اشاره دیروز رهبر انقلاب به کدام مقام آمریکایی بود؟

به گزارش گروه سیاسی میزان به نقل از پايگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله‌العظمی سيدعلی خامنه‌ای، رهبر انقلاب در دیدار دیروز خود فرمودند: «یکی از مسئولان آمریکایی در مذاکرات از تنفر از جنگ گفته و حتی گریه کرده است؛ عده‌ای ساده‌لوح ممکن است این قضیه را باور کنند اما حمایت بی‌دریغ و کمک‌های بی‌وقفه‌ی آمریکا به رژیم جنایتکار، قصاب و آدم‌کش صهیونیستی و حمایت آنها از جنایاتی که در حق مردم یمن می‌شود، ماهیت واقعی آن ادعا و آن گریه را برملا می‌کند.» در یادداشت زیر به ماجرای این موضوع پرداخته خواهد شد.

24 تیرماه ۹۴ (۱۵ جولای ۲۰۱۵)، وندی شرمن در جمع خبرنگاران درباره‌ی یکی از جلسات بین تیم ایرانی و سایر اعضای ۵+۱ سخن گفت. وی در این جلسه که با بغض آغاز کرد، جزئیاتی از گفت‌وگوهایی که در مذاکرات هسته‌ای در خصوص مذموم بودن جنگ رد و بدل شده بود را بازگو کرد. شرمن بخشی از این جلسه را این‌گونه روایت می‌کند:
«در جلسه‌ی نهایی عمومی که رسانه‌ها بیرون از اتاق بودند، هر یک از اعضای ۵+۱ گروه ایالات متحده، انگلیس، فرانسه، روسیه، چین، آلمان و ایران اظهارنظر یا بیانیه‌ای در مورد آنچه برایشان معنی می‌داد را بیان می‌کردند. همه اظهارات وزرا  [از جمله وزیرخارجه‌ی ایران] محمدجواد [ظریف] بسیار با تحرک و جنب و جوش بود، چراکه آن جلسه خصوصی بود و هر یک از وزرا درباره‌ی این صحبت می‌کردند که توافق برای آن‌ها چه معنایی دارد. کری آخرین فردی بود که صحبت کرد. او در پایان سخنان خود گفت: «وقتی من ۲۲ سال سن داشتم، به جنگ رفتم.»

شرمن این جمله را در حالی‌که بغض داشت بازگو می‌کرد. او ادامه داد: اگرچه «او [کری] نمی‌تواند جملات را به خاطر آورد» اما «همه به‌طور کامل مجذوب [جملات کری] می‌شوند.» کری خودش را جمع‌وجور کرد و ادامه داد: «من به جنگ [ویتنام] رفتم و آن [جنگ] برای من روشن کرد که من دیگر تمایلی ندارم وارد جنگ دیگری بشوم. تمامی این گفت‌وگوها یا مذاکرات برای این بود تا سعی کنیم این موضوعات را از طریق دیپلماسی و ابزار صلح‌آمیز [نه جنگ] حل‌وفصل کنیم.»

آن [لحظه] چنان لحظه‌‌ی تحریک‌کننده و تأثیرگذاری بود که همه در آن اتاق او را تشویق و تحسین کردند [و دست زدند]. اشک در چشمان همه جمع شده بود.»

این البته اولین بار و یقیناً آخرین باری نیست که مقامات آمریکایی، ژست‌های انسان‌دوستانه به خود می‌گیرند و خود را ناراحت از سرنوشت انسان‌ها و کشتارشان در جنگ‌ها نشان می‌دهند. اما تیم آمریکایی مذاکره‌کننده و دموکرات‌های ساکن کاخ سفید در حالی با اشک و گریه از جنگ ویتنام سخن می‌گویند که حتی در طول همین مذاکرات هسته‌ای با ایران، بارها و بارها علیه ایران از «گزینه‌ی نظامی روی میز» سخن گفته‌اند. در ۲۸ آوریل ۲۰۱۵، برابر با ۹ اردیبهشت ماه ۹۴، جان کری، در اقدامی نامتعارف، از گزینه‌ی نظامی علیه ایران صحبت کرد و گفت: «اگر دیدیم که آن‌ها به سمت آن (سلاح هسته‌ای) حرکت می‌کنند، آنگاه ما قادر خواهیم بود به اول بازگردیم و تحریم‌ها را اگر خواستیم باز گردانیم یا فورا به دنبال گزینه‌ی نظامی برویم.»

همچنین در ۱۱ اگوست ۲۰۱۵ برابر ۲۰ مرداد ۱۳۹۴، وی در مصاحبه با خبرگزاری رویترز گفت: «آمریکا همچنان گزینه‌ی اقدام نظامی  درباره‌ی مسئله‌ی هسته ای ایران را روی میز دارد و باراک اوباما رئیس‌جمهور آمریکا اگر مجبور باشد از گزینه‌ی اقدام نظامی استفاده خواهد کرد.»

حمله‌ی نظامی یا حمایت آنان از کشتارها صدها هزار نفر در کشورهایی چون فلسطین و افغانستان و لبنان و پاکستان و یمن و... نیز موضوعی است که هیچگاه از صفحه‌ی تاریخ جهان پاک نخواهد شد. همین وزیرخارجه‌ی آمریکا که در این جلسه اشک تمساح ریخته و پز حقوق‌بشردوستانه گرفته است، کسی است که در تاریخ ۲۱ اگوست ۲۰۱۵، یعنی همان زمان که در گفت‌وگوهای هسته‌ای در شهر «لوزان» سوئیس بود، با شرکای منطقه‌ای خود در کشورهای شورای همکاری خلیج فارس گفت‌وگوی تلفنی کرده و با وزرای خارجه‌ی کشورهای عربستان، امارات، کویت، بحرین و عمان از حملات هوایی آل‌سعود به یمن حمایت کرده است.