روهینگیا؛ اقلیتی رنج‌دیده از آپارتاید و فراموش شده
خبرگزاری میزان – در سال‌های اخیر ۲۵ آگوست (چهارم شهریور) هر سال در سراسر جهان به‌عنوان روز یادبود نسل‌کشی روهینگیایی‌ها گرامی داشته می‌شود.
هفت سال پیش، یک کارزار خشونت، تجاوز و ترور علیه مردم روهینگیا در ایالت راخین میانمار شعله‌ور شد؛ روستا‌ها به آتش کشیده شدند، خانواده‌ها به قتل رسیدند، نقض گسترده حقوق بشر گزارش شد و حدود ۷۰۰ هزار نفر که نیمی از آن‌ها کودک بودند، به ناچار خانه‌های خود را ترک کردند تا به بنگلادش پناه ببرند.
این حادثه از سوی کارشناسان و فعالان حقوق بشری به‌عنوان جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی شناخته شد.
دور جدید جنایت علیه این اقلیت در ایالت راخین میانمار در هفته‌های گذشته آغاز شد؛ طی چهار ماه گذشته، ده‌ها هزار نفراز روهینگیایی‌ها درپی حمله‌های ارتش میانمار ناچار به فرار از شهر و خانه خود شدند؛ در یکی از مرگ‌بارترین حمله‌ها در ۵ آگوست (۱۵ مرداد)، ده‌ها نفر کشته شدند.
دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل (OCHA) در این باره اعلام کرد که حمله‌های اخیر بخشی از روند بزرگ‌تر تشدید درگیری است؛ در عین حال، دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل (OHCHR) خواستار توقف فوری خشونت و حمایت از همه غیرنظامیان شد.
ولکر ترک، رئیس حقوق بشر سازمان ملل، به‌تازگی نگرانی‌های خود را در مورد وخامت شدید اوضاع در سراسر میانمار، به‌ویژه در ایالت راخین که بنا بر گزارش‌ها صد‌ها غیرنظامی در تلاش برای فرار از جنگ کشته شده‌اند، ابراز کرد.
صندوق کودکان سازمان ملل (یونیسف) نیز از همه طرف‌ها خواست تا به تعهدات خود تحت قوانین بین‌المللی بشردوستانه و حقوق بشر برای محافظت از غیرنظامیان، به‌ویژه کودکانی که خانواده‌ها در هنگام تلاش برای فرار، هدف قرار می‌گیرند، پایبند باشند.
پناهجویان روهینگیا در بنگلادش، برای داشتن یک زندگی آبرومندانه در اردوگاه‌های شلوغ، با تحرک محدود و دسترسی ناکافی به فرصت‌های معیشتی تلاش می‌کنند؛ این پناهجویان در میان خشونت‌های فزاینده گروه‌های مسلح و باند‌های جنایت‌کار، با شرایط وخیم‌تر در اردوگاه‌های کاکس بازار مواجه هستند؛ آن‌ها در معرض ربوده شدن، اخاذی و سرقت قرار دارند و مقام‌های بنگلادش در تضمین دسترسی پناهندگان به حفاظت، آموزش، معیشت و جابجایی شکست خورده‌اند.
پناهجویان روهینگیایی در میانه تشدید ناآرامی‌های سیاسی و عدم اطمینان اقتصادی در بنگلادش، با آسیب‌پذیری‌های شدیدتری مواجه هستند.
- بیشتر بخوانید:
- تداوم نقض حقوق روهینگیا؛ تشدید فشار‌ها بر بزرگ‌ترین جمعیت بی‌تابعیت جهان
- پناهجویان روهینگیا؛ فراری از میانمار و آواره در بنگلادش
- بحران دامنه‌دار برای پناهچویان روهینگیا در میانمار و بنگلادش
دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل اعلام کرد: تا پایان ماه آوریل (نیمه اردیبهشت)، حدود ۹۸۰ هزار پناهجوی روهینگیایی در بنگلادش زندگی می‌کردند؛ پناهجویان روهینگیایی چشم‌انداز کمی برای بازگشت به میانمار دارند؛ تلاش برای حل بحران و بازگرداندن پناهجویان به میانمار بار‌ها شکست خورده است.
این در حالی است که پناهجویان روهینگیایی با کم شدن کمک‌ها با کمبود مواد غذایی مواجه هستند؛ ضمن اینکه نگرانی‌هایی در مورد بدتر شدن وضعیت امنیت وجود دارد.
دیده‌بان حقوق بشر در گزارش اخیر خود درباره وضعیت مسلمانان روهینگیا در میانمار که با شدیدترین تهدید‌ها از سال ۲۰۱۷ مواجه هستند، آورده است که جهان در سال ۲۰۲۴ هفتمین سالگرد آغاز جنایت‌های ارتش این کشور علیه بشریت و اقدام نسل‌کشی را شاهد است.
مدیر آسیایی دیده‌بان حقوق بشر گفت: روهینگیایی‌ها در ایالت راخین در حال تحمل آزار‌هایی هستند که به‌طرز غم‌انگیزی یادآور جنایت‌های ارتش میانمار در سال ۲۰۱۷ است؛ بار دیگر، نیرو‌های مسلح هزاران روهینگیا را با کشتار و آتش‌سوزی از خانه‌های خود بیرون می‌کنند و هیچ جای امنی برای آن‌ها باقی نمی‌گذارند.
از سر گرفته شدن خشونت‌ها علیه روهینگیایی‌ها در میانمار از نوامبر ۲۰۲۳ (آبان سال گذشته) تاکنون بیش از ۳۲۰ هزار نفر را در ایالت راخین آواره کرده است؛ این در حالی است که حکومت میانمار انسداد مرگ‌بار کمک‌های بشردوستانه را به‌عنوان نوعی مجازات دسته‌جمعی افزایش داده است؛ اقدامی که نقض قوانین بشردوستانه بین المللی و مغایر با آن است.
در ماه جولای (تیر)، دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ) مداخله هفت دولت در پرونده گامبیا علیه میانمار را براساس کنوانسیون نسل‌کشی پذیرفت؛ به احتمال زیاد جلسات رسیدگی به ماهیت این پرونده در سال ۲۰۲۵ برگزار خواهد شد.
در عین حال، دیوان بین‌المللی کیفری (ICC) تحقیقات مداومی در مورد این وضعیت دارد، اگرچه صلاحیت قضایی آن محدود به جنایت‌های ادعایی است که دست‌کم تا حدی در بنگلادش به‌عنوان یکی از اعضای دیوان انجام شده است.
دیده‌بان حقوق بشر تاکید کرد که شورای امنیت سازمان ملل باید صلاحیت دیوان بین‌المللی کیفری را در این پرونده با ارجاع وضعیت میانمار به دیوان گسترش دهد؛ ضمن اینکه اعضای شورای امنیت باید از برگزاری یک نشست علنی برای رسیدگی به وضعیت روبه‌وخامت در ایالت راخین و ایجاد حرکت برای پیگیری قطعنامه تحت فصل هفتم منشور سازمان ملل حمایت کنند؛ شورای امنیت همچنین باید در اجرای اقدام‌های موقت الزام‌آور که از سوی دیوان بین‌المللی دادگستری در پرونده نسل‌کشی صادر شده و از سوی ارتش میانمار نادیده گرفته شده است، ایفای نقش کند.
کارشناسان تاکید دارند که در طول هفت سال گذشته، دولت‌های مختلف و نهاد‌های سازمان ملل به اندازه کافی برای پایان دادن به سیستم آپارتاید و آزارواذیت که روهینگیایی‌ها را در معرض رنج بیشتر قرار داده است، اقدام نکرده‌اند؛ این در حالی است که پایان دادن به چرخه‌های مداوم سوءاستفاده، تخریب و آوارگی روهینگیایی‌ها مستلزم تلاش‌های بین‌المللی برای پاسخگو کردن مقام‌های میانمار است.
انتهای پیام/