نگاهی به انتفاضه‌های آزادمردان فلسطینی در برابر اشغالگری صهیونیست‌ها
به گزارش خبرنگار گروه سیاسی ، با تصمیم خصمانه دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا در به رسمیت شناختن «قدس‌شریف» بعنوان پایتخت رژیم جعلی و غاصب صهیونیستی، در آذرماه 96، بسیاری از تحلیلگران از نشانه‌های فوران شعله‌های انتفاضه چهارم سخن گفتند.
در همان روز‌هایی که رئیس جمهور آمریکا، «قدس‌شریف» را بعنوان پایتخت رژیم جعلی و غاصب صهیونیستی به رسمیت شناخت، مناطق مختلفی در نوارغزه و کرانه باختری از جمله «رام‌الله»، «البیره»، «بیت‌لحم»، «الخلیل» و «طولکرم» به صحنه خشم مسلمانان فلسطینی علیه ادامه تجاوزگری‌های وقیحانه صهیونیست‌ها تبدیل شد. تجاوزگری‌هایی که با کشتار نیز همراه بود و در نتیجه چراغ سبز آمریکا و رژیم سعودی صورت گرفت.
در ادامه نگاهی خواهیم داشت به انتفاضه‌های قبلی و دلایل و شرایط زمانی شکل‌گیری آنها.
انتفاضه اول؛ ۱۷ آذر ۱۳۶۶
۸ دسامبر ۱۹۸۷ برابر ۱۷ آذر ۱۳۶۶، دقیقا در سی سال پیش، انتفاضه اول ملت فلسطین علیه اشغال سرزمینشان توسط ارتش رژیم صهیونیستی آغاز شد.
علت آغاز انتفاضه اول این بود که در تاریخ ششم اکتبر سال ۱۹۸۷، (۱۴ مهر ۱۳۶۶) نیرو‌های رژیم صهیونیستی، در گذرگاه «الشجیعه» واقع در جنوب شهر غزه، ۴ تن از فلسطینی‌ها را به شهادت رساندند. دو روز بعد از آن، نوار غزه شاهد راهپیمایی مردم خشمگین فلسطین علیه جنایتکاری صهیونیست‌ها بود. صهیونیست‌ها نیز بر روی تظاهر‌کنندگان فلسطینی آتش گشودند و چندین نفر را مجروح و زخمی کردند.
پس از آن جنایت و سکوت خفت‌بار مجامع جهانی، صهیونیست‌ها وقیح‌تر شده و به گروهی از اعضای غاصب خود اجازه فعالیت در حرم شریف قدس را دادند. روز نهم اکتبر ۱۹۸۷ (۱۷ مهر ۱۳۶۶) ساکنان فلسطینی و مسلمان شهر قدس در اعتراض به این اقدام صهیونیست‌ها و حراست از حریم بیت‌المقدس، قبله اول مسلمین، تظاهرات گسترده‌ای را برپا کردند. تظاهراتی که باز هم با گلوله‌باران متجاوزان صهیونیست همراه بود و موجب شهادت و مجروح شدن جمعی از فلسطینیان شد.
در روز‌های بعد از آن نیز مناطق مختلف فلسطین اشغالی از جمله نوار غزه، نابلس، رام‌الله، و الخلیل، صحنه تظاهرات گسترده مسلمانان فلسطینی در اعتراض به استمرار تجاوزکاری‌های صهیونیست‌ها بود. در روز ۲۰ مهر ۱۳۶۶، نیرو‌های صهیونیستی به ظالمانه‌ترین شکل ممکن، یک مادر ۳۵ ساله فلسطینی را در منطقه رام‌الله به شهادت رساندند. این موضوع نبرد میان مردم بی‌دفاع فلسطین و نیرو‌های صهیونیستی را تشدید کرد.
از طرفی با ورود «جرج شولتز» وزیر امور خارجه وقت آمریکا به سرزمین‌های اشغالی، تظاهرات اعتراض آمیز فلسطینی‌ها در نوار غزه و کرانه باختری ادامه یافت. فرمانده نظامی منطقه جنوب ارتش رژیم صهیونیستی نیز درپی این اتفاقات، در روز ۲۵ آبان ۱۳۶۶، حکم اخراج یکی از رهبران «جهاد اسلامی» را صادر کرد. در پی انتشار این خبر سراسر مناطق فلسطین اشغالی از جمله «جبالیا»، «غزه»، «خان یونس»، «بلاطه»، «دهیشه» و «جنین» مملو از تظاهرات و اعتراضات شد.
در ادامه این نا آرامی‌ها «گروه جهاد اسلامی» در اول آذر ۱۳۶۶، عملیات شهادت‌طلبانه‌ای را در شمال «تل‌آویو» اجرا کرد که منجر به هلاکت عده‌ای از سربازان اسرائیلی شد. همچنین در شب چهارم آذر نیز نیرو‌های فلسطینی بوسیله هواپیمای بادبانی به شهرک صهیونیستی‌نشین «الخاصّه» حمله بردند که باعث کشته‌شدن ۶ تن از سربازان اسرائیلی شد. همه این رویداد‌ها زمینه ساز قیامی شد که پس از هشتم دسامبر ۱۹۸۷ (۱۷ آذر ۱۳۶۶) با تصادف عمدی یک خودروی ارتش رژیم صهیونیستی با ۴ تن از کارگران فلسطینی، شعله‌ور گردیده و بزرگترین و گسترده‌ترین خیزش فلسطینیان پس از سال ۱۹۶۷ را رقم زد.
انتفاضه دوم ؛ ۶ مهر ۱۳۷۹
انتفاضه دوم مردم فلسطین علیه اشغالگران قدس شریف، در روز ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۰۰ (۶ مهر ۱۳۷۹) آغاز شد. این انتفاضه به «انتفاضه اقصی» معروف شد.
علت شکل‌گیری انتفاضه دوم این بود که در روز ۶ مهر ۱۳۷۹، «آریل شارون» نخست وزیر وقت رژیم اشغالگر قدس و عامل اصلی کشتار «صبرا و شتیلا» به همراه تعداد زیادی از نظامیان ارتش صهیونیستی، گام‌های نجس خود را به مکان مقدس مسجدالاقصی گذاشتند و خشم غیورمردان فلسطینی را برانگیختند.
ورود «شارونِ» به صحن مقدس مسجد الاقصی در روز ۶ مهر ۱۳۷۹، باعث تظاهرات مردم فلسطین در همان روز شد. ارتش صهیونیستی نیز که از خروش مسلمانان فلسطینی نسبت به هتک حرمت مسجد الاقصی مستاصل شده بود به شیوه معمول خود بر روی مردم بی‌دفاع آتش گشود که در نتیجه آن ۷ فلسطینی شهید و حدود ۳۰۰ نفر نیز زخمی شدند.
در آن مقطع زمانی درگیری‌های شدیدی در شهر اشغالی قدس درگرفت که منجر به شهادت و زخمی شدن ده‌ها فلسطینی شد و این درگیری‌ها خیلی زود به تمامی شهر‌های کرانه باختری و باریکه غزه نیز سرایت پیدا کرد.
شهادت کودک 11 ساله فلسطینی
در دومین روز از انتفاضه دوم معروف به انتفاضه اقصی، اتفاقی پیش آمد که اوج جنایت صهیونیست‌ها را به دنیا نشان داد. در این روز کودک ۱۱ ساله فلسطینی به نام «محمد الدره» در حالیکه در کنار پدرش پشت یک مانع بتنی در خیابان صلاح الدین در جنوب شهر غزه پناه گرفته بود، توسط نیرو‌های رژیم صهیونیستی هدف گلوله قرار گرفت و به درجه رفیع شهادت نائل شد. صحنه به شهادت رسیدن مظلومانه این کودک فلسطینی توسط صهیونیست‌ها که ویدئو آن در رسانه‌های جهانی پخش شد به نماد انتفاضه دوم تبدیل شد.
انتفاضه سوم؛ ۹ مهر ۱۳۹۴
انتفاضه سوم فلسطین با اسم انتفاضه قدس در اول اکتبر سال ۲۰۱۵ (۹ مهر ۱۳۹۴) آغاز شد. جرقه انتفاضه سوم زمانی شعله‌ور شد که وزیر کشاورزی رژیم صهیونیستی به همراه شهرک نشینان صهیونیست در روز عید قربان وارد مسجد الاقصی شدند.
مقاومت نمازگزاران مسجدالاقصی به منظور جلوگیری از هتک حرمت مسجد توسط صهیونیست‌ها باعث شد تا نظامیان صهیونیست باز هم ددمنشی پیشه کنند و به گلوله باران فلسطینی‌ها متوسل شوند. این موضوع باعث زخمی شدن تعدادی از نمازگزاران فلسطینی شد.
فقط در سه ماهه نخست انتفاضه سوم، یعنی از مهر تا آذر ۹۴، ۱۵۰ فلسطینی به شهادت رسیدند. البته انتفاضه سوم را «انتفاضه السکین» به معنی «انتفاضه سلاح سرد» هم نامیدند. چرا که فلسطینیان تحت ظلم و ستم صهیونیست‌های غاصب در مقابل جنایت‌های ارتش رژیم صهیونیستی علیه مردم فلسطین با سلاح سرد عملیات شهادت‌طلبانه‌ای را علیه نظامیان متجاوز صهیونیستی انجام می‌دادند.
در جریان انتفاضه سوم، متاسفانه نیرو‌های امنیتی تشکیلات خودگردان، به همکاری با صهیونیست‌ها روی آوردند و اقدام به شناسایی و بازداشت جوانان فلسطینی فعال در انتفاضه کردند.
افول مقبولیت «محمود عباس» در جریان انتفاضه سوم
یکی از پیامد‌های ملموس انتفاضه سوم، کاهش مشروعیت و محبوبیت «محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان بود. دستگیری‌های فراوان نیرو‌های فلسطینی از سوی پلیس تشکیلات و افشای همکاری آنها با نیرو‌های اشغالگر و همچنین نطق‌های علنی «محمود عباس» علیه اقدامات شهادت طلبانه جوانان تحت ظلم فلسطینی، عواملی بود که موجب شد «ابومازن» رئیس تشکیلات خودگردان دچار کاهش محبوبیت و مشروعیت میان فلسطینیان شود.
کاهش مقبولیت «محمود عباس» در جریان انتفاضه سوم به حدی بود که تشکیلات خودگردان مجبور شد در مهر ۱۳۹۵ در سالگرد این انتفاضه، انتخابات شهرداری‌های فلسطین را از بیم رای‌آوری حامیان حماس، لغو کند.
یکی از موضوعاتی که در جریان انتفاضه سوم نمود داشت، اعتصاب غذای اسرای فلسطینی در بند رژیم صهیونیستی بود. امری که باعث شد صهیونیست‌ها بر خلاف میل ظالمانه‌شان، آنها را آزاد کنند. مشهورترین اسیر فلسطینی آزاد شده «محمد القیق» بود که پس از ۹۴ روز اعتصاب، رژیم صهیونیستی مجبور به آزادی وی شد و این موضوع به مبارزان فلسطینی برای ادامه انتفاضه روحیه بخشید.