شورا‌های شهر و شهرداران ناکارآمد
آنگونه که از کارکرد شورا‌های شهر و شهردارانی که از سوی آن‌ها انتخاب می‌شوند بر می‌آید، تجربه موفقی نبوده است.
خبرگزاری میزان -
بدترین دوران شورای شهر تهران در نخستین دوره خود بود، چرا که همه اعضای شورای شهر تهران با گرایش سیاس وارد آن شده بودند در حالی که اداره کلانشهر تهران نیازمند تخصص و تعهد است و گرایش‌های سیاسی سمی برای آن محسوب می‌شود.
این جناح و آن جناح هم ندارد، هر که وارد شورا‌های شهر به ویژه شورای شهر تهران می‌شود باید گرایش‌ها و دیدگاه‌های سیاسی خود را پشت در شورای شهر جا بگذارد آنگاه وارد این شورا شود.
اکنون نیز ۲۲ سال از تشکیل نخستین شورا‌های شهر و روستا در ایران می‌گذرد، اما متأسفانه شاهد کارکرد بد این شورا‌ها هستیم.
نشان به آن نشان که در چندین شورای شهر تخلفات مالی، فساد مالی و اختلاس دیده شده و با آن برخورد شده است و حتی چندین نفر از اعضای شورای شهر و شهرداران بازداشت شده‌اند.
با توجه به این که در طول بیش از ۲۰ سال از تشکیل شورا‌های شهر و روستا در ایران، تجربه خوبی بجا نمانده است، بازنگری در این قانون بجا باشد.
تشکیل شورا‌های شهر و روستا هزینه‌های زیادی را به مردم تحمیل می‌کند، اما آیا در قبال این هزینه‌ها، کارکرد آن‌ها نیز بهینه است؟
هر یک از اعضای شورای شهر حقوق و مزایا دریافت می‌کنند، خواهان خودرو، خانه و از این قبیل مزایا هستند.
سیستم اداری و سازمانی نیز برای شورا‌های شهر باید تشکیل شود که خود حدیث مفصل است.
همه این دم و تشکیلات برای آن است تا امورات شهری بچرخد و برای مردم شهر مشکلی پیش نیاید.
اما علیرغم کار‌هایی که از سوی شهرداری‌ها دیده می‌شود، مشکلات همچنان باقی است و نه شورای شهر و نه شهردار توانایی حل مشکلات را ندارند.
پیشنهادی که مطرح است این است که شهرداران، به ویژه شهرداران کلانشهر‌ها مستقیم از سوی مردم انتخاب شوند.
به این مفهوم که واجدین شرایط ثبت نام کنند، پس از تأیید صلاحیت که مؤلفه‌های خاص خود را دارد، هر ۵ سال یکبار انتخابات شهرداران برگزار شود و مردم هر شهر خود به نامزدی که از او حمایت می‌کنند رأی دهند.
شورا‌های شهر نیز به خاطر کارکرد ضعیف خود و البته هزینه زا، حذف شوند و بجای آن که مردم به چندین نفر برای تشکیل شورای شهر رأی دهند، به یک نفر برای پست شهرداری رأی می‌دهند.
نظارت بر عملکرد شهرداری نیز مستقیم با مردم خواهد بود.
فعالیت‌های شهری از سوی شهرداران مقابل چشم مردم قرار دارد و پنهان نیست.
هر شهروندی می‌تواند از وضعیت شهر خود پی به عملکرد شهرداری که انتخاب کرده ببرد و در صورت ضعف و تخلف، او را بزخواست کند و یا به مراجع ذیربط شکایت ببرد.
شورا‌های شهر و روستا به ویژه کلانشهر‌ها هر چند از همان آغاز خاصیت نداشتند، اما بی‌خاصیت‌تر شده‌اند و تجربه ۲۲ سال نشان داده است که کارکرد آن‌ها همراه با شهرداری که انتخاب می‌کنند، نتوانسته است مشکلات شهر و شهر نشینی را حل کند و بجای آن که مشکلات حل شود، به خاطر ناهماهنگی‌ها و اختلافاتی که میان اعضای شورای شهر و شهرداران وجود دارد، بر مشکلات افزوده شده است.
شاید اکنون زمان آن رسیده باشد که یک بازنگری در روش اداره شهر‌ها در ایران صورت گیرد.
مجلس شورای اسلامی و مرکز پژوهش‌های مجلس می‌توانند در این زمینه پیشقدم شوند و به تغییر و اصلاح قانون بپردازند و شیوه‌ای را تعبیه کنند تا روش اداره شهر به بهترین شکل ممکن انجام شود.
- محمد صفری روزنامه نگار در یادداشتی نوشت: قانون تشکیل شورا‌های شهر و روستا روی زمین مانده و نخستین شورا‌های شهر در دوران دولت اصلاحات شکل گرفت.
بدترین دوران شورای شهر تهران در نخستین دوره خود بود، چرا که همه اعضای شورای شهر تهران با گرایش سیاس وارد آن شده بودند در حالی که اداره کلانشهر تهران نیازمند تخصص و تعهد است و گرایش‌های سیاسی سمی برای آن محسوب می‌شود.
این جناح و آن جناح هم ندارد، هر که وارد شورا‌های شهر به ویژه شورای شهر تهران می‌شود باید گرایش‌ها و دیدگاه‌های سیاسی خود را پشت در شورای شهر جا بگذارد آنگاه وارد این شورا شود.
اکنون نیز ۲۲ سال از تشکیل نخستین شورا‌های شهر و روستا در ایران می‌گذرد، اما متأسفانه شاهد کارکرد بد این شورا‌ها هستیم.
نشان به آن نشان که در چندین شورای شهر تخلفات مالی، فساد مالی و اختلاس دیده شده و با آن برخورد شده است و حتی چندین نفر از اعضای شورای شهر و شهرداران بازداشت شده‌اند.
با توجه به این که در طول بیش از ۲۰ سال از تشکیل شورا‌های شهر و روستا در ایران، تجربه خوبی بجا نمانده است، بازنگری در این قانون بجا باشد.
تشکیل شورا‌های شهر و روستا هزینه‌های زیادی را به مردم تحمیل می‌کند، اما آیا در قبال این هزینه‌ها، کارکرد آن‌ها نیز بهینه است؟
هر یک از اعضای شورای شهر حقوق و مزایا دریافت می‌کنند، خواهان خودرو، خانه و از این قبیل مزایا هستند.
سیستم اداری و سازمانی نیز برای شورا‌های شهر باید تشکیل شود که خود حدیث مفصل است.
همه این دم و تشکیلات برای آن است تا امورات شهری بچرخد و برای مردم شهر مشکلی پیش نیاید.
اما علیرغم کار‌هایی که از سوی شهرداری‌ها دیده می‌شود، مشکلات همچنان باقی است و نه شورای شهر و نه شهردار توانایی حل مشکلات را ندارند.
پیشنهادی که مطرح است این است که شهرداران، به ویژه شهرداران کلانشهر‌ها مستقیم از سوی مردم انتخاب شوند.
به این مفهوم که واجدین شرایط ثبت نام کنند، پس از تأیید صلاحیت که مؤلفه‌های خاص خود را دارد، هر ۵ سال یکبار انتخابات شهرداران برگزار شود و مردم هر شهر خود به نامزدی که از او حمایت می‌کنند رأی دهند.
شورا‌های شهر نیز به خاطر کارکرد ضعیف خود و البته هزینه زا، حذف شوند و بجای آن که مردم به چندین نفر برای تشکیل شورای شهر رأی دهند، به یک نفر برای پست شهرداری رأی می‌دهند.
نظارت بر عملکرد شهرداری نیز مستقیم با مردم خواهد بود.
بیشتر بخوانید:
فعالیت‌های شهری از سوی شهرداران مقابل چشم مردم قرار دارد و پنهان نیست.
هر شهروندی می‌تواند از وضعیت شهر خود پی به عملکرد شهرداری که انتخاب کرده ببرد و در صورت ضعف و تخلف، او را بزخواست کند و یا به مراجع ذیربط شکایت ببرد.
شورا‌های شهر و روستا به ویژه کلانشهر‌ها هر چند از همان آغاز خاصیت نداشتند، اما بی‌خاصیت‌تر شده‌اند و تجربه ۲۲ سال نشان داده است که کارکرد آن‌ها همراه با شهرداری که انتخاب می‌کنند، نتوانسته است مشکلات شهر و شهر نشینی را حل کند و بجای آن که مشکلات حل شود، به خاطر ناهماهنگی‌ها و اختلافاتی که میان اعضای شورای شهر و شهرداران وجود دارد، بر مشکلات افزوده شده است.
شاید اکنون زمان آن رسیده باشد که یک بازنگری در روش اداره شهر‌ها در ایران صورت گیرد.
مجلس شورای اسلامی و مرکز پژوهش‌های مجلس می‌توانند در این زمینه پیشقدم شوند و به تغییر و اصلاح قانون بپردازند و شیوه‌ای را تعبیه کنند تا روش اداره شهر به بهترین شکل ممکن انجام شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *