نسل‌کشی مدارس شبانه‌روزی کانادا علیه بومیان

خبرگزاری میزان - سال گذشته و زمانی که باستان‌شناسان 200 گور بی‌نشان را در مدرسه‌ای قدیمی در کانادا کشف کردند، توجه افکار عمومی به یکی از شرم‌آورترین فصل‌های تاریخ این کشور جلب شد.

به گزارش «سی‌بی‌اس»، از دهه 1880 و در بیشتر قرن بیستم، بیش از 150 هزار کودک از صدها جامعه بومی در سرتاسر کانادا توسط دولت این کشور به اجبار از والدین خود جداشده و به مدارس شبانه‌روزی فرستاده شدند.

این مدارس با بودجه دولت کانادا و اداره کلیساها، برای جذب کودکان بومی با جدا کردن آنها از والدین، فرهنگ و جامعه خود، طراحی شده بودند.

 از این کودکان اغلب به عنوان «وحشی» یاد می‌شد و آنها از صحبت کردن به زبان یا عمل به سنت‌های بومی خود منع می‌شدند. همانطور که پیش از این نیز گزارش شد، بسیاری از آنها مورد آزار جسمی و جنسی قرار گرفتند و هزاران کودک هرگز به خانه بازنگشتند.

آخرین مدرسه از 139 مدرسه شبانه‌روزی کانادا برای کودکان بومی در سال 1998 بسته شد؛ این مدارس یادآوری برای ملتی است که ترجیح می‌دهد فراموش کند.

برخی بازماندگان روایت‌هایی هولناک از وضعیت این مدارس بازگو می‌کنند؛ کودکان به اجبار از خانواده‌ها جدا می‌شدند و اگر خانواده‌‎ها از تحویل فرزندان خودداری می‌کردند به زندان می‌افتادند. کودکان در این مدارس باید سنت‌های بومی خود را کنار می‌گذاشتند و در صورت خودداری تنبیه می‌‌شدند.

آزار بسیاری از کودکان این مدارس از سوی کشیش‌ها و راهبه‌های کاتولیک فقط فیزیکی نبوده و آنها هدف انواع آزار و شکنجه‌ها بوده‌‎اند.

ایده این مدارس تا حدی از آمریکا بود؛ در سال 1879 مدرسه «کارلایل» در «پنسیلوانیا» افتتاح شد و شعار این مدرسه «کشتار سرخپوست، نجات مرد» بود.

• بیشتر بخوانید:
•  قتل بومیان در کانادا/خودداری اتاوا از بررسی اتهامات افسران پلیس
•  درخواست جوامع بومی کانادا از سازمان ملل برای تحقیق درباره گورهای بی‌نشان

در سال 2008، پس از طرح شکایت هزاران نفر از بازماندگان مدارس بومی، دولت کانادا رسما به دلیل این سیاست‌های خود عذرخواهی و کمیسیون حقیقت و آشتی را ایجاد کرد.

در سال 2015، کمیسیون حقیقت و آشتی به این نتیجه رسید که آنچه اتفاق افتاد «نسل‌کشی فرهنگی» بود. این کمیسیون بیش از سه هزار کودک را شناسایی کرد که به دلیل ازدحام بیش از حد، سوءتغذیه و بهداشت نامناسب جان خود را از دست دادند یا پس از آزار و اذیت یا تلاش برای فرار کشته شدند.

یک مطالعه دولتی در سال 1909 نشان داد که میزان مرگ و میر در برخی مدارس بومیان تا 20 برابر میانگین ملی در کاناداست. بیشتر مدارس، گورستان‌های مخصوص به خود را داشتند و گاهی اوقات وقتی کودکان جان خود را از دست می‌دادند، هرگز به والدین آنها اطلاعی داده نمی‌شد.

کشف گورهای دسته‌جمعی در این مدارس، زخم‌های عمیقی را گشود؛ بیش از ده ها کلیسا تخریب یا ویران شده‌اند و هزاران نفر از «پاپ» خواستار عذرخواهی و باز کردن آرشیو کلیساها برای کمک به شناسایی کودکان گمشده شده‌اند. جوامع بومی نیز در سراسر کانادا جستجوهای خود را آغاز کرده‌اند.

انتهای پیام/