نگاهی به سنت جنجالی المپیک؛ حرکت فرانسه در مسیر آوارگی اجباری آسیب‌پذیرترین افراد
المپیک ۲۰۲۴ فرانسه نیز تکرار سنت شرم‌آوری است که طی دهه‌های متمادی آوارگی بی‌خانمان‌ها، مهاجران و آسیب‌پذیرترین افراد را در پی داشته است.
خبرگزاری میزان – در بیانیه المپیک ۲۰۲۴ پاریس آمده است: ورزش این قدرت را دارد که همه چیز را از جمله آموزش و سلامت تغییر دهد؛ با وجود این به نظر نمی‌رسد که قدرت ورزش به زور مشکل بی‌خانمانی در پاریس، پایتخت فرانسه برسد.
مقام‌های شهری و پلیس پاریس از سپتامبر ۲۰۲۳ (شهریور ۱۴۰۲) اردوگاه‌های بی‌خانمان‌ها را در سراسر پاریس بسته و افراد بی‌خانمان را به خارج از پایتخت انتقال دادند.
در حالی که مقام‌های فرانسوی و برگزارکنندگان المپیک ۲۰۲۴ فرانسه مدعی شدند که انتقال بی‌خانمان‌ها به خارج از پایتخت این کشور ربطی به برگزاری رقابت‌های المپیک ندارد و با هدف کاهش جمعیت متمرکز بی‌خانمان‌ها در فرانسه و ارائه خدمات بیشتر به آن‌ها در دیگر مناطق صورت کشور صورت گرفته است، نگاهی به برگزاری رقابت‌های المپیک نشان می‌دهد که فرانسه در مسیر سنت دیرینه و شرم‌آور برگزاری المپیک حرکت می‌کند.
سنت شرم‌آور المپیک چیست؟
از آن جا که بازی‌های المپیک در نهایت یک نمایش تلویزیونی برای معرفی کشور میزبان به دیگر کشور‌ها است، میزبانان المپیک با وجود همه ادعا‌ها درباره مسئولیت‌های اجتماعی به‌صورت تاریخی تلاش می‌کنند تا فضای شهری را پیش از آغاز بازی‌ها و ورود رسانه‌های بین‌المللی پاکسازی کنند.
هدف از این اقدام حذف شواهد آشکار انسانی نابرابری و ناکارآمدی اجتماعی از یک سو و کسب سود از قرارداد‌های مسکن با پیمانکار‌های خصوصی به جای تامین نیاز‌های واقعی مسکن است.
این یک سنت تاریخی اما شرم‌آور المپیک است.
تاریخ تاریک پاکسازی شهر‌هاپیش از برگزاری المپیک
مقام‌های برلین پیش از میزبانی بازی‌های المپیک سال ۱۹۳۶ اقدام به بازداشت بی‌خانمان‌ها و انتقال آن‌ها به اردوگاه‌هایی در حومه پایتخت کردند.
توکیو پیش از المپیک ۱۹۴۶ اقدام به خارج کردن جیب‌بر‌ها و بی‌خانمان‌ها از پایتخت کرد.
برگزارکنندگان المپیک ۱۹۸۰ روسیه، اقدام به خارج کردن معتاد‌ها و الکلی‌ها از پایتخت و رها کردن آن در نقاطی فراتر از جاده کمربندی شهر کردند.
پیش از بازی‌های ۱۹۸۴ لس‌آنجلس، اقدام گسترده‌ای برای خارج کردن بی‌خانمان‌ها و سیاه‌پوستان و لاتین‌تبار‌ها از مناطق اطراف مکان‌های برگزاری المپیک کردند؛ کاری که لس‌آنجلس برای المپیک ۲۰۲۸ هم تکرار می‌کند و به شکل گسترده‌ای بی‌خانمان‌ها را هدف قرار داده است.
اما مفتضح‌ترین اقدام در این رابطه به المپیک آتلانتا ۱۹۹۶ مربوط می‌شد؛ در آن جا جنگی سیستماتیک علیه بی‌خانمان‌ها به راه افتاد و بودجه‌ای برای سوار کردن بی‌خانمان‌ها در اتوبوس‌ها با بلیط‌های یک‌طرفه به هر مقصد ممکن، تخصیص یافت.
در عین حال، قوانین محلی دراز کشیدن در انظار عمومی، بودن در پارکینگ بدون داشتن ماشین در آن جا و پرسه زدن را جرم‌انگاری کرد تا مقام‌های شهری بتوانند جمعیت عظیم بی‌خانمان‌ها را از چهره شهر پاک کنند.
اسناد قضایی مختلفی درباره بازداشت بی‌خانمان‌ها در آن زمان در آتلانتا وجود دارد که عمدتا متهم آفریقایی آمریکایی‌تبار، مرد، بی‌خانمان معرفی شده بودند و سند‌ها بدون اتهام و تاریخ بودند.
المپیک ۱۹۹۸ سئول و ۲۰۰۸ پکن نیز به ترتیب ۷۲۰ هزار و یک میلیون و ۲۵۰ هزار نفر عمدتا از فقیرترین و قدیمی‌ترین بخش‌های شهر را اخراج کردند.
ریودوژانیرو به‌عنوان میزبان بازی‌های پان آمریکا، جام جهانی ۲۰۱۴ و سپس المپیک ۲۰۱۶ بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۶ بیش از ۷۵۰ هزار نفر را آواره کرد.
توکیو در سال ۲۰۲۰ صد‌ها خانوار را در اقدامی غیرمسئولانه به دلیل ساخت یک استادیوم جابجا کرد؛ بخش عمده‌ای از این افراد کسانی بودند که به دلیل رقابت‌های ۱۹۶۴ از خانه‌های خود رانده شده بودند؛ آن‌ها جابجایی اجباری را طی ۵۰ سال دو بار تجربه کردند.
ادعاهای دروغین برای خانه‌دار کردن فقیرترین افراد
در حالی که برگزارکنندگان المپیک می‌توانند ادعا کنند که ساخت دهکده‌های المپیک تلاشی برای ساخت مسکن‌های اضافه است، این اتفاقی است که به ندرت رخ داده است و فقرا و بی‌خانمان‌های اندکی از مزایای ساخت دهکده‌ها بهره‌مند شده‌اند.
در سال ۱۹۶۸، آپارتمان‌های دهکده المپیک مکزیکوسیتی به کارمندان دولتی اختصاص یافت؛ دهکده المپیک بارسلونا از سال ۱۹۹۲ همچنان خالی است؛ آپارتمان‌های دهکده المپیک ۲۰۱۲ لندن به سختی در دسترس هستند.
پس از بازی‌های سال ۲۰۰۴، آتن تصمیم گرفت تا حدود ۹۰ درصد از آپارتمان‌های دهکده المپیک خود را به قید قرعه به خانواده‌هایی که در فقر شدید یا مشکلات عمده سلامت و ناتوانی دارند، اختصاص دهد؛ تا سال ۲۰۱۵، دهکده المپیک که تغییر کاربری داده بود، نرخ بیکاری ۶۰ درصدی در آن جا وجود داشت، تقریبا هیچ حمل‌ونقل عمومی در نظر گرفته نشده بود، یک مرکز خرید وجود داشت که عملا تعطیل شده بود و در برخی از مدارس و مهدکودک‌های محدود، فرزندان ساکنان باید در پورتاکابین‌ها (کابین‌های پیش‌ساخته) آموزش می‌دیدند.
آیا وعده‌های پاریس عملی می‌شوند؟
بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ فرانسه در یکی از فقیرترین جوامع این کشور برگزار می‌شود؛ هرچند ساکنان مشتاق هستند تا وعده‌های مقام‌های فرانسوی را درباره میراث روشن المپیک ۲۰۲۴ پاریس باور کنند، بدبینی‌ها قدرت بیشتری دارند.
پاریس وعده داده که سنت شرم‌آور المپیک در موضوع بی‌توجهی به اصل خانه‌دار کردن فقرا و بی‌خانمان‌ها را معکوس کند، اما نگاهی به اقدام‌های انجام شده علیه بی‌خانمان‌ها در پاریس خلاف این ادعا را نشان می‌دهد.
ساکنان حومه‌های شمالی پاریس که طی دهه‌های گذشته موفق نشده بودند، صدای خود را به گوش مقام‌های پایتخت برسانند، با بدبینی بیشتری به ادعاهای پاریس می‌نگرند.
ساکنان سن سن دنی از فقیرترین بخش‌های فرانسه که در شمال پاریس واقع شده است، می‌گویند که این منطقه دهه‌ها است که از تبعیض و نرخ بالای بیکاری رنج می‌برد؛ وعده‌های پاریس برای تخریب آلونک‌های آن‌ها و جایگزینیشان با آپارتمان‌های نوساز فقط یک فریب برای خارج کردن جمعیت جهت برگزاری المپیک است.
آن‌ها می‌گویند که سن سن دنی، زمانی دومین قطب صنعت اروپا بود که در دهه ۱۹۷۰ شاهد یک صنعت‌زدایی سریع بود که کارخانه‌ها را به دفتر مرکزی شرکت‌ها و یک نیروگاه را به مجموعه استودیو فیلم تبدیل کرد؛ این روند سطوح بالایی از بیکاری را در میان جمعیت بزرگ طبقه کارگر، نابرابری‌های اقتصادی و جرم و جنایت به همراه داشت.
برخی از موسسه‌های خیریه در فرانسه، برگزارکنندگان المپیک را به حذف مهاجران و افراد بی‌خانمان از محل ساخت دهکده المپیک متهم کرده‌اند.
یک موسسه خیریه که به افراد آسیب‌پذیر کمک می‌کند، اعلام کرد: تردید وجود دارد که سرمایه‌گذاری‌های المپیک زندگی این افراد را بهبود دهد.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *