آداب عزاداری حسینی در استان گلستان/از «طوق بندان» تا «مشعل‌گیر» در گرگان
اسدالله معطوفی نویسنده کتاب «ضرب‌المثل‌ها، کنایات و باور‌های مردم گرگان» در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگی پیرامون آداب و رسوم عزاداری در ماه محرم گفت: در هر استان، شهر و منطقه‌ای در ماه محرم آیین‌ها، مراسم و رسوماتی وجود دارد که مختص همان منطقه است، این آیین‌ها ریشه در باور‌ها و اعتقادات مردم دارد که بسیار ارزشمند است.
وی در همین راستا ادامه داد: در استان گلستان «شهر گرگان و یا استرآباد قدیم» همانند بسیاری از نقاط کشور مراسم و آیین‌هایی برگزار می‌شود، البته همگی بسیار قدیمی هستند و برخی نیز درگذشته برگزار می‌شدند و اکنون دیگر این آداب را برگزار نمی‌کنند.
***آیین «دست چوبی یا چوب به چوب»
معطوفی به آیین «دست چوبی یا چوب به چوب» به عنوان یکی از آیینی که به تاریخ پیوسته و دیگر انجام نمی‌شود اشاره و اظهار کرد: آیین «دست چوبی یا چوب به چوب» چیزی شبیه به زنجیرزنی است، برگزاری این آیین بدین ترتیب است که هر فردی یک چوب به دست می‌گیرد و هم‌زمان با نوحه چوب را تکان می‌دهد بر سر این چوب یک فلز شش‌ضلعی نصب‌شده است.
وی افزود: در آیین «دست چوبی» عزاداران این چوب را بالا می‌برند و گاهی چوبشان را به چوب نفری که در کنارشان ایستاده می‌کوبیدند.
معطوفی مکان برگزاری آیین «دست چوبی یا چوب به چوب» را در میدانگاه‌ها دانست و ابراز کرد: آیین «دست چوبی» عموماً در میدانگاه‌ها و محلات استرآباد مرسوم بوده است. این آیین تا دهه ۴۰ به‌صورت پراکنده دراستان گلستان شهر گرگان استرآبادی در قدیم برگزار می‌شد.
***آیین مشعل گیر
وی آیین «مشعل گیر» را نمادی از خشم عزاداران «امام حسین(ع)» دانست و بیان کرد: آیین دیگری وجود دارد به نام «مشعل گیر»، مشعل تکه چوبی است که پارچه‌ای بر سر آن پیچیده شده و این پارچه آغشته به نفت و به هنگام آتش گرفتن به آرامی می‌سوزد، در دسته‌های عزاداری این مشعل‌ها روشن می‌شود که عموما نشان از آتش خشم شیفتگان «امام حسین (ع)» نسبت به لشکر یزید است.
***آیین «چک چکی»
این نویسنده پیرامون یکی دیگر از سنت‌های استان گلستان با عنوان آیین «چک چکی» اظهار کرد: آیین «چک چکی» در استرآباد از سالهای دور رواج داشته است، در این آیین عزاداران دو گوی چوبی مدون به دست‌ها می‌گرفتند، در هر دست یک گوی که به هرکدام از گوی‌ها یک تکه چرم متصل بود، این چرم‌ها همچون انگشتری به یک انگشت متصل می‌شود تا بتوانند گوی‌ها را در کف دست محکم نگاه‌دارند، عزاداران حسینی در هنگام عزاداری این دو گوی را به هم می‌کوبیدند و به خواندن سوگنامه می‌پرداختند. نواختن در دسته‌های عزاداری به این ترتیب بوده که یک نفر زنجیر یک نفر سینه و یک نفر گوی‌ها را بر هم می‌زد که بدین ترتیب دسته عزاداری دارای یک نوا عزاداری مدون بود.