آرامش و نداشتن حالت ستیزه‌جویی با دوستان، نشانه روح عرفانی شهید بروجردی بود
گروه سیاسی ؛ شهید «محمد بروجردی» در سال ۱۳۳۳ در روستای دره‌گرگ از توابع بروجرد متولد شد و در یکم خرداد سال ۱۳۶۲ در جریان دفاع مقدس به شهادت رسید.
بُرش‌هایی از زندگی این قهرمان کشورمان که در کتاب «میرزا محمد پدر کردستان» به کوشش علی اکبری گردآوری شده است را منتشر می‌کند.
روایت هفتم؛ مقام معظم رهبری
من شهید بروجردی را از اوایل انقلاب می‌شناختم. اواسط سال ۵۸، شورای انقلاب مرا مأمور کرد که به سپاه بروم و کار‌های آنجا را به عهده بگیرم. وقتی که در جایگاه فرماندهی سپاه قرار گرفتم، برادرانی به من مراجعه کردند و گفتند: خوب است که بروجردی را اینجا بگذارید.
ظاهرا در آن زمان در غرب کشور بود. موافقت کردم و او را به آنجا فرستادم. در طول دو یا سه سال، شهید بروجردی در اشتغالات گوناگون و مأموریت‌های مختلف سپاه نقش داشت. در سال‌های ۶۰ و ۶۱ که ضد انقلاب حضور فعالی در غرب داشت و برای مردم آنجا واقعا مشکل ایجاد کرده بود، حضور ایشان بسیار فعال و گره گشا بود. آن چیزی که من از شهید بروجردی احساس می‌کردم و چیزی که باعث شد یک احترام عمیقی از او در دلم به وجود آورد، این بود که دیدم این برادر، با کمال متانت و نجابت به تنها چیزی که فکر می‌کند، مسئولیت و انجام وظیفه است.
برخی با احساسات شخصی و گروهی فکر می‌کردند، وقتی که با یک نفر موافق هستند، او را تقویت کرده و کسانی را که با آن‌ها مخالف هستند، تضعیف می‌کنند، اما در مورد شهید بروجردی به هیچ وجه این طور نبود. او هیچ گونه حرکتی که آدم احساس کند که در آن کارشکنی یا مخالفتی هست، انجام نمی‌داد و این علاقه مرا به این شهید عزیز بیشتر کرد. روحیه آرامش و نداشتن حالت ستیزه جویی با دوستان، گذشت و حلم در مقابل کسانی که تعارض‌های کاری با او داشتند، نشانه روح عرفانی آن شهید بود. چهره او را باید بازسازی کرد، آن صورت نجیب و سالم، آن آدم کم حرف و پرکار و مومن.