از فیلم ناموفق «دیدن این فیلم جرم است» تا رضایت از بازی ۲۳ نوجوان در فیلمی درباره اسیران جنگ
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، «دیدن این فیلم جرم است» کاری از رضا زهتابچیان یکی از فیلم‌های روز گذشته ۱۶ بهمن ماه سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر بود. این فیلم که به سفارش حوزه هنری ساخته شده است.
این فیلم به دلیل طرح موضوعی که می‌تواند ملتهب باشد ناکارآمد است و به دلیل ناکارآمدی در طرح اصلی قصه مجبور می‌شود عناصری، چون موسیقی که یک جزئ از فیلم است را پررنگ کند تا بتواند مخاطب را تهییج کند و با فیلم همراه کند. اما نباید فراموش کرد که هر جزء از عناصر فیلم باید در خدمت فیلم قرار گیرد نه اینکه به تنهایی به عنوان بخشی مستقل در برابر مخاطب جان بگیرند و شاکله فیلم را تحت شعاع قرار دهد. فیلمی موفق است که تمام اجزای آن در اختیار فرم و محتوا قرار گیرد بنابراین از بازی بازیگران گرفته تا دکوپاژ و کارگردانی و... اگر به تنهایی در یک اثر شاخص باشند و دیگر اجزای فیلم تحت شعاع فقط یک بخش قرار گیرند آن فیلم خیلی موفق در اذهان جلوه نمی‌کند.
«دیدن این فیلم جرم است» از این لحاظ که نمی‌تواند طرح موضوع درستی داشته باشد، فیلم موفقی به حساب نمی‌آید. فیلم ایده خوبی دارد، ولی به دلیل پرداخت نامناسب نمی‌تواند در چارچوب یک ساختار سینمایی قوام یافته با مخاطب ارتباط برقرار کند.
در آغاز طرح مسئله اصلی فیلم با تصنع به تصویر کشیده شده و به همین علت فضای بحرانی یا ملتهب حاکم بر این شروع نمی‌تواند برای مخاطب باورپذیر به نظر آید.
دیدن این فیلم جرم است نسخه ی ضعیف تر آژانس شیشه ای
زهتابچیان هیچ کس پشت ساخت فیلم نایستاد
«۲۳ نفر» فیلمی با بازی‌های روان
«۲۳ نفر» که پیش از این هم نسخه مکتوبش در قالب کتاب از سوی سوره مهر به بازار آمده بود، با استقبال خوبی از سوی مخاطب روبه‌رو شد. علت اصلی بازخورد مثبت مخاطب در خصوص این موضوع روایتی بود که در اصل سینمایی است و از آنجا که با صداقت همراه است خواننده را جذب می‌کند.
حال مهدی جعفری این فیلم را که نقطه قوتش انتخاب موضوعش محسوب می‌شود، ساخته است. اگرچه در ساختار و فرم اثر شاهد یکسری ضعف‌ها مثل تصویربرداری هستیم که می‌بایست این فضای ملتهب را دامن می‌زد، اما اگر با دیده اغماض به فیلم نگاه کنیم در می‌یابیم که این اثر به دلیل مضمونی که داراست می‌تواند با مخاطب ارتباط عمیقی برقرار کند.
اگر بخواهیم به ویژگی‌های مثبت «۲۳ نفر» اشاره کنیم باید به انتخاب بازیگران نوجوان فیلم بپردازیم که داستان اصلی و عنوان فیلم حول آن شکل می‌گیرد. بازی‌ها روان است و تصنعی در بازی‌ها دیده نمی‌شود و با اینکه بازیگران تجربه بازی ندارند، اما به خوبی از پس نقش‌هایشان بر آمده‌اند و این نشان دهنده این است که بازیگران دوربین را می‌شناسند و گویا در برابر دوربین بازی نمی‌کنند و توانسته‌اند نبض جاری در زندگی واقعی را در برابر دوربین به منصه ظهور برسانند.
این فیلم داستان گروهی از نوجوانان رزمنده است که در جریان جنگ ایران و عراق اسیر می‌شوند و مدت هشت سال وسه ماه و هفده روز به اسارت در می‌آیند. در حقیقت این فیلم از زبان ملاصالح قاری که مترجم عراقی‌ها در زندان است روایت می‌شود.
اگر جایزه جمعی برای بازیگری سینما داشته باشیم، می‌توان به مجموع این بچه‌ها جایزه دارد و این نوجوانان این قابلیت را دارند که به دلیل تاثیرگذاری و نجات‌بخشی فیلم در جا‌هایی که دچار گره و مشکل می‌شود، کاندیدای این بخش شناخت.
یوسف زاده: فیلم 23 نفر نسخه حیرت انگیزی بود
«پالتو شتری» فیلمی از جنس «ایتالیا ایتالیا»
سال گذشته در جشنواره فیلم فجر «ایتالیا ایتالیا» به کارگردانی مهدی صباغ زاده اکران شد که به دلیل حال و هوای فانتزی و ارجاعات به صحنه‌های مختلف از فیلم‌های متعدد، با استفاده از تتنوع رنگ در فیلم تا حدودی نظر مخاطبان و اهالی رسانه را به خود جلب کرد و این بار مهدی‌علی میرزایی با ساخت فیلمی با عنوان «پالتو شتری» در این تجربه تحت تاثیراین جنس از سینما قرار گرفته است. اما تفاوت این فیلم با «ایتالیا ایتالیا» در این است که «پالتو شتری» بیشتر بر جنبه تفنن تمرکز دارد تا مطرح کردن یک قصه جدی با زبان کمدی.
بانیپال شومون از تئاتر به سینما آمده و اتفاقا در جشنواره امسال در چند فیلم به عنوان نقش مکمل بازی کرده و در این فیلم هم به عنوان نقش محوری حضور داشته است. وی در این فیلم نقش روشنفکری را بازی می‌کند که تحت تاثیر فریدریش نیچه است و از این طریق می‌خواهد خود را متمایز نسبت به دیگران نشان دهد.
در بازی او نوعی شوریدگی دیده می‌شود که مخاطب او را نمی‌تواند بپذیرد چراکه با سبک و سیاق فیلم همخوان نیست. این فیلم به احتمال زیاد در گیشه می‌تواند به دلیل نوع سوژه و پرداخت فانتزی‌اش و استفاده از موسیقی متفاوت با استقبال مخاطب روبه‌رو شود. اگرچه این فیلم نظر اهالی رسانه را به خود جلب نکرد، ولی به دلیل حال و هوای منطبق با آنچه که رایج در سینمای امروز ایران است، مخاطب عام را با خود همراه می‌کند.
کارگردانی این فیلم خلاقانه نیست و نتوانسته جنبه فانتزی مورد نظر را در فیلم به تصویر در آورد.
زمان فیلم‌ها با توجه به مدت مشخص شده فیلم‌ها از حد معمول طولانی‌تر است و بر همین اساس احتمال می‌رود این آثار در اکران به مشکل بر بخورند به طوریکه یا باید زمان فیلم‌ها دستخوش تغییر شود یا آثار تولیدی مجددا تدوین شوند.