سرعت نگران کننده جداسازی کودکان بومی کانادایی از خانواده‌ها
قانون موسوم به رفاه کودکان بومی در واقع دنباله روند جداسازی اجباری کودکان بومی کانادایی از خانواده‌هایشان است.
خبرگزاری میزان -
خبرگزاری میزان – اگرچه مدارس شبانه روزی کودکان بومی در کانادا تعطیل شدند اما رویه استعماری جداسازی کودکان بومی از خانواده‌هایشان با سرعت نگران کننده ای ادامه دارد.
پس از افشاگری‌های مختلف درباره هزاران گور بی علامت کودکان بومی در محوطه مدارس شبانه روزی سابق، بومیان خواستار تغییر سیستم مراقبت‌های خانواده کانادا شده اند؛ چراکه کودکان بومی بیش از حد در این سیستم حضور دارند.
نگرانی در مورد سیستم مراقبت از خانواده کانادا و رفتار ناعادلانه با کودکان بومی موضوع جدیدی نیست.
به گزارش « ywcavan و اگزمینر»، داده‌های موجود نشان می‌دهند که بیش از نیمی از کودکان حاضر در سیستم مراقبت‌های خانواده شامل «Foster care» یا خانه‌های حمایت از کودکان و سیستم سرپرستی، کودکان بومی هستند، این در حالی است که کودکان بومی کمتر از 8 درصد جمعیت کودکان کانادا را به خود اختصاص می‌دهند.
مراکز مذکور در استان‌های مختلف کانادا وجود دارند و سهم نامتناسب کودکان بومی در این سیستم نگران کننده است.
مثلا در «منیتوبا» تقریبا 90 درصد از کودکان حاضر در سیستم مراقبت‌های خانواده، کودکان بومی هستند.
آمارهای وزارت خانواده، کودکان و توسعه اجتماعی کانادا نشان می‌دهد که در سال 21-2020 حدود 68 درصد از کودکان تحت سرپرستی در «بریتیش کلمبیا» کودکان بومی بودند؛ این در حالی است که حدود 6 درصد جمعیت کودکان این استان، بومی هستند.
حضور بیش از حد کودکان بومی در سیستم مراقبت‌های خانواده کانادا به عنوان بخشی مهم از قانون موسوم به رفاه کودکان بومی یک مسئله فرزند پروری نیست، بلکه دلایل متعددی دارد که مهم ترین آن‌ها فقر است.
مهم ترین دلایلی که سبب می‌شوند کودکان بومی توسط دولت کانادا وارد سیستم مراقبت‌های خانواده شوند، عبارتند از: فقر، مسکن نامناسب، موضوعات مربوط به بهداشت روان و خشونت خانگی ناشی از آسیب‌های میان نسلی مدارس شبانه روزی کودکان بومی.
سران بومی به نرخ بالای فقر کودکان، نرخ‌های بالاتر از متوسط خودکشی و مشکلات مزمن زیرساختی در زمینه آب و مسکن به عنوان مسائل کلیدی اشاره می‌کنند.
براساس گزارش موسسه فقر کانادا از هر چهار نفر بومی یک نفر در فقر زندگی می‌کند؛ این در حالیست که از هر هفت نفر غیر بومی یک نفر در فقر زندگی می‌کند.
فقر بومیان کانادا، موضوعی تصادفی نیست، بلکه نتیجه دهه‌ها استعمار و نسل کشی است؛ نتیجه این موضوع، چرخه بی پایان جداسازی کودکان بومی از خانواده‌هایشان به دلیل فقر است.
این چرخه با تخصیص بودجه مناسب برای مسکن، آموزش و مراقبت‌های بهداشتی برای بومیان قابل توقف است.
جداسازی اجباری کودکان بومی از خانواده‌هایشان بخشی از اقدام‌های کانادا درباره بومیان از زمانی که مستعمره اروپا بود، محسوب می‌شود که در اواخر قرن نوزدهم به سیاست دولت کانادا تبدیل شد.
در آغاز دهه 1880، حدود 150 هزار کودک «ملل اول»، «متیس» یا «اینوئیت» از خانواده‌هایشان گرفته شدند تا در مدارس شبانه روزی اسکان داده شوند.
آخرین مدرسه شبانه روزی کودکان بومی در کانادا در 1996 بسته شد.
- بیشتر بخوانید:
- بیمارستان‌های ویژه بومیان؛ جنایت حقوق بشری دیگر کانادا علیه ساکنان اصلی کشور
- مدارس بومیان کانادا؛ از آزار جنسی تا خشونت نظاممند
کمیسیون حقیقت و آشتی (TRC) که گزارش نهایی خود را در سال 2015 ارائه کرد، دریافت که آزار جنسی و جسمی در مدارس شبانه روزی کودکان بومی بسیار گسترده بوده و دستکم 4 هزار کودک بومی در آن مدارس، عمدتا به دلیل بیماری یا سوءتغذیه جان خود را از دست دادند.
اگرچه سیستم مدارس شبانه روزی کودکان بومی در اواسط قرن بیستم از بین رفت اما سیاست‌های به اصطلاح رفاهی جدیدی وضع شد که به مقام‌های دولت کانادا اجازه می‌داد که هزاران کودک بومی را بدون هیچ هشداری به خانواده‌هایشان از آن‌ها جدا کنند.
اگرچه مقررات جدید مدعی تحویل سرپرستی کودکان بومی به افراد بی خطر است، اما سهم نامتناسب کودکان بومی از سیستم مراقبت‌های فرزندخواندگی ادامه دارد.
به گفته وزیر خدمات بومیان کانادا، «در حال حاضر تعداد کودکان بومی تحت سرپرستی در سراسر کشور از هر زمان دیگری در مدارس شبانه روزی بیشتر است؛ نژادپرستی در سیستم رفاهی مدرن کودکان کاملاً مستند و سیستماتیک است.»
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *