پرونده جولیان آسانژ؛ افشای مجدد بی‌اعتنایی غرب به آزادی بیان
خبرگزاری میزان - طبیعی است که نهاد‌های امنیتی آمریکا از جولیان آسانژ، موسس ویکی‌لیکس متنفر هستند. آن‌ها همچنین از دانیل الزبورگ، افشاگری که ۵۰ سال قبل به‌خاطر نقشش در افشاگری اسناد پنتاگون (که بمباران مخفیانه کامبوج و لائوس را افشا کرد) تحت تعقیب قرار گرفت، تنفر داشتند.
پیگرد قانونی علیه الزبورگ شکست خورد، زیرا حاکمیت قانون هنوز در غرب ۵۰ سال قبل مورد احترام بود.
آسانژ مانند الزبورگ، انتخاب اخلاقی را انجام داده و در نهایت حقیقت را در مورد جنایت‌های وحشتناکی که آمریکا (و انگلیس) در طول جنگ به اصطلاح علیه تروریسم خود مرتکب شدند، گفت.
در پی افشاگری او، حال همه در مورد خندیدن افراد مسلح سوار بر بالگرد آمریکایی که به غیرنظامیان غیرمسلح در عراق (از جمله ۲ خبرنگار رویترز) تیراندازی کردند، خبر دارند. این اتفاقی بود که ارتش آمریکا درباره آن دروغ گفت و در ابتدا ادعا کرد که کشته‌شدگان افراد مسلح بودند.
ویکی‌لیکس شمار واقعی غیرنظامیان کشته‌شده از سوی ارتش آمریکا در عراق را بسیار بیشتر از آنچه قبلا اعلام شده بود، فاش کرد. ویکی‌لیکس همچنین ماهیت سیستماتیک آزار زندانیان در خلیج گوانتانامو و همچنین این واقعیت را که ۱۵۰ زندانی بی‌گناه برای سال‌ها بدون هیچ اتهامی در بازداشت بودند، فاش کرد.
آسانژ همچنین همکاری انگلیس و یک کشور دیگر را برای تضمین عضویت هر ۲ کشور در شورای حقوق بشر سازمان ملل در سال ۲۰۱۳ فاش کرد. همچنین ارتباط بین اعضای پلیس و ارتش و حزب ملی فاشیست انگلیس از سوی او فاش شد.
در مورد هر کشوری افشاگری‌های زیادی وجود داشت. اما آزار و شکنجه بی‌امان پس از آن، خیانت وقیحانه به ارزش‌هایی بود که آمریکا و انگلیس مدعی حمایت از آن هستند.
جنایت‌های ائتلاف بوش و بلر باعث آشفتگی و ویرانی بی‌شمار در سراسر خاورمیانه شد. همان‌طور که رفتار با آسانژ نشان می‌دهد، غرب دیگر به ارزش‌های اساسی مانند حقوق بشر و آزادی اهمیت نمی‌دهد.
در آمریکا، متمم اول که در ظاهر باید آزادی بیان را در قانون اساسی تثبیت کند، کنار گذاشته شده است.
- بیشتر بخوانید:
- آسانژ از بازداشت تا آزادی
- سرکوب اعتراض‌ها به جنگ غزه در غرب
انگلیس نیز از این موضوع مستثنی نیست؛ به خوبی مشخص است که انگلیس برای روابط ویژه خود با آمریکا ارزش قائل است.
سکوت بسیاری از روزنامه‌ها و سازمان‌های رسانه‌ای در مورد آسانژ به‌شدت نشان می‌دهد که آن‌ها نیز برای آزادی مطبوعات ارزش قائل نبودند یا نمی‌توانستند از آن حمایت کنند.
البته موضوع آسانژ تنها یک نمونه از بی‌اعتنایی غرب به آزادی بیان است.
برخورد کشور‌های غربی با اعتراض‌های دانشجویی علیه جنایت‌های رژیم صهیونیستی در جنگ غزه، همواره نشان‌دهنده بی‌اعتنایی این کشور‌ها به آزادی بیان بوده است.
سرکوب آزادی بیان معترضان دانشگاهی پوسیدگی اقتدارگرایانه را در قلب دانشگاه‌های غرب آشکار کرده است.
جرم‌انگاری معترضان دانشجو و یورش پلیس با تجهیزات ضدشورش که با خشونت دانشجویان و اساتید را بازداشت می‌کنند، دیگر صحنه نادری نیست، بلکه به چهره جدید دانشگاه‌ای آمریکا تبدیل شده است.
دانشگاه‌های غربی و نیرو‌های امنیتی، به‌ویژه آمریکا، به بهانه واهی «نگرانی‌های امنیتی» همواره سعی در خفه کردن اعتراض‌های دانشجویان به جنگ غزه داشته‌اند.
کارشناسان اظهار دارند که این رویکرد دولت‌ها و دانشگاه‌های غربی موضع این کشور‌ها در قبال آزادی بیان را آشکار کرده است.
در حال حاضر، کشور‌های غربی برای حفظ روایت مورد نظر خود درباره جنگ غزه تلاش می‌کنند تا با افزایش سرکوب‌ها، حمایت از نسل‌کشی رژیم صهیونیستی را ادامه دهند.
در آمریکا این خط مشی نه فقط از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ از طریق قوانین سرکوبگرانه و نظارت قانونی و غیرقانونی پلیس، بلکه از طریق نظامی‌سازی بسیار کامل‌تر نیرو‌های پلیس در سراسر این کشور انجام شده است.
انتهای پیام/