سعید بیابانکی مهمان "باصبح" می شود/ غبطه خوردن به غرور آفرینی قهرمانان

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، عبداله روا در آغاز برنامه امروز "باصبح" گفت: قهرمانان مان را هیچ وقت فراموش نمی کنیم، نه به دلیل نمود بیشتر زحمت این جوانمردان در حادثه گذشته تهران، اینان کسانی بودند که یادآوری کردند این مملکت از انسان های با غیرت، از کسانی که جانشان را فدا می کنند خالی نمی شود. سرشت انسان های این خاک این گونه است، سربزنگاه ثابت می کنند چیزی ارزشمندتر از حتی بزرگترین نعمتی که خداوند عطا کرده است یعنی جان و سلامتی وجود دارد، چیزی شبیه غیرت و تعصب، در نجات و امداد گذشته افراد تاثیر ندارد، اگر گهگاه کج و راست می رویم یا در صفحه برخی افراد مشهور رفتار درستی نداریم، اگر در ورزشگاه زباله می ریزیم، چهره ای برای نمایش ما نیست، اینجا ما را بشناسید وقتی که آتش نشانان ما، جان بر کف و به عشق مردم، بی انتظار خدمت می کنند. بی ادعا...

مهروز ساعی و حمیدرضا قلی پور زوج رزمی کار مهمانان امروز "باصبح" بودند.

مهروز ساعی ضمن ابراز همدردی با مردم در پی حادثه پلاسکو، برای خانواده آتش نشانان آرزوی صبر و شکیبایی کرد.

ساعی ادامه داد: سحرخیز هستیم، همسرم صبح ها به تمرین مشغول می شود و من برای آموزش و بدنسازی به باشگاه می روم، از کودکی به زود بیدار شدن عادت دارم.

 قلی پوردر ابتدای گفت و گو اظهار کرد: ماه آبان از مسابقات جهانی با مدال طلا بازگشتم و یک هفته بعد آن ربات صلیبی پاره کردم، بعد از جراحی زانو در دوران نقاهت بعد از جراحی به سر می برم. خشن نیستیم، رزمی کاری که در حد تیم ملی کار می کند خشن نیست، به تنیس علاقه دارم اما فرصت نشده به صورت حرفه ای این ورزش را دنبال کنم فوتبال و بستکبال هم بازی می کنم.

آموزش تکواندو از 5 سالگی

مهروز ساعی بیان کرد: خدا را شاکرم که به آرامش رسیدم و راضی هستم؛ حدود 10 سال حضور در تیم ملی و اردوهای مختلف انسان را از زندگی شخصی دور می کند ، هر کاری به شکل حرفه ای سختی های خودش را دارد. ورزشکاران با مسئولیت و استرسی که برای مسابقه، انتخابی و تمرین های سنگین دارند نسبت به حرفه های دیگر فشار بیشتری را متحمل می شوند، زمان حضورم در تیم ملی جزو اولین اعزامی های رشته ی تکواندوی بانوان بودم و آن زمان سختی های بیشتری نسبت به حالا داشتیم، توجه به رشته های بانوان کمتر بود. فکر می کنم برای همسرم که مثل من ورزش حرفه ای را دنبال کرده است راحت تر به درک متقابل می رسیم. از 5 سالگی در خانه برادرانم به خصوص هادی، به من آموزش می دادند و از 9 سالگی به صورت حرفه ای تکواندو را ادامه دادم، اگر ورزش حرفه ای نمی کردم دختر لوسی می شدم، در کودکی بازیگوش بودم.

آدم پشت میز نشین نیستم

ساعی گفت: در گذشته هادی بسیار به کمک می کرد، اکثر اردوهای ما مشترک بود، زمان  استراحت خود در اردوها با من تمرین می کرد. اگر تکواندوکار نمی شدم شاید نقاشی را به صورت حرفه ای دنبال می کردم، آدم پشت میز نشین نیستم. هادی ساعی علاوه بر استعداد در ورزش، در کار مدیریت هم مهارت دارد، یک فیلم سینمایی کار کرده است که هنوز اکران نشده.

قلی پور در ادامه صحبت های ساعی عنوان کرد: : پیشنهاد سینمای رزمی داشته ام، به طور کلی اهل هنر نیستم.

حس غرور هنگام اهتزاز پرچم کشور

قلی پور افزود: اهتزار پرچم کشورم دربین 120 تا 130 کشور، غرور خاصی برای هر فردی دارد، هر ورزشکاری که غیرت و تعصب داشته باشد مدالی که کسب کرده را متعلق به مردم کشورش می داند و از این بابت خوشحال است؛ در لحظه ای که مدال می گیرم به شروع دوباره فکر می کنم، به امید دستیابی مدال در سال آینده و ادامه مسیر. مدال خوب است اما ادامه دادن این کار سخت تر و زیباتر است. باید خودتان را جای من بگذارید تا حس واقعی آن را درک کنید. ماه ها و سال ها تلاش بی وقفه برای دستیابی به همان یک لحظه سکو، احساس غرور است و وقتی از سکو پایین بیایی همه چیز تمام می شود و باید از اول شروع کنی، عشق همان یک لحظه، وقتی آنجا هستی همراهی مردم و خانواده را حس می کنی بنابراین به زحماتی که کشیدی فکر نمی کنی.

ردپای خدا در جای جای زندگی

ساعی خاطر نشان کرد: ارتباط عمیق با خدا از سختی های این راه می کاهد، قبل از مسابقات بار مسئولیت بیشتری احساس می کردم. باید بزرگ بین بود و به حرف های حاشیه ای توجه نکرد. در هر زمینه ای موانعی سر راه وجود دارد، اما فکر کردن و به آنها وقت گیر است و آدمی را از زندگی باز می دارد.

قلی پور بیان کرد: فکر می کنم ورزش را راحت کنار بگذارم، چون سالهاست به آن فکر می کنم و غم وغصه ورزشکارانی که بعد از خداحافظی فراموش شده اند را می بینم. از حاشیه شناخته شدن فراری هستم.

برنامه پنج سال آینده قلی پور: کوتاه برنامه ریزی م ی کنم، تا دو سال آینده به ورزشم فکر کردم. امیدوارم فردا که از خواب بیدار می شوم مردم را خوشحال و با اعصاب آرام تر در حال رانندگی بهتر ببینم، وضعیت اقتصادی بهتر و مهم تر از همه سلامتی را برای همه آرزومندم.

ساعی خاطرنشان کرد: برایم مهم است که همسرم به حرفه خود ادامه بدهد، بچه دار شدن زمانی اتفاق می افتد که از همه لحاظ امکانش باشد. آرزو می کنم فردا صبح که بیدار می شوم همه مردم ایران سلامت باشند و دل های همه شاد باشد.