تداوم نسل‌کشی خاموش در کانادا

خبرگزاری میزان – نسل‌کشی در کانادای مدعی حقوق بشر همچنان ادامه دارد و قربانی می‌گیرد.

در حالی‌که فرهنگ عمیقا ریشه‌دار خشونت شدید علیه زنان و دختران بومی در جامعه کانادا ریشه دوانده است، این کشور در یک دهه گذشته به‌شکل ریاکارانه و ماهرانه‌ای تلاش کرد تا تصویری ترقی‌گرا و فراگیر از جهت نژادی از خود ارائه کند تا به این وسیله خود را از دیگر کشور‌های منطقه دارای جمعیت بومی متمایز کند.

ریاکاری کانادایی

به گزارش «تلگراف»، کانادا به‌ویژه در دوران «جاستین ترودو» تلاش کرد تا با اجرای سیاست‌های مختلفی خود را متمایز از آمریکا نشان دهد.

طرح ادعا‌های مبنی بر در‌های باز به‌روی پناهجویان در حالی‌که سیاست‌های مهاجرتی آمریکا سختگیرانه‌تر شد، تنظیم مقررات مربوط به سلاح گرم در حالی‌که آمریکا با موج فزاینده خشونت‌های مرگبار مسلحانه مواجه بود، استقبال از ابتکارات زیست محیطی در حالی‌که آمریکا درباره انرژی‌های تجدیدپذیر تردید داشت، از جمله اقدام‌های ریاکارانه کانادا برای ارائه تصویری غیر واقعی از خود بودند.

با وجود این، پشت این ادعا‌ها و اقدام‌ها، جنبه تاریک‌تری از هویت کانادا مشخص می‌شود؛ شاید برای بسیاری از کشور‌های جهان خشونت شدید علیه زنان و دختران بومی درکانادا که به اذعان همین کشور نوعی نسل‌کشی محسوب می‌شود، ناشناخته باشد، اما فرهنگ آزاردهنده خشونت افراطی علیه زنان و دختران بومی عمیقا در جامعه کانادا ریشه دارد؛ با وجود این ظلم مداوم علیه زنان بومی در کانادا، افشاگری‌ها در این رابطه به رسوایی کانادا از یک‌سو و پایان این روند خشونت‌بار از سوی دیگر منجر نشده است.

خشونت علیه زنان و دختران بومی

با وجود افشاگری گسترده درباره موضوع خشونت گسترده و پایدار علیه زنان و دختران بومی در کانادا و چالش‌های پیش‌روی آن‌ها و البته ارائه آمار‌های مختلف به مقام‌های این کشور، درک و توصیف درستی از رنج کامل آن‌ها وجود ندارد.

یک محقق پس از بررسی بیش از ۳ هزار عضو خانواده‌های قربانیان و بازماندگان بومی خشونت در گزارشی در سال ۲۰۱۹ از بی‌توجهی قابل‌توجه پلیس به موضوع قتل و ناپدید شدن زنان بومی اشاره کرد.

براساس آمارها، زنان و دختران بومی سه برابر بیشتر از دیگران در کانادا در معرض خطر یا وقوع تجاوز جنسی قرار دارند.

نرخ‌های نگران کننده خودکشی در میان زنان و دختران بومی مشهود است؛ به ازای هر ۱۰۰ هزار زن بومی ۳۵ خودکشی رخ می‌دهد، در حالی‌که این میزان در میان زنان غیر بومی ۵ مورد به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر است.

براساس آمارها، طی سه دهه گذشته حدود ۴ هزار زن و دختر بومی در کانادا کشته یا ناپدید شده اند.

این اعداد در حالی اعلام می‌شوند که زنان و دختران بومی حدود ۵ درصد جمعیت کانادا را تشکیل می‌دهند؛ هر مرگی یک تراژدی است و این ارقام نامتناسب به اپیدمی خشونتی اشاره می‌کند که تا حد زیادی از سوی مقام‌های کانادایی مورد توجه قرار نگرفته اند.

عقیم‌سازی اجباری زنان و دختران بومی

موضوع تکان‌دهنده‌تر در رابطه با زنان و دختران بومی در کانادا، عقیم‌سازی اجباری است که عمدتا در مناطق محروم به دست پزشکان سفیدپوست انجام می‌شود.

زمزمه‌های مربوط به این جنایت بشری از سوی زنان و دختران بومی کانادایی جنایت عقیم‌سازی اجباری را آشکار کرد؛ روایت‌هایی که اکنون از این جنایت می‌شود، از حد زمزمه گذشته است و نشان می‌دهد که این رویداد‌های دلسردکننده، رویداد‌های منفرد مربوط به گذشته نیستند.

در واقع عقیم‌سازی اجباری یک مشکل مداوم در کانادا است و ریشه در تاریخ استعماری این کشور و ایده به اصطلاح اصلاح نژاد در کانادا دارد.

اگرچه آمار دقیقی در این زمینه وجود ندارد، آمار‌های تقریبی نشان می‌دهند که حدود ۱۲ هزار زن بومی از دهه ۱۹۷۰ تاکنون در معرض عقیم‌سازی اجباری قرار گرفتند.

کمیته ضد شکنجه سازمان ملل نیز چند سال پیش اعلام کرده بود که گزارش‌های نگران‌کننده در مورد عقیم‌سازی اجباری زنان و دختران بومی اتهامی است که باید مورد بررسی قرار بگیرد و دولت کانادا باید در این رابطه پاسخگو باشد.

گزارش ۲۰۲۲ سنای کانادا تایید کرد که عقیم‌سازی اجباری زنان و دختران بومی در این کشور همچنان ادامه دارد و به‌عنوان راهی جهت به زانو درآوردن بومیان مورد استفاده قرار می‌گیرد.

گزارش‌های زنان و دختران بومی قربانی سیاست عقیم‌سازی اجباری نشان می‌دهد که الگوی تکرارشونده‌ای در این زمینه وجود دارد؛ دیدن نوزاد به شرط موافقت با عقیم‌سازی، عقیم‌سازی بدون اطلاع‌رسانی و دریافت رضایت، ...

به‌حاشیه راندن زنان و دختران بومی در کانادا

نگاهی به روند رویداد‌ها و تحولات مربوط به زنان و دختران بومی در کانادا نشان می‌دهد که رویکرد‌های کانادا درباره این گروه زنان بومی را به حاشیه رانده و حقوق اساسی آن‌ها نادیده گرفته می‌شود.

زنان و دختران بومی در کانادا در سیستم قضایی این کشور نیز با تبعیض و عدم پاسخگویی شدید مواجه هستند.

بی‌توجهی نهادی به مجرمان در کانادا این اجازه را می‌دهد تا بدون ترس از تحت تعقیب قرار گرفتن به جنایت‌های خود علیه این گروه ادامه دهند.

در واقع، از آن جا که اخبار مربوط به خشونت علیه این افراد به ندرت در تیتر خبر‌ها قرار می‌گیرد، چرخه‌ای از بی تفاوتی نظام‌مند تداوم می‌یابد و قربانی شدن بیشتر زنان و دختران بومی را تقویت می‌کند.

کارشناسان تاکید دارند که بدرفتاری و سوءرفتار گسترده با زنان و دختران بومی در کانادا به گذشته استعماری این کشور باز می‌گردد؛ آن‌ها می‌گویند که شهرت حقوق بشری این کشور با وجود چنین رویکرد استثمارکننده‌ای علیه زنان و دختران بومی عجیب است.

به‌عنوان مثال، اعداد مربوط به قتل و ناپدید شدن زنان و دختران بومی در کانادا نشان‌دهنده یک اپیدمی است که راهی طولانی برای رسیدن به عدالت در پیش دارد.

ده‌ها سال پس از به‌صدا درآمدن زنگ هشدار درباره بحران خشونت علیه زنان و دختران بومی، هشت سال از آغاز تحقیقات ملی از سوی دولت فدرال و چهار سال از زمان ارائه گزارش نهایی تحقیقات ملی کانادا می‌گذرد، اما این بحران همچنان در مسیر وخامت به پیش می‌رود.

انتهای پیام/