشت‌های خودسرانه صورت می‌گیرند، تبعیض و جرایم نفرت محور علیه اقلیت‌های قومی و نژادی همچنان قربانی می‌گیرد.

این معضل‌های درهم تنیده نه تنها نابرابری اجتماعی را تشدید می‌کند، بلکه اوضاع حقوق بشری را رو به وخامت برده و استاندارد‌های دوگانه و ریاکارانه آمریکا را هویدا می‌سازد.

همزمان آمریکا که قادر به حل مسائل و معضل‌های خود نیست، دست از طرح ادعا‌ها درباره سوابق حقوق بشری دیگر کشور‌ها بر نمی‌دارد.

سابقه بازداشت خودسرانه در آمریکا

به گزارش «گلوبال تایمز»، موضوع بازداشت خودسرانه و نقض حقوق بشری مردم در سیستم قضایی آمریکا سبب شده تا این کشور به امپراتوری بازداشت خودسرانه تبدیل شود؛ این در حالی است که آمریکا به عنوان یکی از اعضای بسیاری از تعهدات بین المللی حقوق بشری به ادعای خود در تهیه پیش نویس اعلامیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل که به وضوح بیان می‌کند که آزادی از بازداشت خودسرانه یک حق اساسی بشری است، نقش داشته است.

براساس بررسی کارشناسان، آمریکا از طریق نادیده گرفتن کامل معاهدات بین المللی حقوق بشری، صدمات جسمی و روحی مادام العمری را به زندانیانی که متحمل بازداشت خودسرانه شده اند، وارد کرده است و در ادامه نه از آنان عذرخواهی و نه به آن‌ها غرامت پرداخت کرده است.

کارشناسان تاکید دارند که تاریخ طولانی بازداشت خودسرانه و نادیده گرفتن حقوق بشری توسط آمریکا در داخل و خارج از مرز‌های این کشور ناشی از الگوی فرهنگ سیاسی عمیقا نژادپرست و خشونت محور این کشور است.

به گفته یک کارشناس حقوق بشر، سابقه بازداشت خودسرانه در آمریکا از دیرباز وجود داشته و مقام‌های این کشور به وضوح از آن مطلع بوده اند، اما همچنان برای سرپوش گذاشتن بر این مشکل ادامه می‌دهند.

وی می‎گوید: سیاستمداران آمریکایی از این موضوع به عنوان یک رسوایی داخلی اجتناب می‌کنند و رسانه‌های آمریکایی نیز به ندرت آن را افشا می‌کنند.

گوانتانامو؛ کانون بازداشت‌های خودسرانه آمریکا

زندانیان سابق گوانتانامو ‌می‌توانند در مورد بازداشت‌های خودسرانه روایت‌های هولناکی تعریف کنند؛ آن‌ها با زخم‌های جسمی و روحی قابل توجهی دست و پنجه نرم می‌کنند که احتمالا هیچگاه در زندگی التیام نخواهد یافت.

عمده زندانیان گوانتانامو به عنوان یک زندان فراقانونی که ۲۱ سال از آغاز فعالیتش می‌گذرد، بدون اتهام و محاکمه دهه‌ها در حبس ماندند و در حلقه بی پایانی از بازجویی‌ها جهت گرفتن اعتراف اجباری گرفتار شدند.

زندانیان گوانتانامو در صورت اعتراض به شرایط دشوار خود، به صندلی بسته و با روش «گاواژ» شکنجه می‌شدند؛ بسیاری از آن‌ها از اختلال استرس پس از حادثه رنج می‌برند و به دلیل سال‌ها زندگی در زیر تابش شدید نور‌های الکتریکی که به چشم هایشان آسیب زده، سردرد‌های دائمی دارند.

زندان مذکور، در خلیج گوانتانامو کوبا در دوران اوج فعالیت خود در سال ۲۰۰۳ محل نگهداری ۶۰۰ زندانی بود؛ زندانیانی که براساس گزارش‌ها بسیاری از آن‌ها دو دهه را بدون اتهام در حبس گذراندند.

اخیرا هفت بازرس حقوق بشر سازمان ملل طی نامه‌ای اعتراض خود به ادامه فعالیت گوانتانامو را اعلام کرده و خواستار ارائه مراقبت‌های بهداشتی و درمانی برای زندانیان باقی مانده شدند؛ نامه‌ای که براساس گزارش نیویورک تایمز در ماه مارس هرگز پاسخی دریافت نکرد.

فعالیت سایت‌های سیاه بازداشت خودسرانه آمریکا در سراسر جهان

گوانتانامو فقط یکی از چند سایت سیاه آمریکا در کشور‌های مختلفی مانند کوبا، عراق و افغانستان است.

براساس گزارش موسسه واتسون و دانشگاه براون در اوایل سال ۲۰۲۲، پس از حادثه ۱۱ سپتامبر دستکم ۵۴ کشور با آمریکا در راه اندازی سایت‌های سیاه مشارکت داشتند و صد‌ها هزار نفر از جمله مسلمانان، زنان و کودکان در این زندان‌ها محبوس شدند.

نقض قوانین حقوق بشری و استاندارد‌های دوگانه آمریکا

سیاستگذاران آمریکایی چشمان خود را به روی حفره‌های قضایی و سوءاستفاده از قدرت در پشت موضوع بازداشت‌های خودسرانه بسته و آگاهانه اعلامیه جهانی حقوق بشر مصوب ۱۹۴۸ را که به وضوح اعلام می‌دارد که به رسمیت شناختن کرامت ذاتی و حقوق مساوی و غیرقابل انکار همه اعضای خانواده بشری، اساس آزادی، عدالت و صلح در جهان است، نقض می‌کنند.

آمریکا هرگز استاندارد مطرح شده در اعلامیه مذکور را رعایت نکرده است و به گفته کارشناسان و تحلیلگران همان مهاجرانی را که سبب شکوفایی اقتصادی این کشور شدند، در چرخه ناعادلانه بازداشت خودسرانه گرفتار کرده است.

آمریکا معاهدات حقوق بشری متعددی مانند کنوانسیون منع شکنجه است، اما در موارد زیادی این کنوانسیون‌ها و معاهدات را نقض کرده است که از جمله آن‌ها می‌توان به نقض کنوانسیون مذکور توسط آژانس‌های مهاجرتی آمریکا علیه مهاجران اشاره کرد.

در همین رابطه، شورای مهاجرت و انجمن وکلای مهاجرتی آمریکا در سال ۲۰۱۸ شکایتی را ثبت کردند که در آن جزئیات نقض قانون در مورد جداسازی خانواده‌ها در مرز‌های آمریکا مطرح شده بود.

همچنین براساس گزارش‌های منتشر شده در سال ۲۰۲۰، زنان مهاجر در بازداشتگاه‌ها ضمن رنج بردن از آزار و بی توجهی پزشکی شدید، غالبا بدون آگاهی و رضایت تحت جراحی عقیم سازی قرار گرفتند.

باید توجه داشت که در آمریکا هیچ مقررات خاصی برای تعیین مدت زمان بازداشت وجود ندارد؛ بنابراین بازداشت مهاجران ممکن است نامحدود باشد، این در حالی است که مبارزه برای حقوق مشروع برای آنان عموما غیرممکن است.

در ایالت‌هایی مانند کالیفرنیا و تگزاس، بازداشتگاه‌های مهاجرتی توسط مقام‌های محلی به شرکت‌های خصوصی واگذار می‌شوند؛ نبود نظارت موثر قضایی بر این بازداشتگاه دست شرکت‌های مذکور را برای هرگونه نقض حقوق بشری مهاجران باز می‌گذارد.

در مارس ۲۰۲۲، آسوشیتدپرس و سی‌بی‌اس نیوز وجود یک مرکز بازداشتگاه مرزی برای خردسالان بدون همراه را افشا کردند.

فرهنگ سیاسی خشونت آمیز

واقعیت بازداشت خودسرانه در آمریکا و وجود بازداشتگاه‌های سیاه این کشور در کشور‌های مختلف جهان، نشان دهنده تفکر یکجانبه گرای عمیق و فرهنگ سیاسی خشونت آمیز آن است.

تا زمانی که معضل نژادپرستی در آمریکا نهفته بماند، ادغام و برابری واقعی در جامعه آمریکا وجود نخواهد داشت؛ تا زمانی که آمریکا به یکجانبه گرایی خود ادامه دهد، روش‌های خشونت آمیز ابزار این کشور در حل و فصل مسائل مختلف در سراسر جهان خواهند بود؛ و تا زمان رفع این مشکلات سایت‌های سیاه و بازداشت‌های خودسرانه همچنان وجود خواهند داشت.

آمریکا با وجود شواهد دال بر نقض متعدد حقوق بشر انگشت اتهام خود را به سوی دیگر کشور‌ها نشانه می‌رود و از شعار‌هایی مانند حقوق بشر و دموکراسی برای بدنام سازی و منزوی کردن دیگر کشور‌ها سوءاستفاده می‌کند.

منتقدان تاکید دارند که آمریکا باید به جای سیاسی کردن مسائل حقوق بشری و تضعیف حقوق بشری مردم دیگر کشور‌های جهان، به نقض جدی حقوق بشر در کشور خود فکر کند و درصدد حل و فصل آن‌ها بربیاید.

انتهای پیام/