رواج غیبت و شنیدن آن به دلیل ترک امر به معروف و نهی از منکر است
سعید شمس کارشناس علوم قرآنی در گفت و گو با خبرنگار گروه فرهنگی درباره غیبت گفت: در روایات داریم که غیبت کردن یکی از گناهان کبیره است، غیبت کردن یعنی از برادر خودت به گونه‌ای یاد کنی که اگر خودش حضور داشت و آن حرف را می‌شنید، ناراحت می‌شد. حتی درباره ذکر خوبی‌های طرف غیبت شونده هم این حکم صدق می‌کند و اگر غیبت شونده از شنیدن خوبی‌هایش ناراحت شود باز هم گناه کبیره محسوب می‌شود.
وی در همین راستا افزود: اگر عیبی پشت سر کسی گفته شود و در آن شخص وجود نداشته باشد از غیبت عبور کرده و تهمت نیز محسوب می شود. چه بسا بسیاری از مشکلات جامعه نشات گرفته از غیبت کردن باشد.
این کارشناس علوم قرآنی درباره عادی شدن غیبت در جامعه، اظهار کرد: غیبت کردن چند دلیل دارد، یکی از علت‌های اجمالی آن ضعف خود غیبت کننده و شجاعت نداشتن فرد در اظهار حرف به طور رک است. اگر انسان شجاعی باشیم به جای پشت سر صحبت کردن، روبروی خود شخص به او ضعف هایش را می‌گوییم یا ناراحتی خود را به طور مستقیم به فرد منتقل می‌کنیم.
وی ادامه داد: غفلت ما در غیبت کردن و غیبت شنیدن به دلیل ترک امر به معروف و نهی از منکر است.
شمس درباره سهیم بودن شنونده غیبت خاطرنشان کرد: در روایات اسلامی داریم شنونده غیبت نیز در گناه کبیره سهیم است چرا که به جای اینکه خود را از آن گناه دور کند سکوت پیشه می‌کند. متاسفانه خود این سکوت دامن بیشتری به غیبت کردن می‌زند. چه بسا شنونده غیبت خود نمی‌داند در این گناه سهیم است و ممکن است به این دلیل سکوت کند.
