بوی ماه دی/ حال و هوای مرام پهلوانی و اخلاق مداری در سالگرد درگذشت آقا تختی

باز هم ۱۷ دی‌ماه ماه شد، روزی که ابن‌بابویه شهرری رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد و پذیرای عاشقان مرام پهلوانی، اخلاق‌مداری، انسانیت، مردی و مردانگی می‌شود.

وقتی تاریخ را ورق می‌زنیم به روز‌های خاطره‌انگیز زیادی برمی‌خوریم، روز‌هایی که یادآور خاطرات تلخ و شیرین است، اما بعضی از روز‌ها همیشه ماندگار هستند، دقیقاً مثل سالروز درگذشت آقا تختی که هیچ‌گاه از صفحه تاریخ حذف نخواهد شد و حتی کمرنگ هم نمی‌شود.

آقا تختی مردی که سعی کرد زندگی را به دیگران هدیه دهد، او عاشق سرزمینش بود، کسی که سمبل مردانگی و پهلوانی بوده و هست و با وجود مدال‌های خوش‌رنگ جهانی و المپیک، اما منش و اخلاق پهلوانی‌اش بیش از مدال‌هایش نمایان است.

سال‌ها می‌آیند و می‌روند، خیلی‌ها در این روز‌ها از او و ویژگی‌های منحصر به فردش می‌گویند و می‌نویسند. او همانی است که بوده و هست و خواهد بود چرا که غلامرضا از جنس مردم و برای مردم بود. او ساده زیست، خالص و شاخص زندگی کرد و ماندگار شد.

هر جا سخن از روح جوانمردی، ایثار و گذشت است، این نام آقا تختی است که می‌درخشد، او نه‌ تنها در کشتی و ورزش بلکه در بین همه آحاد مردم الگویی بی‌بدیل و بی‌نظیر است.

او با مردم کوچه و بازار زندگی کرد و رنج آنها را می‌فهمید، خود را هیچ‌گاه جدا نکرد، با مردمش زندگی کرد، هم سفره شد، به مجلس عزا و جشنشان رفت و همین شد که رفت در دل مردمی که عاشقانه دوستش داشته و دارند.

در پنجم شهریورماه ۱۳۰۹ شمسی در محله خانی آباد تهران فرزندی متولد شد که نامش را غلامرضا گذاشتند. (به خاطر اعتقادات مذهبی و عشق و علاقه‌ای که رجب‌خان پدر جهان پهلوان به آقا امام رضا (ع) داشت). پس از دوران کودکی در سال ۱۳۲۷ به خدمت مقدس سربازی رفت. اولین باری که در یک مسابقه داخلی شرکت کرد چهارم شد. خود او می‌گفت: فکر اینکه روزی قهرمان کشور یا احتمالاً قهرمان جهان شوم، خجالتم می‌داد. در سال ۱۳۳۲ در شرکت راه‌آهن استخدام شد. در سال ۱۳۴۱ حرکت به یادماندنی مرحوم جهان پهلوان تختی در کمک‌رسانی به زلزله بوئین‌زهرا جاودانه گردید.

آقا تختی در سال ۱۳۲۹ در ۲۰ سالگی به عضویت باشگاه پولاد درآمد و به‌صورت حرفه‌ای زیر نظر حبیب‌الله بلور کشتی آزاد را برای شرکت در مسابقات قهرمانی آغاز کرد. در همان سال، نخستین قهرمانی کشور خود را کسب کرد. جهان پهلوان در رقابت‌های قهرمانی کشور طی سال‌های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۸ هشت بار قهرمان کشور شد. او در سال ۱۹۵۱ در مسابقات قهرمانی جهان هلسینکی در وزن ۷۹ کیلو به مدال نقره رسید. او سال بعد در المپیک هلسینکی مدال نقره خود را در ۲۲ سالگی تکرار کرد. چهار سال بعد در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن در یک‌وزن بالاتر؛ ۸۷ کیلوگرم، بهتر ظاهر شد و به همراه امامعلی حبیبی نخستین مدال‌های طلای تاریخ ورزش ایران در المپیک را کسب کردند. تختی در مسابقات قهرمانی جهان ۱۹۵۹ تهران، ۱۹۶۱ یوکوهاما و ۱۹۶۲ تولیدو به ترتیب به دو مدال طلا و یک مدال نقره رسید. در المپیک ۱۹۶۰ رم هم با ۵ پیروزی با ضربه فنی و یک شکست با امتیاز از عصمت آتلی ترک مدال نقره وزن ۸۷ کیلو را گرفت. وی که کشتی را از میان وزن آغاز کرده بود با افزایش وزن خود به دسته‌های بالاتر رفته و سال ۱۹۶۲ به وزن ۹۷ کیلوگرم پا گذاشت، اما مشخص شد که رقابت در این وزن برای قهرمان پابه‌سن‌گذاشته دشوار است و او در المپیک ۱۹۶۴ توکیو با شکست از احمد آئیک ترک و مساوی با سعید مصطفی اف بلغار به مقام چهارم قناعت کرد.

آقا تختی در آبان ماه سال ۱۳۴۵ ازدواج کرد، در شهریورماه سال ۱۳۴۶ تنها فرزند پسرش بابک چشم به جهان گشود و در هفدهم دی‌ماه ۱۳۴۶ به دیار باقی شتافت.

می‌گویند خاک سرد است، اما پنجاه و هفت سال از مرگ جهان پهلوان غلامرضا تختی گذشته و باز هم دی که می‌آید فقط نام اوست که در ورزش ایران طنین‌انداز می‌شود. یاد کسی که پوریای ولی نبود، هیچ‌کس نبود، او خودش بود، بگذار دیگران را به نام او و با حضور او بسنجیم، او مبنا و معنای نوع‌دوستی، فداکاری، گذشت، فروتنی، معرفت و آقایی، اخلاق و جوانمردی، احساسات پاک و قابل احترام است و هنوز هم پس از گذشت بیش از پنج دهه از هجرانش همچنان یاد او زنده و پایدار است.

انتهای پیام/