ارزش‌هاى نهفته در سیره سیاسی «امام حسن مجتبی (ع)»/امام دوم تمام اموال خود را انفاق کردند

رضا حیدری کارشناس مذهبی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگی پیرامون سالروز شهادت «امام حسن مجتبی(ع)» گفت: «امام حسن مجتبی (ع)» فرزند اول امام «علی (ع)» بودند، لقب ایشان مجتبی است و در سال سوم هجری در نیمه رمضان چشم به جهان گشودند، ایشان به دلیل دسیسه‌های متعدد معاویه در سن ۴۷ سالگی به شهادت رسیدند.

 

حیدری در همین راستا اظهار کرد: نقل قول‌های فراوانی از سیره  «امام حسن مجتبی(ع)» و محاسن اخلاقی ایشان در طول زندگی گوهربارشان مطرح شده بسیاری از پژوهشگران حوزه تاریخ خلفا با بیان صفات ارزشمند اخلاقی «امام حسن مجتبی(ع)» ایشان را فردی زیبا چهره و بسیار خوش برخورد معرفی کرده‌اند، در واقع «امام حسن مجتبی(ع)» فردی آرام، بردبار و بخشنده بودند که مردم همواره ایشان را می‌ستودند.

بیشتر بخوانید:

روایتی از دستگیری امام حسن مجتبی از نیازمندان را اینجا بخوانید.

 

حیدری پیرامون شیوه زندگی «امام حسن مجتبی(ع)» افزود: «امام حسن مجتبی(ع)» به نحوی زندگی کردند که در نیمه عمر خود بخش اعظمی از اموال خود را در راه خداوند به فقرا بخشیدند. ایشان بار‌ها حج به جا آورده و از جهت علم و فضیلت در جایگاه بالایی قرار داشتند.

 

 وی به امامت «امام حسن مجتبی(ع)» پس از شهادت «امیرالمومنین (ع)» اشاره و بیان کرد: «امام حسن مجتبی(ع)» پس از شهادت حضرت «امیرالمومنین (ع)» به امامت رسیدند و با استقبال مردم روبرو شدند، ایشان پس از به امامت رسیدن خلافت مسلمین را نیز بر عهده داشتند، این روند ادامه داشت تا زمانی که معاویه به اهداف خود و دشمنی با امام دوم پرداخت.

 

این کارشناس مذهبی ابراز کرد: معاویه نتوانست خلافت و امامت «امام حسن مجتبی(ع)» را قبول کند لذا اقدام به سرکشی نمود، ناسازگاری‌های معاویه از زمان «امام علی (ع)» پایه‌گذاری شده بود، ولی در زمان امامت «امام حسن مجتبی(ع)» به اوج خود رسید.

 

این کارشناس مذهبی به اقدامات معاویه علیه امام دوم شیعیان اشاره و تصریح کرد: معاویه در زمان «امام حسن مجتبی(ع)» طغیان کرد و زیر بار حکومت ایشان نرفت و کار را به جایی رساند که امام دوم شیعیان بر آن شدند تا برای بقای دین اسلام صلح نامه را امضاء کنند، بدین ترتیب «امام حسن مجتبی(ع)» پس از شش ماه خلافت خود را کنار کشیدند و در طول ۹ سال صلح اجباری با دسیسه معاویه به شهادت رسیدند.

 

حیدری به جریانات دوره امامت «امام حسن مجتبی(ع)» پرداخت و علت امضای صلح نامه با معاویه را ریشه در جریانات حاکم بر حکومت زمان امامت «مام دوم (ع)» دانست و ابراز کرد: «امام حسن مجتبی(ع)» طی ۶ ماه حکومت بر مسلمانان تلاش کردند تا با سخنرانی در مساجد آنان را از خطر مهلک معاویه و طغیان وی آگاه سازدند.

 

 وی با ترسیم سیره شخصیتی «امام حسن مجتبی(ع)» در دوران امامت «امام علی (ع)» پرداخت و تصریح کرد: «امام حسن مجتبی(ع)» فردی دلاور و شجاع بودند، ایشان همواره در جنگ‌های «امام علی (ع)» در خط مقدم جنگ ایستاده و از یاران شجاع «امیرالمومنین (ع)» به شمار می‌رفتتند، ایشان در یاری پدر بزرگوارشان در جنگ جمل ابتدا به کوفه رفتند و با جمع‌آوری نه هزار نفر به جنگ با طلحه و زبیر که زمانی جزو یاران «پیامبر اکرم (ص)» بودند اما بر علیه «امیرالمومنین (ع)» اعلان جنگ داده بودند شتافتند.

 

حیدری ریشه نافرمانی مردم در زمان «امام حسن مجتبی(ع)» را برای مبارزه با معاویه در جنگ‌های گذشته جستجو و اظهار کرد: جنگ صفین، جنگ نهروان، جنگ جمل و جنگ‌های دیگر که در زمان پنج سال خلافت «امیرالمومنین (ع)» بر ایشان و یارانشان تحمیل شد سبب شد تا مردم نسبت به جنگ‌های بعدی خسته شوند، در این جنگ‌ها هر بار حیله‌هایی طراحی می کردند تا مسلمانان دچار درگیری‌های داخلی کنند، این کشمکش‌ها خستگی از جنگ را برای یاران «امام حسن مجتبی(ع)» در پی‌داشت و سبب شد هنگامی که امام «حسن (ع)» به لشگر درخواست مقابله با معاویه را دادند از خواسته ایشان سرپیچی کردند.

 وی اظهار کرد: طرز تفکر و اندیشه برخی از یاران امام «حسن (ع)» زمینه ساز پیروزی معاویه و شکل‌گیری عهدنامه شد، سپاه امام دوم (ع)» را عده‌ای تشکیل داده بودند که برای جان فشانی به میدان نیامده بودند، این اشخاص افرادی سودجو بودند و توجهی به دین نداشتندف همین امر باعث سست عنصری آنان شده بود و تکیه برای مبارزه با فساد به کمک این افراد غیر ممکن بود.

 

این کارشناس مذهبی به فرمانده اول «امام حسن مجتبی(ع)» باعنوان عبیدالله بن عباس اشاره و تاکید کرد: هنگامی که طلایه‌دار لشکر امام دوم شیعیان نتوانست در مقابل درهم و دینار و وعده‌های معاویه مقاومت کند، چیدمان سپاه  «امام حسن مجتبی(ع)» را بر هم زد و سپاه را ترک کرد، این مسئله خبر از عمق فاجعه در زمان امامت «امام حسن مجتبی(ع)» می‌دهد.

 

حیدری به وضعیت جامعه کوفه در زمان امامت «امام حسن مجتبی(ع)» اشاره و خاطرنشان کرد: جامعه کوفه جامعه‌ای چند دسته بود و متضاد بود، این ساختار در دوره‌های گوناگون تاثیرات بسیاری را بر وقایع و رخ‌داد‌های تاریخ گذاشت. کوفه در زمان «امام علی (ع)» نتوانست از امتحان خود سربلند بیرون بیاید در نتیجه امام اول در محراب مسجد شهر کوفه به شهادت رسیدند. کوفه بعد‌ها در زمان امامت «امام حسن (ع)» و امام «حسین (ع)» نیز سرافکنده از میدان امتحان خارج شد.