ازدواج، به صرف تماشا و لبخند
گروه فرهنگی - چند سالیست برگزاری مراسم عقد واقعی در برنامه‌های تلویزیونی باب شده و در اغلب مناسبت‌های شاد ملی و مذهبی مثل نوروز یا اعیاد اسلامی، مخاطبان از طریق گیرنده‌های خود شاهد پیوند زوجی از هموطنان هستند که هرگز آنان را نمی‌شناسند یا قرار نیست در آینده هم شناختی به دست بیاورند اما درست مثل یکی از دوستان و اقوام نزدیک عروس و داماد، شاهد مهم‌ترین اتفاق زندگی دو نفر هستند و حتی بیراه نیست اگر بگوییم درصدی از همان شادی و شعفی که در دل نزدیکان این زوج وجود دارد، در چشمان این بینندگان نیز، هویداست. همین اتفاق خوب؛ یعنی این همدلی ایجاد شده، آن حالت آرمانی برنامهسازان است که به چنین روشی به دست می‌آید.
شب گذشته در برنامه تلویزیونی «وقتشه» یک زن و مرد جوان در استدیو به عقد یکدیگر در آمدند و با توجه به اینکه موضوع کلی این برنامه تلویزیونی، ازدواج است، چنین ایده‌ای آن هم در دو نوبت شامگاه و روزی که در تقویم ملی به نام «ازدواج» ثبت شده و بهانه آن هم سالروز ازدواج حضرت علی(ع) و حضرت زهرا(س) است، یک اتفاق نیکوست و چه بسا اگر چیزی غیر از این را شاهد بودیم، جای تعجب را باقی می‌گذاشت.
این موضوع اما بهانه‌ای شد تا به یک نکته مهم ولی مغفول مانده توجه کنیم؛ اگر هدف زوج‌های جوان در کشور ما از برگزاری مراسم ازدواج، ثبت یک خاطره خوش برای خودشان و عزیزان‌شان است و اگر آنان طالب دریافت انرژی‌ها و آرزوهای خوب برای خودشان در ابتدای کار هستند، چرا در بسیاری مواقع، طولانی‌ترین مسیر و سخت‌ترین راه را انتخاب می‌کنند؟ مخارجی همچون اجاره سنگین مکان برگزاری جشن با انواع پذیرایی و کرایه ماشین عروس و سفارش دسته‌گل‌های عجیب و غریب و مراجعه به آرایشگاه‌های لوکس، برای این است که یک شب خوب رقم بخورد و چه حیف که تعریف ما از «خوبی» و «زیبایی» با پول، گرهی کور خورده است!.
تلویزیون با تمهیداتی همچون نشان دادن مراسم عقد ساده یک عروس و داماد، یک راه میانبر برای رسیدن به «خاطره خوب شب ازدواج» را پیش روی مخاطب گذاشته است و تلویحا به او گفته است جذب انرژی‌های مثبت و دریافت آرزوی خوب و دعای خیر، موهبتی نیست که با پول قابل خریداری باشد؛ اگر مقصود این است که شروعی با شکوه برای یک زندگی رقم بخورد، این شکوه مطابق آنچه در «وقتشه» دیشب دیدیم و امشب نیز خواهیم دید، بدون حتی آنچه به عنوان لباس عروسی رایج است، به وجود می‌آید و علت آن چیزی نیست به جز حضور آدم‌هایی که بدون تکلف و بدون دغدغه چه پوشیدن‌ها و چه کادو بردن‌ها، تنها تنها برای ایجاد یک همدلی دور هم جمع شده‌اند.