یادداشت اختصاصی محمد عسگری برای کتاب"پیامبر رحمت"، کتاب اختصاصی فیلم "محمد رسول الله (ص)"

تلاش من به عنوان بازیگر، این بود که زندگی یک عرب را در این نقش جاری کنم و اولین چیزی که برای من در نقش آفرینی مهم بود، باورپذیری نقش بود. پیش خودم می‌گفتم اگر پلانی برای خودم باورپذیر شد، برای بازیگر مقابل هم باورپذیر می‌شود و بعد از آن برای مخاطب هم قابل باور خواهد بود. بنابراین تمام تلاشم این بود که نقشی منفی را به گونه‌ای دوست‌داشتنی بازی کنم؛ نه آن که مخاطبان از نقش خوششان بیاید، بلکه از بازی من در آن نقش رضایت داشته باشند. بسیاری از فیلم‌های سینمایی را می‌بینیم که بازیگری در آن‌ها در قالب یک شخصیت منفی حضور پیدا می‌کند، اما مخاطب، بازی او را بر خلاف نقشش دوست دارد. بزرگ‌ترین چالش من در مورد نقش ابولَهَب نیز همین بود که نقش منفی را جوری بازی کنم که در عین حال که حرص مخاطب را در می‌آورد، اما برای او دوست‌داشتنی هم باشد.

حضورم در این فیلم به اندازه چندین سال دانشگاه بود و بسیاری چیزها از این فیلم آموختم، به‌ویژه از ویتوریو استورارو که همکاری تنگاتنگی با ایشان داشتم، چون چیدمان بیش‌تر افراد و هنرورها بر عهده من بود. وقتی با ایشان همکاری می‌کنید، تازه متوجه می‌شوید مدیر فیلم‌برداری یعنی چه؟ او در برخی موارد، پنج دوربین را با هم هماهنگ می‌کرد، بدون این‌که ابزار فیلم‌برداری، سایه اشیا و هنرورها در قاب یکدیگر مزاحمت ایجاد کنند. پلان‌هایی داشتیم که گروه فیلم‌برداری از چندین روز قبل روی اجزای آن کار می‌کردند.
برخی می‌گویند "چرا این میزان هزینه صرف این فیلم شده؟، در حالی که با این پول می‌شد چندین فیلم معمولی ساخته شود”. ولی من خطاب به این دوستان می‌خواهم بگویم که اگر این فیلم ساخته نمی‌شد، قطعا این پول به سینمای ایران تزریق نمی‌شد که برایش امکاناتی بخرند‌، شهرکی تاسیس کنند که بشود تاریخ اسلام را در آن فیلم‌برداری کرد و… بنابراین به نظرم فیلم محمد(ص) و تولید آن برکتی است برای سینمای ایران.