کتاب «دو امام مجاهد» روایتی از زندگی « امام حسن (ع)» و «امام حسین (ع)»
- کتاب «دو امام مجاهد» مشتمل بر شش گفتار از مقام معظم رهبری است که در سالهای ۵۱ و ۵۲ ایراد شده است. دو گفتار اوّل کتاب، شامل دو سخنرانی ایشان در فروردین سال ۵۱ است که در حسینیّه ارشاد تهران انجام شده است. معظّمٌله در این دو جلسه که به مناسبت ایّام شهادت «امام حسن (ع)» در آخر ماه صفر برگزار شده، علاوه بر شرح نظریّهی «انسان ۲۵۰ساله» به جایگاه والا و مهمّ «امام حسن (ع)» در این دوران و چرایی دست کشیدن از جنگ و علل پذیرفتن آتشبس و بیان تفاوت شرایط امام حسن و امام حسین (ع) پرداختهاند.
گفتار سوّم تا پنجم اثر، اختصاص به سه سخنرانی ایشان در شب تاسوعا، عاشورا و شام غریبان محرّم ۱۳۹۴ هجری قمری (مصادف با بهمن ۱۳۵۲) با موضوع «تحلیل قیام حسینی» دارد. این سه سخنرانی در مسجد کرامت مشهد ایراد شدهاند.
در گفتار چهارم به اهداف قیام حسینی اشاره و برای روشن شدن مطلب به تحلیل ریشههای آن میپردازند ایشان با انقلاب دانستن بعثت پیامبر اکرم (صلّیاللهعلیهوآله)، دگرگونیهایی را که پس از ظهور پیامبر اسلام در جامعهی جاهلی آن روز ایجاد شد، برمیشمرند. معظّمٌله اهمّ اهداف پیامبر را، گستراندن تفکّر توحیدی و نفی عبودیّت طواغیت، از بین بردن اختلافات طبقاتی و ناعدالتیها و تکریم انسان میدانند. ایشان با پرداختن به موضوع انحراف جامعهی اسلامی از اهداف بعثت، به ترسیم شرایط دوران خلفای سهگانهی اوّل بویژه خلیفهی سوّم میپردازند.
در گفتار پنجم پس از مرور سریع مباحث دو گفتار قبل، به دوران «امام حسین (ع)» و اقدامات ایشان اشاره میکنند و بحث مستوفا و مستندی را در این زمینه ارائه میدهند. نکتهی جالب توجّه در این گفتار، قسمت پایانی آن است که با دعوت مخاطب به تفکّر در اهداف قیام «امام حسین (ع)» با نقل داستان «طوطی و بازرگان» همگان را به انقلاب بر ضدّ یزیدیان دعوت میکنند.
گفتار آخر کتاب حاضر، مربوط به سخنرانی شب عاشورای معظّمٌله در محرّم سال ۱۳۹۳ هجری قمری (مصادف با ۲۴/بهمن۱۳۵۲) در این هیئت است. در این گفتار با نقد سه نظریّه در باب قیام حسینی، نظریهی چهارمی بهعنوان نظریّهی صحیح اثبات میگردد. ایشان هدف قیام حسینی را تجدید حیات انقلاب پیامبر اعظم (صلّیاللهعلیهوآله) میدانند و در این گفتار نیز بهطور ضمنی و در لفّافه مخاطب خود را دعوت به الگوبرداری از حرکت «امام حسین (ع)» در قیام بر ضدّ دشمنان اسلام و حاکمان طاغوتی میکنند.
نوع نگاه معظّمٌله در این شش گفتار، بسیار بدیع است و با اینکه در زمان ایراد این بیانات در سنّ ۳۲و ۳۳سالگی بودهاند. منابع روایی و تاریخی متعدّدی مورد استفادهی ایشان قرار گرفته است که سخنرانی ایشان را بسیار متفاوت از سخنرانیهای معمول آن زمان و حتّی حال حاضر میکند و بیشتر به جلسات علمی و درسی محقّقانه شبیه است.