درد، تفکر و عمق در آثار عاشورایی نباشد، اثر بر باد است

به گزارش گروه فرهنگی به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، سید حسن موسوی هنرمند تصویرساز درباره اینکه هم‌زمان با ایام محرم و برگزاری یازدهمین سوگواره هنرهای عاشورایی، هنر تجسمی چقدر می‌تواند در انتقال پیام عاشورا موثر باشد، توضیح داد: این موضوع بستگی به این دارد که چطور از هنرهای تجسمی استفاده کرد و اساسا روش و استراتژی در رابطه با این موضوع چیست. از طرفی جدیت و التهاب در خلق هنر همیشه لازم بوده و هست، به نظرم اگر هرچند هنر به شکل هنرمندانه ساخته شود اما خلق هنری تا زمانی که قابل لمس و پویش برای جامعه نباشد، باعث پویش نمی‌شود. در مجموع سعی هنرمندان این عرصه همیشه در انتقال پیام عاشوراست ولی چطور است که پیام عاشورایی آن ها در سطح جوامع دیده نمی‌شود، به این دلیل است که راه‌های انتقال این پیام‌ها کامل نیست و گویی این اتفاقات بیشتر فرمایشی و کاری شده است.

وی که در دوره‌های پیشین سوگواره هنر عاشورایی شرکت داشته است، درباره اینکه چگونه می‌توان اثری خلق کرد تا در عین هنری بودن، کاربردی هم باشد و مردم در آیین‌های خود از آن ها استفاده کنند و محدود به گالری‌ها نباشد، خاطرنشان کرد: معمولا در چنین رویدادهایی ما بیشتر در پی تمام کردن کار هستیم. متاسفانه این رویدادها هرسال به شکل‌های قبل با همان مصاحبه‌های گذشته، گالری‌ها و همان اختتامیه‌ها انجام می‌شود و حتی به فکر ایجاد روشی تازه در این زمینه نیستیم و در این ماجرا یک استمرار تکراری و کسل‌کننده را در پیش گرفته‌ایم. به عنوان مثال، مگر نمی‌شود پوسترها و خط‌نوشته‌های معاصر روی پرچم‌های عزاداری و عاشورایی جای بگیرند ولی حتی فکر این کار هم گویی مسیر طولانی به نظر می‌آید و اینکه می شود اصلا نرفت. به نظرم آثار هنرمندان قدیم کاربردی‌تر می‌آمد و گویی هنرمندان آن دوره رفتار هنرمندانه‌تری توام با درد و محبتی عمیق و بی زرق و برق داشتند و در سکوت و دوری از حاشیه کارشان را انجام می‌دادند.

او در پاسخ به اینکه شاخصه‌های اصلی آثار عاشورایی چیست، تنها به این جمله بسنده کرد و گفت: درد، تفکر و عمق اگر نباشد اثر بر باد است.

این هنرمند تصویرساز در پایان درباره اینکه با توجه به اینکه ماه محرم و واقعه عاشورا یک واقعه واحد و متعین است، چگونه می‌توان در یک اثر هنر تجسمی از کلیشه‌ها دور شد، اظهار کرد: واقعه عاشورا خودش خصیصه‌ها و نشانه‌هایی دارد که عمدتا وسیله کار هنرمندان برای تبیین آثارشان است و زمانی باعث اشتیاق می‌شود که این شاخصه‌ها معاصر و به‌روز شوند و روش تازه‌ای برای ارائه آن ها یافت شود، روشی که یافتن آن جان‌کاه باشد و هم از طرفی باعث شوق خواهد بود.