جامعیت قرآن در قرآن
جهانی بودن دین اسلام به این معناست که آموزه‌های قرآن به جامعه و نژاد خاصی اختصاص ندارد.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش گروه فرهنگی به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حجت الاسلام انصاریان، آیاتی از قرآن بر جامعیت و جاودانگی آن دلالت دارند؛ این آیات به اجمال مطرح می‌شوند. این آیات را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:
الف) آیات عام جامعیت
«وَ نَزَّلْنَا عَلَیْكَ الْكِتَابَ تِبْیَانًا لِّكُلِّ شَیْءٍ»، (1) 2. «مَا كَانَ حَدِیثًا یُفْتَرَى ... وَتَفْصِیلَ كُلِّ شَیْءٍ». (2) در این دو آیه عبارت‌های «تِبیاناً لِکُلِّ شیءٍ» و «وَ تَفصیلَ کُلِّ شَیءٍ» بر این دلالت دارد که قرآن جامع علوم و بیانگر و تفصیل دهنده‌ی هر چیزی است.
البته قرآن نازل شده به نص خود قرآن با تبیین و روشنگری پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) چنین خواهد: «وَ أَنزَلْنَا إِلَیْكَ الذِّكْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَیْهِمْ»: (3) و قرآن را به سوی تو فرود آوردیم تا برای مردم آنچه را به سوی ایشان نازل شده است، توضیح دهی.
البته آنچه را رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بیان کرده در عرض قرآن نیست؛ بلکه خدا به او داده و خواسته چنین باشد. خدای متعالی می‌فرماید: «إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ *
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ
* ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ
»: (4) چرا که جمع کردن و خواندن آن بر عهده‌ی ماست؛ پس هرگاه آن را خواندیم از خواندن آن پیروی کن؛ سپس بیان و توضیح آن نیز بر عهده‌ی ماست و نیز: «وَمَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَى *
إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَى
»: (5) و از سر هوس سخن نمی‌گوید. این سخن به جز وحیی که وحی می‌شود، نیست.
پس هر آنچه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بیان فرموده، از جانب خدا و وحی الهی است؛ ولی وحی قرآنی نیست که لازم باشد در قرآن ثبت شود.
ب) آیات جهانی بودن قرآن
جهانی بودن دین اسلام به این معناست که آموزه‌های قرآن به جامعه و نژاد خاصی اختصاص ندارد؛ بلکه خطاب به همه‌ی مردم جهان است. از سویی ملاحظه‌ی آیات نشان می‌دهد که قرآن برای همه‌ی افراد بشر تا روز قیامت است. بر این اساس باید جامع تمام نیازهای بشر تا پایان تاریخ و پاسخگوی نیازهای عصری باشد.
1. «وَ أُوحِیَ إِلَیَّ هَذَا الْقُرْآنُ لأُنذِرَكُم بِهِ وَمَن بَلَغَ»: (6) و این قرآن به من وحی شده تا با آن به شما و هر کس که این پیام به او برسد، هشدار دهم ... .
2. «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَة لِّلْعَالَمِینَ»: (7) و تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستادیم.
3. «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّة لِّلنَّاسِ بَشِیرًا وَ نَذِیرًا»: (8) و ما تو را جز بشارتگر و هشداردهنده برای تمام مردم نفرستادیم.
به گزارش گروه فرهنگی به نقل از پایگاه اطلاع رسانی حجت الاسلام انصاریان، آیاتی از قرآن بر جامعیت و جاودانگی آن دلالت دارند؛ این آیات به اجمال مطرح می‌شوند. این آیات را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد: الف) آیات عام جامعیت
«وَ نَزَّلْنَا عَلَیْكَ الْكِتَابَ تِبْیَانًا لِّكُلِّ شَیْءٍ»، (1) 2. «مَا كَانَ حَدِیثًا یُفْتَرَى ... وَتَفْصِیلَ كُلِّ شَیْءٍ». (2) در این دو آیه عبارت‌های «تِبیاناً لِکُلِّ شیءٍ» و «وَ تَفصیلَ کُلِّ شَیءٍ» بر این دلالت دارد که قرآن جامع علوم و بیانگر و تفصیل دهنده‌ی هر چیزی است.
البته قرآن نازل شده به نص خود قرآن با تبیین و روشنگری پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) چنین خواهد: «وَ أَنزَلْنَا إِلَیْكَ الذِّكْرَ لِتُبَیِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَیْهِمْ»: (3) و قرآن را به سوی تو فرود آوردیم تا برای مردم آنچه را به سوی ایشان نازل شده است، توضیح دهی.
البته آنچه را رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بیان کرده در عرض قرآن نیست؛ بلکه خدا به او داده و خواسته چنین باشد. خدای متعالی می‌فرماید: «إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ *
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ
* ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ
»: (4) چرا که جمع کردن و خواندن آن بر عهده‌ی ماست؛ پس هرگاه آن را خواندیم از خواندن آن پیروی کن؛ سپس بیان و توضیح آن نیز بر عهده‌ی ماست و نیز: «وَمَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَى *
إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَى
»: (5) و از سر هوس سخن نمی‌گوید. این سخن به جز وحیی که وحی می‌شود، نیست.
پس هر آنچه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بیان فرموده، از جانب خدا و وحی الهی است؛ ولی وحی قرآنی نیست که لازم باشد در قرآن ثبت شود.
ب) آیات جهانی بودن قرآن
جهانی بودن دین اسلام به این معناست که آموزه‌های قرآن به جامعه و نژاد خاصی اختصاص ندارد؛ بلکه خطاب به همه‌ی مردم جهان است. از سویی ملاحظه‌ی آیات نشان می‌دهد که قرآن برای همه‌ی افراد بشر تا روز قیامت است. بر این اساس باید جامع تمام نیازهای بشر تا پایان تاریخ و پاسخگوی نیازهای عصری باشد.
1. «وَ أُوحِیَ إِلَیَّ هَذَا الْقُرْآنُ لأُنذِرَكُم بِهِ وَمَن بَلَغَ»: (6) و این قرآن به من وحی شده تا با آن به شما و هر کس که این پیام به او برسد، هشدار دهم ... .
2. «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَة لِّلْعَالَمِینَ»: (7) و تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستادیم.
3. «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا كَافَّة لِّلنَّاسِ بَشِیرًا وَ نَذِیرًا»: (8) و ما تو را جز بشارتگر و هشداردهنده برای تمام مردم نفرستادیم.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *