افزایش قیمت بلیت تئاتر و حذف این کالای فرهنگی هنری از سبد خانواده/عرصه نمایش و آینده‌ای نامعلوم
- بدون شک یکی از بزرگترین مشکلاتی که همیشه گروههای تئاتری با آن دست و پنجه نرم می‌کنند افزایش نجومی قیمت اجاره بهای سالن‌های نمایشی خصوصی است از این سو اما هیچگاه نمی‌توان به ساز و کار و چگونگی واگذاری سالن‌های دولتی به گروههای محدود نمایشی پی برد، شاید یکی از دلایل اصلی آن اعمال سلایق توسط مدیران متعدد است که ناشی از تغییر مدیریت‌های پی دی پی است. اجاره بالای سالن‌های نمایش و نوسان قیمت این اجاره‌بها برای سالن‌های نمایشی با شیوع کرونا وضعیت نامطلوب‌تری ایجاد کرده، که قطعا افزایش قیمت بلیت تئاتر برگزفته از همین موضوع است.
مقصر این گرانی اما گروههای تئاتری نیستند، چراکه بسیاری از افرادی که تنها از این طریق زندگی خود را می‌چرخانند در یک سال و نیم گذشته بیکار و خانه‌نشین شده‌اند و حالا برای روی صحنه بردن نمایش خود باید هزینه‌های بالاتری را متحمل شوند. این افراد که در این رشته تحصیل کرده و به اصطلاح مرسوم خاک صحنه خورده‌اند تا نمایش خود را بر روی صحنه ببرند با بالارفتن مبلغ اجاره بها بواسطه اجرای آثار خود، ناچار تن به گران‌تر شدن بلیت می‌دهند.
بدیهی است ضرر این اتفاق دوسویه است و در کل به ضرر هنر تئاتر است در این رابطه بهرام بهبهانی نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر می‌گوید: چرا هنری که نیاز یک جامعه و هنر فرهیختگان است، باید انقدر گران باشد، انگار مسئولان فرهنگی خودشان را کنار کشیده و یکسری سالن خصوصی در اختیار تئاتری‌ها قرار داده‌اند تا هر گروهی که پول داشت بتواند نمایش خود را روی صحنه ببرد،
*اما سوال اینجاست یک دانشجوی تئاتر چطور شبی ۲ تا ۳ میلیون هزینه اجاره سالن می‌تواند بپردازد در این صورت مجبور است که قیمت بلیت‌ها را بالا ببرد و در پی همین موضوع تماشاچی نیز با دیدن افزایش قیمت بلیط از تماشای تئاتر منصرف و در نتیجه چرخه اقتصاد در تئاتر متوقف می‌شود.
به گفته بسیاری از اهالی تئاتر در این دو سال هیچگونه حمایتی از سوی مرکز هنر‌های نمایشی نسبت به گروههای تئاتر به ویژه تئاتر‌های دانشجویی صورت نگرفته، این نهاد که متولی امور نمایشی در کشور است، صرفا به برگزاری جشنواره‌ها اکتفا کرده ، اهالی تئاتر معتقدند مسئولان فرهنگی باید کاری کنند که بلیت تئاتر جزو سبد یک خانوار قرار بگیرد.
اما افزایش قیمت‌‌های غیرمعقول بلیت تئاتر تنها برای شرابط امروز نیست بلکه در سال‌های قبل نیز شاهد افزایش غیرطبیعی بلیت نمایش‌هایی بودیم که در سالن‌های دولتی و نیمه دولتی به صحنه می‌رفتند. این قیمت به طور میانگین از ۲۵ هزارتومان تا ۲۰۰ هزار تومان در نوسان بوده و هست، بدیهی است با این قیمت یک خانواده چهار نفره باید هزینه‌ای حداقل ۱۰۰ هزار تومانی را برای تماشای یک نمایش آن هم در سالنی با امکانات پایین به لحاظ کیفیت سالن، تهویه و .. متحمل شوند. خیلی از مخاطبان تئاتر هم که از دسته دانشجویان علاقه‌مند به این رشته هنری هستند و منبع درآمدی هم ندارند عملا از دیدن تئاتر مورد علاقه خود محروم شده‌اند.
با این وضعیت و با وجود شرایط سخت اقتصادی ناشی از کرونا تئاتر نیز قرار است همچون بسیاری از کالا‌های ضروری خانواده‌ها که از سبد خریدشان حذف شده دچار فراموشی شود. البته این مسئله در حالی مطرح می‌شود که قشری از مخاطبان که از تمکن مالی بالاتری برخوردار هستند و یا افرادی که معتقدند برای در اختیار گرفتن یک محصول باکیفیت باید هزینه پرداخت کنند، مشکلی با بالارفتن قیمت بلیت نمایش‌ها ندارند و حاضر هستند برای دیدن نمایشی با پروداکشن سنگین هزینه کنند اما این موضوع شامل همه افراد جامعه قطعا نمی‌شود.
بنابراین با این شرایط بسیاری از گروههای جوان که با اشتیاق تئاتر را دنبال می‌کنند راهی به جز کار در تماشاخانه‌های کوچک نداشته و ندارند، تماشاخانه‌هایی که با اجاره شبی ۳ تا ۵ میلیون تومان نه تنها تعداد بسیار کمی مخاطب دارند و هزینه بالایی را به گروه‌ها متحمل می‌کنند بلکه در مهمترین رویداد تئاتری کشور یعنی جشنواره تئاتر فجر هم به حساب نمی‌آیند.