سیاست‌های سرکوبگرانه اروپا علیه مهاجران/ تراژدی مرگ در آب‌های مدیترانه
- رفتار اتحادیه اروپا با پناهندگان در چند سال گذشته تحت نظارت فزاینده‌ای قرار گرفته است.
به گزارش پایگاه «peoplesdispatch»، خشونت و بازدارندگی، از جمله عقب راندن و حصار‌های سیم خاردار به ابزاری تبدیل شده‌اند که دولت‌های اروپایی برای پاسخ به حرکت مهاجرت‌های نامنظم و پناهندگان از آن استفاده کردهاند.
بسیاری از شخصیتهای سیاسی اروپا از جمله راست‌های افراطی مانند «مارین لوپن»، «ماتئو سالوینی» و «ویکتور اوربان»، تأثیر تعیین کننده‌ای بر سیاست پشت این واکنش داشتهاند.
این امر با ظهور گروه‌ها و احزاب راست افراطی همراه بوده است که در طول یک دهه اخیر نظر بخش‌های بزرگی از جمعیت در سراسر اروپا را تحت تأثیر قرار داده‌اند.
دریای مدیترانه را می‌توان مرگبارترین مرز جهان دانست.
در طول سال‌های گذشته، از آنجایی که اتحادیه اروپا و کشور‌های عضو آن عملیات جستوجو و نجات دریایی خود را کاهش داده‌اند، گارد ساحلی لیبی نقش خود را در رهگیری مهاجران در دریای مدیترانه مرکزی و بازگرداندن آن‌ها به لیبی افزایش داده است.
موضوع مطرح شده دیگر در این زمینه اخراج و عقب راندن مهاجران است و چنین بازگشت‌هایی ممکن است نقض اصل عدم بازگشت باشد، که کشوری را که پناهجویان را می‌پذیرد، از بازگرداندن آن‌ها به کشوری که در آن در معرض خطر آزار و اذیت قرار دارند، منع می‌کند.
فشار اتحادیه اروپا و ایتالیا برای فعال‌تر کردن لیبی در عملیات جستوجو و نجات و رهگیری تعیین کننده بوده است؛ این کشور همچنین منطقه جستوجو و نجات خود را افزایش داده و سازمان‌های غیردولتی را از ورود به آب‌های خود منع کرده است.
یکی از دسیسه‌های اتحادیه اروپا با لیبی، سیاست اشتباهی است که به موجب آن خدمه پرواز یا پهپاد‌های «فرانتکس» (آژانس مرزی و گارد ساحلی اروپا) مختصاتی از کشتی‌های پناهجویان را برای رهگیری (یا به اصطلاح «بازگشت به عقب») در اختیار خدمه سواحل لیبی قرار می‌دهند.
این هماهنگی راه را برای نقض بیشتر حقوق بشر توسط کشور‌های عضو (به عنوان مثال، تصمیم یونان برای توقف پذیرش درخواست‌های پناهندگی در سال ۲۰۲۰)، هموار کرده است.
تراژدی واقعی مرگ و خسارت در مسیر مرکزی مدیترانه این است که بسیاری از آن‌ها قابل پیشگیری هستند.