روایتی از طرح انگلیس و کانادا برای انتقال بومیان به «مدارس مرگ»

خبرگزاری میزان - تحت استعمار کانادا، مردم بومی «مشکل» بودند، زیرا مانع از دسترسی مهاجران به زمین‌ها و منابع می‌شدند؛ بر اساس قوانین انگلیس و کانادا، مردم بومی مالکیت و حقوق زمین را داشتند و بنابراین مدارس شبانه‌روزی مرکزی برای حذف تدریجی این مالکیت ایجاد شدند.

به گزارش «thetyee.ca»، بیش از چهار هزار و صد کودکی که در مدارس شبانه‌روزی بومیان در سراسر این کشور جان باختند، همانطور که توسط پروژه کودکان گمشده شناسایی شد، نه‌تنها فاجعه از دست دادن خویشاوندی، بلکه وزن یک سیستم اقتصادی و سیاسی استعمار را نشان می‌دهد که تا به امروز به آسیب رساندن به مردم بومی ادامه می‌دهد.

با گسترش این فرآیند و منزوی شدن مردم بومی در دستیابی به ذخایر، توانایی آنها برای مدیریت و کنترل منابع به شدت محدود شد؛ آنها به عنوان فرهنگی که توسط آسیب‌های اجتماعی تعریف می‌شود هدف برچسب‌گذاری قرار گرفتند: بیکاری، فقر، اعتیاد و غیره.

با تأثیرات سیاست‌های سوءاستفاده‌کننده شهرک‌نشینان مهاجر برای توجیه تداوم تصاحب سرزمین‌ها و مردم بومی، دایره استعمار کامل شد.

در دهه 1920، بر اساس قانون، پلیس کانادا این اختیار را داشت که حضور در مدارس را برای خانواده‌های بومی که در برابر سیستم مقاومت می‌کردند، اجباری کند.

• بیشتر بخوانید:
•  بدرفتاری دولت کانادا با بومیان در بیش از یک قرن و نیم گذشته
•  اعتراض‎ها به کار اجباری و برده‌‎داری مدرن در کانادا

سوء استفاده تنها به مدارس شبانه‌‎روزی محدود نمی‌شود

از نظر قرار گرفتن در خط مقدم استعمار شهرک‌نشینان مهاجر در کانادا، کودکان بومی همیشه آسیب‌پذیرترین افراد بوده و هستند اما سوء استفاده نظام‌مند تنها محدود به آنها نبوده است.

در دهه 1790، مستعمره‌نشینان احتمالی اسپانیایی، کودکان بومی را به مدارس شبانه‌روزی بردند و سرنوشت بسیاری از آنها نامعلوم باقی مانده است.

میراث غم‌انگیز زنان، دختران و افراد بومی مفقود و کشته شده به 40 یا 50 سال گذشته محدود نمی‌شود؛ زنان بومی قربانی جنایات وحشیانه‌ای بودند که توسط اولین معدن‌چیان و برخی از مهاجران پیشگام روی داده و تا به امروز این روند ادامه دارد.

در حالی که کودکان بومی در مدارس شبانه‎روزی کانادا (که بین دهه‌های 1860 و 1990 دایر بودند) اسکان داده می‌شدند، والدین این کودکان بومی از حقوق زمین‌های خود محروم می‌شدند، فرصت‌های اقتصادی آنها محدود می‌شد و اعتراضات آنها تحت‌الشعاع قرار می‌گرفت.

انتهای پیام/