روند افزایشی مرگ پناهجویان در مرزهای آمریکا

خبرگزاری میزان - حدود سال ۲۰۱۷، سالی که دیوار مرزی نیومکزیکو ساخته شد، همه چیز شروع به تغییر کرد؛ آتش‌نشانان خود را در حال واکنش به تصادفات وحشتناک اتومبیل در نتیجه تعقیب و گریز یافتند، پناهجویان از دیوار مرزی سقوط می‌کنند، آتش‎نشان‌های پارک سانلند به دیدن شکستگی‌های باز و درخواست بالگرد برای انتقال قربانیان به بیمارستان‌ها عادت کردند.

مرگ بیش از ۸ هزار پناهجو در ۲ دهه

براساس داده‌های گمرک و حفاظت مرزی آمریکا، ۸ هزار و ۵۰ مهاجر بین سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۲۰ در مرز‌های جنوبی آمریکا جان خود را از دست داده‌اند، اگرچه محققان معتقدند که رقم واقعی بسیار بیشتر است، زیرا بسیاری از بقایای افرادی که جان باختند، هرگز پیدا نمی‌شود یا به مقامات گزارش نمی‌شود.

 تعداد کمی از این مرگ‌ها در نیومکزیکو اتفاق افتاد؛ برای مثال، در سال ۲۰۱۵ طبق داده‌هایی که از سوی یک محقق به اشتراک گذاشته شد، دفتر بازپرس پزشکی تنها ۲ مرگ مهاجران را شمارش کرد، اما در سال ۲۰۲۱ این تعداد به ۳۶ نفر و در سال ۲۰۲۲ به ۵۸ نفر رسید.

امسال دستکم ۱۰۹ مورد مرگ و میر در این منطقه رخ داد که بیشتر آن‌ها در اطراف پارک سانلند، شهری ۱۶ هزار نفری در فاصله ۹ مایلی ال‌پاسو، تگزاس رخ داد.

اولین پاسخ‌دهندگان و محققان پزشکی در حال رسیدگی به این موضوع هستند، اما به شدت به حمایت فدرال و ایالتی بیشتری نیاز دارند.

افزایش مرگ پناهجویان از ۳ دهه پیش

در سال ۱۹۹۴، گشت مرزی آمریکا راهبردی به نام «پیشگیری از طریق بازدارندگی» را افتتاح کرد که اجرای آن را در نقاط عبور شهری مشترک افزایش داد تا مهاجران را به سمت مناطق سخت‌تر و دورافتاده‌تر هدایت کند.

 بسیاری از محققان این تاکتیک را عامل افزایش مرگ پناهجویان می‌دانند؛ اجرای آن در نهایت مسیر‌های مهاجرت را از جنوب آریزونا به مزارع وسیع تگزاس سوق داد و افراد نسبتا کمی از نیومکزیکو عبور کردند.

 اما در سال‌های اخیر، تگزاس گارد ملی خود را به منظور افزایش اجرای قوانین در بخش مرزی خود مستقر کرده و به نظر می‌رسد که به نوبه خود مهاجران را مجبور به عبور از خط ایالتی کرده است.

 در اوایل سال ۲۰۲۳، گشت مرزی آمریکا اعلام کرد که بخش ال‌پاسو که تمام نیومکزیکو را شامل می‌شود، شلوغ‌ترین بخش آن است.

دانیل مارتینز، مدیر مؤسسه مهاجرت دو ملیتی دانشگاه آریزونا، گفت: با این افزایش اجرای قانون، ما شاهد هستیم که افراد بیشتری به آن منطقه رانده می‌شوند که احتمالا این گسترش موجب افزایش قاچاقچیان انسان است.

پناهجویان بسیاری از پارک سانلند عبور می‌کنند، اما اولین پاسخ‎دهندگان گفتند که عمدتا از مکزیک، برزیل، کوبا، ونزوئلا و آمریکای مرکزی به این منطقه رسیدند.

 بسیاری از آن‌ها سفری طولانی را پشت سر گذاشته و از مسیر‌های خطرناک و مرگباری مانند دارین گپ در مرز پاناما-کلمبیا عبور کرده و در آمریکای مرکزی و مکزیک پیاده‌روی کرده‌اند.

اگرچه تنها چند مایل یا کمتر بین مرز و جاده‌هایی که مهاجران را می‌توان از آنجا برد، فاصله وجود دارد، اما زمین ناهموار و فضای باز آن گمراه کننده و خطرناک است.

برخی دیگر از پناهجویان پس از سقوط از دیوار مرزی یا در اثر ترکیبی از جراحات و قرار گرفتن در معرض خطر جان خود را از دست می‌دهند.

هدر ادگار، انسان‌شناس پزشکی قانونی در این باره می‌گوید: شاید بتوان از کم‌آبی زنده ماند، شاید کمبود غذا قابل زنده ماندن باشد، شاید شکستگی مچ پا کشنده نباشد، اما وقتی همه آن‌ها را کنار هم می‌گذارید و در بیابان گم می‌شوید، زنده ماندن ممکن نیست.

حتی اگر پناهجویان بتوانند به نقطه امن برسند، همچنان در معرض خطر هستند؛ بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۲، ۱۳ پناهجو در تعقیب و گریز خودرو‌های گشت مرزی در جنوب نیومکزیکو جان خود را از دست دادند.

 سازمان‌های دیده‌بان مانند ائتلاف جوامع مرزی جنوبی و دفتر واشنگتن در آمریکای لاتین از این تعقیب خودرو‌ها انتقاد کرده‌اند و پس از یک حادثه مرگبار در سال ۲۰۲۲، ۶ عضو کنگره از گمرک و گشت مرزی خواستند تا در سیاست تعقیب خود تجدید نظر کند.

به گفته ادگار، حجم کار کالبد شکافی و انسان‌شناسی دفتر او افزایش یافته است؛ برای برخی از کار‌های مربوط به مرگ مهاجران، کمک‌های مالی فدرال دریافت شده، اما عملیات به دلیل تعداد زیاد مرگ افراد تحت فشار قرار گرفته است و برای استخدام محققان محلی بیشتر، افزایش فضای ذخیره‌سازی و پرداخت هزینه تجزیه و تحلیل بیشتر، به بودجه اضافی از ایالت نیاز دارد.

ادگار همچنین با استفاده از تحقیقاتی که با مفقودین و مقتول‌های بومی آغاز شده، برای بهبود فرآیند شناسایی کار می‌کند؛ از سال ۲۰۱۶ تا اکتبر گذشته، نیومکزیکو یک کارگروه داشت که به توسعه پروتکل‌هایی برای پاسخگویی بهتر به مرگ بومیان و پناهجویان اختصاص داشت.

انتهای پیام/