نگاهی به تاریخ مدارس شبانه‌روزی بومیان آمریکا

خبرگزاری میزان - اخیرا وزارت کشور آمریکا نخستین گزارش خود را درباره مدارس شبانه‌‎روزی بومیان آمریکا منتشر کرد.

این گزارش وجود گورهای دسته جمعی را در محل 53 مورد از این مدارس تایید کرده و می‌گوید که این تعداد افزایش خواهد یافت.

به گزارش «cbslocal»، سفر به زیرزمین انجمن تاریخی شهر «گودهو» در «رد وینگ»، سفری به دوران پیچیده و هولناک در تاریخ آمریکاست.

«برندا چایلد»، استاد دانشگاه «مینه‌سوتا» مدتهاست که درباره مفهوم مدارس شبانه روزی بومیان آمریکا تحقیق می‌کند؛ «چایلد» که خودش شهروند دریاچه سرخ است، می‌گوید برخی از اولین خاطراتش گوش دادن به داستان‌های مادربزرگش از حضور در مدارس شبانه‌روزی بومیان آمریکاست.

وی گفت که این مدارس در اواخر دهه 1800 در سراسر آمریکا افتتاح شدند؛ در ابتدا، آنها خانه‌ای برای کودکانی بودند که والدینشان اسیر جنگ در نبردهای جاری بین بومیان آمریکا و استعمارگران آن زمان بودند.

همانطور که دولت آمریکا برای انتقال بومیان آمریکایی به «مناطق رزرو» تلاش می‌کرد، تعداد مدارس افزایش یافت؛ «چایلد» می‌گوید که در زمان اوج خود، از هر سه کودک بومی، یک نفر به یک مدرسه شبانه‌روزی فرستاده می‌شد.

کودکان بومی در آنجا نه تنها هیچ ارتباطی با خانواده خود نداشتند، بلکه مجبور بودند موهای خود را کوتاه کنند، انگلیسی صحبت کنند و خود را از آداب و رسوم قبیله‌ای کنار بگذارند. «چایلد» گفت که این یک عمل شبیه‌سازی اجباری بود.

ایده مقامات مدارس این بود که کودکان بومی در این مدارس دیگر نیازی به وطن خود نخواهند داشت؛ آنها می‌توانند وارد جامعه آمریکا شوند و مانند بقیه زندگی کنند.

• بیشتر بخوانید:
•  نسل کشی مدرن در سرزمین بومیان آمریکا
•  ناامیدی بومیان آمریکایی از اقدام دولت در زمینه مفقودشدگان

در عین حال، دولت آمریکا زمین‌های بومیان را با سرعتی سریعتر از همیشه از آنها گرفت؛ این دوره سلب مالکیت، که در مینه‌سوتا توسط قانون «نلسون 1889» برجسته شد، بیش از 90 درصد از زمین‌های بومی را از قبایل سراسر این ایالت گرفت.

مدارس شبانه‌روزی به یک معنا برای سرخ پوستان آمریکا سودی نداشت. این سیاست دوگانه‌ای بود که همراه با سلب مالکیت بود و سرخپوستان آمریکا را در دهه 1930 فقیرتر از قبل کرد.

شرایط در مدارس شبانه‌روزی بومیان سراسر آمریکا از پرجمعیت بودن تا سهل انگاری متغیر بود؛ این بدان معنا بود که بیماری‌های واگیردار آن زمان، سل و اپیدمی آنفولانزا، می‌توانست با سرعت بی‌سابقه در میان ساکنان مدارس شیوع پیدا کند.

تا به امروز، مشخص نیست که در این مدت چند دانش آموز در مدارس شبانه روزی جان باختند.

بازماندگان می‌گویند علاوه بر بیماری، احتمالا دانش آموزان از طریق سیستم تنبیه بدنی مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند.

اگر کودکان از مدرسه شبانه‌روزی فرار یا سرکشی می‌کردند، در محوطه مدارس به زندان می‌رفتند، و مدارس ساختمان‌هایی داشتند که گاهی اوقات دانش‌آموزان را برای تنبیه در آنها حبس می‌کردند.

انتهای پیام/