رگبار مرگبار فحش‌های رکیک در یک نمایش
در نمایش "دو نقطه خط صاف" شاهد اجرایی از سوی بازیگران آن هستیم که در تلاش‌اند تا تسلط خود و رها بودنشان بر روی صحنه را با دادن رگباری فحش نشان دهند.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، نمایش «دو نقطه خط صاف» اثر برگزیده بخش نمایشنامه‌خوانی هفته نخست تئاتر دانشگاهی باران از 22 فروردین به نویسندگی و کارگردانی کیمیا کاظمی هر روز ساعت17 در تئاتر باران روی صحنه رفت. نیکان راست قلم و شهاب مهربان بازیگران این نمایش هستند.
ماجرای اصلی این نمایش از جایی شروع می‌شود که مادر دختر گم می‌شود و دختر به گمان اینکه معلم از مادرش خبر دارد او را در اتاق زندانی می‌کند تا اینکه با دخالت پلیس یک سری از حقایق افشا می‌شود...
نمایش «دو نقطه خط صاف» در هفته نخست تئاتر دانشگاهی باران، برگزیده نمایشنامه‌نویسی، برگزیده بهترین بازیگر زن و کاندیدای بهترین بازیگر مرد و به عنوان اثر برگزیده در اختتامیه معرفی شد.
حال باید توجه داشت که به این نمایش از چه زاویه و با چه دیدی باید نگاه کرد و وارد نقد شد. می توان به این نکته توجه کرد و این طور دید که یک گروه جوان در فضای دانشجویی تلاش کردند تا بتوانند با وجود تمام محدودیت ها و مشکلاتی که در عرصه تئاتر حرفه‌ای وجود دارد نمایش خود را به روی صحنه یکی از تماشاخانه‌های شهر تهران ببرند جایی که بازیگرانی چون فاطمه معتمد آریا، شبنم قلی خانی، بهاره رهنما و... به روی صحنه رفته‌اند و کارگردانان مطرحی نیز در آن اجرا داشته اند و حال با نگاه عطوفت باری وارد فضای نقد نمایش آنها شد. اینطور خیلی از موارد را می توان ندید گرفت.
اما با نگاه معقول تر باید گفت وقتی این گروه وارد فضای اجرای حرفه‌ای شده است باید حرفه‌ای هم کارشان نقد شود. به همین منظور نگاه اجمالی به نمایش داریم. در واقع با یک متن مینیمال سر و کار داریم متنی که ساده است و به دور از هر نوع پیچیدگی حرف خود را بیان می‌کند در پس پرده چیزی نیست در لایه های زیرین هم چیزی دست مان را نمی‌گیرد. همه چیز در سطح نمایش شناور تا پایان می‌ماند. هم بازی‌ها هم کارگردانی و هم طراحی صحنه.
جوان‌هایی که این نمایش را به روی صحنه بردند مشخص بود که همچنان مشغول آزمون و خطا هستند و درس های تئوری خود را به درستی آموختند. جو موجود در درون آنها به گونه‌ای سنگینی می‌کند که باعث شده آنها درون خود حبابی را بسازند بدین معنی که همه چثیز تکنیک است این نوع شرایط رهایی در بازی بازیگران گرفته است. و آنها رهایی مد نظر در بازیگری را تنها در ادای راحت دیالوگ‌ها یافته‌اند، راحت فحش بدهند آن هم بدون توجه به ریتمی که باید برای گوش مخاطب مناسب باشد.
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، نمایش «دو نقطه خط صاف» اثر برگزیده بخش نمایشنامه‌خوانی هفته نخست تئاتر دانشگاهی باران از 22 فروردین به نویسندگی و کارگردانی کیمیا کاظمی هر روز ساعت17 در تئاتر باران روی صحنه رفت. نیکان راست قلم و شهاب مهربان بازیگران این نمایش هستند. ماجرای اصلی این نمایش از جایی شروع می‌شود که مادر دختر گم می‌شود و دختر به گمان اینکه معلم از مادرش خبر دارد او را در اتاق زندانی می‌کند تا اینکه با دخالت پلیس یک سری از حقایق افشا می‌شود...
نمایش «دو نقطه خط صاف» در هفته نخست تئاتر دانشگاهی باران، برگزیده نمایشنامه‌نویسی، برگزیده بهترین بازیگر زن و کاندیدای بهترین بازیگر مرد و به عنوان اثر برگزیده در اختتامیه معرفی شد.
حال باید توجه داشت که به این نمایش از چه زاویه و با چه دیدی باید نگاه کرد و وارد نقد شد. می توان به این نکته توجه کرد و این طور دید که یک گروه جوان در فضای دانشجویی تلاش کردند تا بتوانند با وجود تمام محدودیت ها و مشکلاتی که در عرصه تئاتر حرفه‌ای وجود دارد نمایش خود را به روی صحنه یکی از تماشاخانه‌های شهر تهران ببرند جایی که بازیگرانی چون فاطمه معتمد آریا، شبنم قلی خانی، بهاره رهنما و... به روی صحنه رفته‌اند و کارگردانان مطرحی نیز در آن اجرا داشته اند و حال با نگاه عطوفت باری وارد فضای نقد نمایش آنها شد. اینطور خیلی از موارد را می توان ندید گرفت.
اما با نگاه معقول تر باید گفت وقتی این گروه وارد فضای اجرای حرفه‌ای شده است باید حرفه‌ای هم کارشان نقد شود. به همین منظور نگاه اجمالی به نمایش داریم. در واقع با یک متن مینیمال سر و کار داریم متنی که ساده است و به دور از هر نوع پیچیدگی حرف خود را بیان می‌کند در پس پرده چیزی نیست در لایه های زیرین هم چیزی دست مان را نمی‌گیرد. همه چیز در سطح نمایش شناور تا پایان می‌ماند. هم بازی‌ها هم کارگردانی و هم طراحی صحنه.
جوان‌هایی که این نمایش را به روی صحنه بردند مشخص بود که همچنان مشغول آزمون و خطا هستند و درس های تئوری خود را به درستی آموختند. جو موجود در درون آنها به گونه‌ای سنگینی می‌کند که باعث شده آنها درون خود حبابی را بسازند بدین معنی که همه چثیز تکنیک است این نوع شرایط رهایی در بازی بازیگران گرفته است. و آنها رهایی مد نظر در بازیگری را تنها در ادای راحت دیالوگ‌ها یافته‌اند، راحت فحش بدهند آن هم بدون توجه به ریتمی که باید برای گوش مخاطب مناسب باشد.
عدم شناخت درست ریتم و حتی نوع آکسیون گزاری ها در بازی بازیگران دیده می‌شد. رهایی در بازیگری دریدگی نیست چیزی که خُلق بازیگران زن را نیز در روند زندگی‌شان تغییر داده است و وقار و متانت یک بانو را از دست می‌دهند. « قطعاً این نکته در مورد همه بازیگران زن و یا مرد صدق نمی‌کند». در مجموع در ارتباط با صحنه‌هایی که الفاظ رکیک حتی اگر نیاز است در نمایش به کار رود در جای خودش نباشد وجودش مخاطب را آزار می‌دهد. راحتی دادن فحش نیست.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *