خلاصه کن ۲۰۲۴: همجنس‌گرایان و فمینیست‌ها پیروز نخل‌های زرد شدند

علیرضا حسینمردی - آیا می‌توان از جشنواره‌ای فمینیستی (کن)، در کشور مظهر فمینیسم (فرانسه)، با هیئت داورانی متشکل از فمینیست‌ها (گرتا گرویک فیلسوف و سازنده «باربی» و عمدتاً زن)، انتظاری غیر از نتایج برندگان سال ۲۰۲۴ را داشت؟

نشریه ورایتی در گزارش برندگان کن ۲۰۲۴ نوشت: «آثار با محوریت زنان، جوایز امسال را درو کردند.»

فستیوال کن کشته‌مرده‌های خود را دارد؛ تعدادی از فیلمسازان دست بر هر کاری برای دیده شدن در این جشنواره می‌زنند؛ عده‌ای از اینفلوئنسرها صرفاً دنبال دیده شدن و یا یاور پیدا کردن در این مراسم هستند و باقی افرادی که نتوانستند آثار خود را به کمپانی‌های هالیوودی بفروشند، به شهر ساحلی فرانسه می‌آیند تا شریکی را برای شکست در گیشه پیدا کنند؛ شاید اندکی هم برای عرضه صادقانه محصولات خود به کن روند.

پیش از اینکه به برندگان امسال بپردازیم، جای دارد بگوییم تا تعداد دقایق دست زدن حضار در سال کن، نشانگر چه چیزی نیست.

دست زدن افراد در جشنواره کن

اغلب رسانه‌های سینمایی همسو با فضای سینمای امروز در جهان، اشاره به تعداد دقایق دست زدن افراد حاضر در سالن اکران کن می‌کنند؛ به‌عنوان مثال گزارش می‌شود که برای آن فیلم ۶ دقیقه دست زده شد، یا برای یک فیلم دیگر ۱۲ دقیقه دست زدند.

این در حالی است که استقبال حضار از یک اثر، در اغلب موارد به مقبولیت این فیلم نزد مخاطبان ختم نمی‌شود.

افراد حاضر در کن ۲۰۲۱، چهارده دقیقه برای فیلم بسیار ضعیف «بلوند» Blonde دست زدند و هورا کشیدند. اما در تضادی جالب، این شاهکار جایزه بدترین فیلم آمریکا را برد! «بلوند» آن‌قدر فیلم سخیفی بود که نمره زیر ۶ را در سایت IMDB گرفته است. معمولاً یک فیلم به‌ اصطلاح هنری یا هنر و تجربه، با نفرت این چنینی مخاطبان آمریکایی همراه نمی‌شود. بنابراین تعداد دقایق کف زدن برای یک فیلم در کن، نشان از کیفیت کار نیست.

بررسی برندگان کن ۲۰۲۴

جایزه نخل طلا به فیلمی با موضوعی رسید که فمینیست‌ها هنوز بر سر این مقوله به تفاهم نرسیده‌اند. کاراکتر اصلی «آنورا» Anora، یک رقاصه استریپ کلاب در محله‌ای لوکس‌نشین در نیویورک است؛ داستان فیلم درباره رابطه نامشروع این زن با یک پسر متمول روسیه‌ای بوده و ادامه داستان حول مشکل خانواده این پسر پس از ازدواج وی با این زن اتفاق می‌افتد.

کارگردان این فیلم حین دریافت نخل طلا، جایزه خود را به تمام کسانی که در این صنعت فعالیت می‌کنند، اهدا کرد.

سه تفکر میان فمینیست‌ها در رابطه با شغل چنین زنانی وجود دارد؛ عده‌ای از فمینیست‌ها به‌ویژه در اسکاندیناوی، مشکلی لزوماً با چنین فعالیت‌هایی ندارند، ولی مردهایی که در آن‌سوی این معادله قرار دارند را محکوم می‌کنند؛ در این کشورها فروش این خدمات جرم نیست، اما خرید این قبیل از خدمات جرم است. 

تعدادی از فمینیست‌ها نیز معتقدند که آزادی زنان یعنی یک زن هر کاری دوست دارد، می‌تواند بکند و قضاوتی در رابطه با شغل او (حتی فاحشگی) نمی‌شود. البته این تفکر در اقلیت قرار دارد.

• مطالب مرتبط:
• حواشی اسکار ۲۰۲۴ / نقد ترامپ از مجری جشن؛ برهنه شدن جان سینا
• مدیرعامل کمپانی دیزنی: مردم معنی عبارت Woke را نمی‌فهمند

عده‌ای نیز بر این باورند که یک فمینیست واقعی، به هیچ عنوان نباید کارهایی که مردان از یک زن می‌خواهند را انجام دهند. این طرز فکر لزوما معطوف به فعالیت‌های نامشروع جنسی نمی‌شود و این دسته از فمینیست‌ها معتقدند که مردها اجازه خواستن هیچ چیزی را از یک زن ندارند. اغلب زنانی باچنین باورهایی در آمریکا زندگی می‌کنند و حضور پررنگی در رسانه‌های این کشور دارند. یکی از دلایل اصلی شکست آثار هالیوودی در گیشه، گوش کردن به فرمایشات این گروه از فمینیست‌ها است.

جایزه بهترین فیلمنامه به «ماده» The Substance رسید. این اثر درباره مقوله به زعم فمینیست‌های آمریکایی «نگران‌کننده» کنار گذاشته شدن بازیگران مسن زن از کانون توجه و نقش‌های اصلی است. دِمی مور نقش یک زنی که از دوران طلایی جوانی خود فاصله گرفته را بازی کرده و مارگارت کوئلی در نقش نسخه جوان شده این پیرزن ظاهر می‌شود.

جایزه بهترین بازیگر مرد نیز به جسی پِلِمِنز برای بازی در نقش یک مرد همجنس‌گرای مازوخیست رسید. Kinds of Kindness را یورگوس لنتیموس ساخته و اما استون، برنده بهترین بازیگر زن در اسکار ۲۰۲۴ نیز دوباره در فیلمی از این کارگردان ظاهر شده است.

جایزه بهترین بازیگر «زن» به یک ترنس‌جندر رسید. فیلم «امیلیا پرز» Emilia Pérez جایزه ویژه هیئت داوران را نیز برد.

جایزه Queer palm (نخل گروه‌های جنسی نوظهور) به فیلمی از رومانی رسید. این اثر داستان یک پسر ۱۶ ساله همجنس‌گرا را در روستایی مذهبی دنبال می‌کند. در ادامه فیلم دیده می‌شود که دو مرد «همجنس‌گرا ستیز» (به زعم فیلمسازان و جشنواره‌ها) از این روستا، این پسر را به‌علت رابطه داشتن با مرد دیگری کتک می‌زنند. هنگامی که پدر او صورت زخمی پسر خود را می‌بیند، بیشتر نگران همجنس‌گرایی فرزند خود بوده و او را شماتت می‌کند.

جایزه بزرگ کن امسال به یک فیلم هندی درباره زندگی دو پرستار زن رسید. هندی‌ها ۳۰ سالی بود که نماینده‌ای در بخش مسابقات نداشتند؛ آن‌ها به مجرد ساختن فیلمی که به مزاج متولیان این فستیوال خوش می‌آید، علاوه بر نامزد شدن، جایزه را نیز بردند.

جایزه بهترین کارگردانی نیز به Grand Tour رسید. این اثر درباره یک مرد و یک زن انگلیسی در اوایل قرن بیستم در دوران نامزدی بوده که مرد قصه تصمیم می‌گیرد همسر خود را قال گذاشته و به پرسه‌زنی در آسیای شرقی برود. در ادامه فیلم جای مرد و زن در قال گذاشتن عوض می‌شود.

کن به رسم جایزه آمریکایی گِرَمی Grammy تصمیم گرفت تا برای دادن شعارهای سیاسی، یک جایزه بسازد. یکی از کمدین‌های معروف آمریکایی در تمسخر چنین اقداماتی گفت: «گرمی امروز به صد آرتیست مختلف جایزه می‌دهد، نظیر جایزه «بهترین سی‌دی رِگِی مستقل که زوری در خیابان به شما می‌دهند» یا جایزه «بهترین همکاری با پیرمردی که فکر می‌کردید مرده است.»

حتی گرمی جایزه بهترین آلبوم سال را به خوانندگانی می‌دهد که منفعتی در پشت آن نهفته است؛ امسال این جایزه به تیلور سوئیفت در حالی رسید که تمام کارشناسانی که جرات انتقاد از ملکه پاپ را دارند، گفتند که حق سوئیفت نبود؛ گرمی مهم‌ترین جایزه سال را فدای گرفتن کلیک بیشتر کرد. بنابراین هنگامی که نمایش‌های اهدای جوایز اهدافی جدای از شایسته‌سالاری را در دستور کار قرار می‌دهند، نمی‌توان اهمیت چندانی برای جوایز ساختگی قائل شد.

انتهای پیام/