سیاست تنش زایی 100 درصدی ترکیه
خبرگزاری میزان - داوود اوغلو هنگامی که وزیر امور خارجه ترکیه بود راهبرد سیاست تنش صفر با همسایگان خود را مطرح کرد. اکنون سال ها از این استراتژی ادعایی اووغلو می گذرد.
به گزارش گروه بین الملل اکنون چند سال از ادعای وزیر خارجه وقت ترکیه که اکنون نخست وزیر این کشور است می گذرد. همان هنگام که او تنش صفر با همسایگان خود را مطرح کرد، بیشترین تنش ها را با همسایگان خود داشت.
اتفاقا این سیاست با 180 درجه تفاوت اجرا شد و هر چه می گذشت تنش های ترکیه با دیگر کشورهای منطقه و همسایه افزایش هم می یافت. نخستین تنش جدی که ترکیه ایجاد کرد سوریه بود.
البته پیش از این هم ترکیه با کشورهای همسایه به غیر از سوریه، تنش ها و چالش هایی داشته است که اکنون هم ادامه دارد. با یونان بر سر قبرس، با ارمنستان بر سر قتل عام ارامنه تنها بخشی از تنش ها و اختلافاتی است که دولتمردان ترکیه با آن درگیر هستند.
اما یک نکته مهم و اساسی در تاریخ روابط سیاسی ترکیه در منطقه بسیار قابل اهمیت و توجه است. تنش صفر با همسایگان از سوی ترکیه اگر برای دیگر کشورهای همسایه او صدق نکند برای اسرائیل صدق می کند.
اگر این موضوع را نمی پذیرید، و ما را ارجاع می دهید به کنفرانس داووس سوئیس در سال 2009 میلادی که اردوغان شیمون پرز را جنایتکار خواند، باید بگوییم که نخست وزیر کشوری اسلامی به مسئول یک رژیم جعلی اینگونه پرخاش و پس از آن جلسه را ترک می کند، چگونه می تواند روابط سیاسی، اقتصادی و نظامی خود را با رزیمی حفظ کند که به گفته اردوغان جنایتکار است؟ بهتر است اقدام اردوغان را یک شوی سیاسی بدانید و فریب سیاه بازی او را هم نخورید.
حتی ماجرای کشتی کمک رسان مرمره هم نتوانست مناسبات ترکیه و رژیم صهیونیستی را به هم بزند و سفارتحانه های هر دو در آنکارا و تل آویو همچنان برقرار ماند و هنوز هم برقرار است. ترکیه خود را با چنین اقداماتی بزک می کرد تا در نزد افکار عمومی جهان اسلام وجهه به دست بیاورد.
چهره واقعی ترکیه زمانی نمایان شد که دشمنی های سران این کشور علیه دولت و ملت سوریه آشکار شد. تنش صفر با همسایگان به تنش 100 درصدی با آنها تبدیل شد و روز به روز بر تعداد آنها هم افزوده گشت.
اکنون این کشور به خاطر رفتارهای دولتمردان و سران خود، دوستی به غیر از اسرائیل در منطقه ندارد. اکثر کشورهای منطقه به خاطر سیاست های سران ترکیه دل خوشی از آن ندارند.
جهان اسلام از وجود چنین دولتی با نام دولت اسلامگرا شرم دارد، همانگونه که شرم می کند بگوید آل سعود خادم حرمین شریفین است.
دولت ترکیه برای دوستی، به هیچ عنوان قابل اعتماد نیست. همانطور که به سوریه از پشت خنجر زد، زمانش که فرا برسد به جمهوری اسلامی ایران هم از پشت خنجر خواهد زاد.
اکنون هم در تلاش است تا موقعیت مناسب آن را بیابد تا بتواند این ضربه را وارد کند. ایران و ترکیه اکنون در دو جبهه مخالف قرار گرفته اند، ترکیه مقابل جبهه مقاومت قرار گرفته و جمهوری اسلامی ایران در کنار جبهه مقاومت است.
اکنون هم با قشون کشی به خاک عراق یک تنش دیگری را ایجاد کرده که می رود به یک بحران منطقه ای دیگر تبدیل شود. هشدارهای دولت و ارتش عراق هم نتوانست سران ترکیه را وادار سازد تا دست از اشغالگری بردارد و دستور دهد نیروهای ارتش این کشور خاک عراق را ترک کنند.
چاوش اوغلو وزیر خارجه ترکیه گفته است علیرغم ضرب الاجل بغداد به آنکارا، نیروهای ترکیه از شمال عراق بیرون نخواهند رفت و در منطقه موصل باقی خواهند ماند.
مقامات کنونی ترکیه اکنون گوی سبقت را از دولت های پیشین این کشور ربوده اند و سیاست غربگرایی و ناتوگرایی آنها بسیار با شدت هر چه تمامتر دنبال می شود. در حالی که دولت های گذشته این کشور ذاتا غربگرا بودند و هیچ گرایشی هم به مذهب نداشتند.
اگر دولت های پیشین ترکیه لائیک و غیر دموکراتیک بودند، دولت کنونی از لائیک ها بدتر عمل می کند. این احتمال وجود دارد که علیرغم سیاست های دیکتاتور مابانه دولت، ارتش دست به کودتا بزند تا ترکیه را از وضعیت کنونی نجات دهد.
در صورت چنین اتفاقی، ترکیه بازگشت بدی به دوران پیشین خود خواهد داشت. مردم این کشور مسلمان هستند. بیش از 90 درصد جمعیت ترکیه ضد رژیم صهیونیستی هستند. ترکیه می تواند به عنوان یکی از کشورهای محور مقاومت اسلامی تأثیر مثبتی در جهان اسلام داشته باشد، اما متأسفانه سیاست های سران ترکیه در منطقه به تقویت جایگاه رژیم صهیونیستی می انجامد و خود را به قهقرا می برد.
اتفاقا این سیاست با 180 درجه تفاوت اجرا شد و هر چه می گذشت تنش های ترکیه با دیگر کشورهای منطقه و همسایه افزایش هم می یافت. نخستین تنش جدی که ترکیه ایجاد کرد سوریه بود.
البته پیش از این هم ترکیه با کشورهای همسایه به غیر از سوریه، تنش ها و چالش هایی داشته است که اکنون هم ادامه دارد. با یونان بر سر قبرس، با ارمنستان بر سر قتل عام ارامنه تنها بخشی از تنش ها و اختلافاتی است که دولتمردان ترکیه با آن درگیر هستند.
اما یک نکته مهم و اساسی در تاریخ روابط سیاسی ترکیه در منطقه بسیار قابل اهمیت و توجه است. تنش صفر با همسایگان از سوی ترکیه اگر برای دیگر کشورهای همسایه او صدق نکند برای اسرائیل صدق می کند.
اگر این موضوع را نمی پذیرید، و ما را ارجاع می دهید به کنفرانس داووس سوئیس در سال 2009 میلادی که اردوغان شیمون پرز را جنایتکار خواند، باید بگوییم که نخست وزیر کشوری اسلامی به مسئول یک رژیم جعلی اینگونه پرخاش و پس از آن جلسه را ترک می کند، چگونه می تواند روابط سیاسی، اقتصادی و نظامی خود را با رزیمی حفظ کند که به گفته اردوغان جنایتکار است؟ بهتر است اقدام اردوغان را یک شوی سیاسی بدانید و فریب سیاه بازی او را هم نخورید.
حتی ماجرای کشتی کمک رسان مرمره هم نتوانست مناسبات ترکیه و رژیم صهیونیستی را به هم بزند و سفارتحانه های هر دو در آنکارا و تل آویو همچنان برقرار ماند و هنوز هم برقرار است. ترکیه خود را با چنین اقداماتی بزک می کرد تا در نزد افکار عمومی جهان اسلام وجهه به دست بیاورد.
چهره واقعی ترکیه زمانی نمایان شد که دشمنی های سران این کشور علیه دولت و ملت سوریه آشکار شد. تنش صفر با همسایگان به تنش 100 درصدی با آنها تبدیل شد و روز به روز بر تعداد آنها هم افزوده گشت.
اکنون این کشور به خاطر رفتارهای دولتمردان و سران خود، دوستی به غیر از اسرائیل در منطقه ندارد. اکثر کشورهای منطقه به خاطر سیاست های سران ترکیه دل خوشی از آن ندارند.
جهان اسلام از وجود چنین دولتی با نام دولت اسلامگرا شرم دارد، همانگونه که شرم می کند بگوید آل سعود خادم حرمین شریفین است.
دولت ترکیه برای دوستی، به هیچ عنوان قابل اعتماد نیست. همانطور که به سوریه از پشت خنجر زد، زمانش که فرا برسد به جمهوری اسلامی ایران هم از پشت خنجر خواهد زاد.
اکنون هم در تلاش است تا موقعیت مناسب آن را بیابد تا بتواند این ضربه را وارد کند. ایران و ترکیه اکنون در دو جبهه مخالف قرار گرفته اند، ترکیه مقابل جبهه مقاومت قرار گرفته و جمهوری اسلامی ایران در کنار جبهه مقاومت است.
اکنون هم با قشون کشی به خاک عراق یک تنش دیگری را ایجاد کرده که می رود به یک بحران منطقه ای دیگر تبدیل شود. هشدارهای دولت و ارتش عراق هم نتوانست سران ترکیه را وادار سازد تا دست از اشغالگری بردارد و دستور دهد نیروهای ارتش این کشور خاک عراق را ترک کنند.
چاوش اوغلو وزیر خارجه ترکیه گفته است علیرغم ضرب الاجل بغداد به آنکارا، نیروهای ترکیه از شمال عراق بیرون نخواهند رفت و در منطقه موصل باقی خواهند ماند.
مقامات کنونی ترکیه اکنون گوی سبقت را از دولت های پیشین این کشور ربوده اند و سیاست غربگرایی و ناتوگرایی آنها بسیار با شدت هر چه تمامتر دنبال می شود. در حالی که دولت های گذشته این کشور ذاتا غربگرا بودند و هیچ گرایشی هم به مذهب نداشتند.
اگر دولت های پیشین ترکیه لائیک و غیر دموکراتیک بودند، دولت کنونی از لائیک ها بدتر عمل می کند. این احتمال وجود دارد که علیرغم سیاست های دیکتاتور مابانه دولت، ارتش دست به کودتا بزند تا ترکیه را از وضعیت کنونی نجات دهد.
در صورت چنین اتفاقی، ترکیه بازگشت بدی به دوران پیشین خود خواهد داشت. مردم این کشور مسلمان هستند. بیش از 90 درصد جمعیت ترکیه ضد رژیم صهیونیستی هستند. ترکیه می تواند به عنوان یکی از کشورهای محور مقاومت اسلامی تأثیر مثبتی در جهان اسلام داشته باشد، اما متأسفانه سیاست های سران ترکیه در منطقه به تقویت جایگاه رژیم صهیونیستی می انجامد و خود را به قهقرا می برد.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *