صبوری‌های بانویی که پیکر همسر شهیدش را هم ندید
- برنامه «نفس» در قسمتی دیگر میزبان زهرا سحری، همسر شهید حسین املاکی بود. او در شهرستان لنگرود و در خانواده‌ای کشاوز بزرگ شده است. سحری که دارای سه خواهر و دو برادر است گفت: از همان کودکی و حتی بعد از مدرسه، برای کمک به پدرمان، سر زمین کشاورزی کار می‌کردیم.
او با اشاره به زندگی کودکی‌اش درباره آرزو‌های دوران نوجوانی خود چنین گفت: من همیشه تصور می‌کردم که در آینده یک زندگی خوب، ساده و آرامی خواهم داشت؛ زندگی‌ای مانند زندگی خانوادگی خودم.
این همسر فداکار در ۱۷ سالگی با شهید املاکی ازدواج کرد. او در این‌باره توضیح داد: خواستگاری ما بسیار ساده برگزار شد؛ او (شهید املاکی) قبل از ازدواج به من گفت که پاسدار است و ممکن است شهید بشود؛ البته من می‌دانستم، اما او می‌خواست که من آگاهانه برای ازدواج با او تصمیم بگیرم؛ زمان ازدواج ما ایشان در جبهه حضور داشت؛ او مرد بسیار خوبی بود و همه در روستای ما او را می‌شناختند و به او احترام می‌گذاشتند؛ حتی آن‌قدر همه او را قبول داشتند که در شب خواستگاری حتی راجع‌به مهریه با او صحبتی نکردند؛ من در روز عقد متوجه شدم که خودش برای من مهریه‌ای در نظر گرفته است؛ شش روز بعد از عقد او به جبهه رفت؛ ما عقد ساده‌ای داشتیم و بیشتر مخارج عقد از جمله حلقه‌های‌مان را برای کمک به جبهه دادیم.
او ادامه داد: من هم مانند هر دختری آرزو داشتم و می‌ترسیدم که او را از دست بدهم، اما آن‌قدر او را دوست داشتم که پذیرفتم، چون او مرد خیلی خوبی بود؛ حسین به‌قدری صبور، باتقوا و مردمی بود که نمی‌توانستم از او بگذرم.
طبیعتا جدایی یک زوج در روز‌های اول ازدواج کار سختی است، اما گاهی جنگ چاره‌ای جز جدایی نمی‌گذارد. زهرا سحری هم که از این قائده مستثنی نبود درباره آن روز‌های سخت گفت: در آن زمان دفاعی وجود داشت به نام دفاع مقدس؛ جنگ را ایران آغاز نکرده بود؛ اگر ایشان و امثال او نمی‌رفتند زندگی ما معنی نمی‌داد؛ ما هم یکی مثل فلسطین و عراق می‌شدیم که در را با پوتین و لگد باز می‌کردند و وارد حریم خصوصی‌مان می‌شدند؛ در طول ۵ سال زندگی مشترک ما شاید او سه ماه خانه بود.
او افزود: من فقط یکبار به او گفتم که بیشتر بمان، چون دخترمان داشت به‌دنیا می‌آمد؛ اما چیزی درباره شهر‌های مرزی ما گفت که من دیگر هیچ‌وقت از او چنین چیزی نخواستم. من با او همراه و همدل بودم، چون او چیز‌هایی را در جبهه می‌دید که من نمی‌دیدم؛ من هم دلم تنگ می‌شد، اما با دلتنگی‌هایم صبوری می‌کردم.
سحری درباره شهادت شهید املاکی توضیح داد: او بعد از چند سال اصرار داشت که ما را با خود به مناطق جنگی ببرد؛ من قبول کردم. او به پدرش گفته بود که مانند امام حسین (ع) که خانواده‌اش را در جنگ کنارش داشت من هم می‌خواهم زن و بچه‌هایم آنجا باشند. در سنندج هفته‌ای یکبار به ما سر می‌زد تا ۹ فرودین که شهید شد. همسایه‌ها به من گفتند که او مجروح شده است و من هم فکر کردم که مانند دفعات قبل واقعا مجروح شده است؛ در راه از من درباره زندگی‌ام می‌پرسیدند، وقتی به منزل پدر شوهرم رسیدم دیدم شلوغ است و آنجا متوجه شدم که شهید شده است؛ یک لحظه تمام زندگی‌ام جلوی چشمانم آمد؛ فهمیدم دیگر کاملا تنها شدم.
همسر شهید املاکی در ادامه راجع‌به زندگی بعد از شهادت شوهرش گفت: خیلی‌ها از لحاظ اعتقادی با او درگیر بودند و به او اعتراض می‌کردند که چرا به جبهه می‌رود؛ وقتی او شهید شد من به چشم دیدم که یک‌سری از شهادت او خوشحال شدند. بعضی وقت‌ها رفتار‌هایی از مردم می‌دیدم که شهادت او را فراموش می‌کردم. این رفتار‌ها برایم سنگین و عذاب‌آور بود.
مرضیه املاکی دختر شهید املاکی، همراه مادر در برنامه حضور داشت؛ او گفت که وقتی پدرش شهید شد فقط چهار سال داشته است، بنابراین هیچ خاطره‌ای از پدرش در ذهن ندارد و هرچیز که از او می‌داند از گفته‌های اطرافیان است.
او درباره نحوه شهادت پدرش توضیح داد: او در عملیات والفجر ۵ بود که در خاک عراق انجام شد؛ در آن عملیات گاز شیمیایی از نوع سیاه‌نور زده بودند و یک بسیجی دیگر ماسک می‌خواسته و پدرم هم ماسک خودش را به او داده است؛ البته آن بسیجی هم شهید شد؛ متاسفانه پیکر پدرم هنوز نیامده است و نتوانستند آن را از عراق بیاورند. من همیشه ناراحتم که حداقل چرا نباید مزاری برای پدرم باشد تا خودم را در آنجا کمی آرام کنم و دلم به این خوش باشد که حداقل یک تکه استخوانی از او آمده و در این حد او را دارم.
و در پایان افزود: علاوه بر غم نبود پدر و شرایط زندگی، سختی‌هایی که دیگران بر این زندگی وارد می‌کردند باعث شد رنج مادرم دو چندان شود؛ پدرم همیشه برای اعتقاداتش و رفتارهایش به ویژه حضورش در جبهه مورد انتقاد بود. این انتقادات حتی بعد از شهادتش و تا الان هم ادامه پیدا کرده است. خیلی دردناک‌تر برای ما این بود که کسانی که می‌توانستند حامی خانواده ما باشند، سکوت کردند.
در آخِر فلورا سام برنامه را با نامه‌ای از شهید املاکی که برای همسرش نوشته بود، به پایان رساند. گزیده‌ای از این نامه بدین شرح است:
«همسر عزیزم سلامی به گرمی دوست داشتن از یک قلب تپنده که تو را دوست دارد و جز تو به سمت دیگر نمی‌پوید. تو می‌دانی که چقدر خسته و دل‌شکسته‌ام. دوستان همه رفتند و ما ماندیم و باز دل‌شکسته که حق همسری را برای تو بجا نیاوردم و حق فرزندی را برای پدر و مادر مهربانم. تو را به پاکی عشق سوگند می‌دهم که حلالم کنی، چون من نمی‌دانم در پس امروز فردایی هست یا نه. اگر من اسیر خاک شدم از تو می‌خواهم که مرا بخاطر سستی در وظیفه همسر داری عفو کنی، من در جنگ هستم و جنگ این‌گونه ما را از هم جدا کرده است. تو را تا ابد سلام می‌فرستم و فرزندانم را به خدا می‌سپارم؛ آنان را که در حاصل زندگی ما و نور چشمی‌های ما هستند. انشاءالله اگر زنده ماندم از شرمندگی شما برمی‌آیم و اگر فیض شهادت بود حلالم کنید.»
«نفس» با رویکردی محتوامحور درباره مادران سرزمین‌مان ایران به تهیه‌کنندگی مقداد مومن‌نژاد، کارگردانی محمد پیوندی، اجرای فلورا سام در شب‌های ماه محرم و صفر هرشب ساعت ۲۱:۳۰ روی آنتن شبکه نسیم می‌رود. بازپخش این برنامه روز بعد در ساعات ۱ بامداد، ۹ و ۱۵ خواهد بود.