زخم شیمیایی سردشت؛ نمادی از واقعیت حقوق بشر غربی

خبرگزاری میزان – ارتش رژیم بعث عراق در طول ۸ سال جنگ تحمیلی علیه ایران به‌صورت گسترده‌ای از سلاح‌های شیمیایی در مناطق عملیاتی و شهر‌های مرزی ایران و عراق استفاده کرد؛ حاج‌عمران، زرده، نساردیره، نساردیره سفلی، شاهماردیره، باباجانی، دودان و شیخ صله، مریوان، بانه و روستا‌های مجاور، پیرانشهر، نودشه، سردشت، اشنویه، سومار، طلائیه، جزایر مجنون و مناطق عملیاتی والفجر ۲ در شمال غرب (۲۹ تیر تا ۱۳ مرداد ۱۳۶۲)، عملیات والفجر ۴ (۲۷ مهر تا۳۰ آبان ۱۳۶۲)، عملیات رمضان (۲۲ تیر -۷مرداد ۱۳۶۱) و عملیات خیبر (۳ تا ۲۲اسفند ۱۳۶۲) در ایران و حلبچه کردستان عراق، ام‌الرصاص، بصره، فاو، حتی نجف و کربلا در خاک عراق مناطقی بودند که هدف بمباران شیمیایی رژیم بعث عراق قرار گرفتند.

حجم مواد شیمیایی مورد استفاده صدام در جریان جنگ علیه ایران قابل تکان‌دهنده است؛ براساس اعلامیه‌های کمیسیون ویژه سازمان ملل (UNSCOM)، ارتش رژیم بعث عراق در خلال سال‌های ۱۹۸۳ و ۱۹۸۸، از هزار و ۸۰۰ تن گاز خردل، ۱۴۰ تن گاز اعصاب تابون و ۶۰۰ تن گاز اعصاب سارین استفاده کرد که از طریق ۱۹ هزار و ۵۰۰ بمب هوایی، ۵۴ هزار گلوله توپ و ۲۷ هزار راکت کوتاه برد شلیک شد.

میزان استفاده رژیم بعث عراق از جنگ‌افزار‌های شیمیایی در طول ۸ سال جنگ تحمیلی به قدری بوده که می‌توان اعلام کرد که ایران پس از ژاپن دومین کشور آسیب دیده جهان از نظر مواجهه با سلاح‌های کشتار جمعی است.

سردشت، شهری کُردنشین در استان آذربایجان غربی، میراث‌دار تمدن پر رمز و راز ۸ هزار ساله با طبیعتی بکر است که بخش مهمی از هویت ایران را تشکیل می‌دهد؛ این شهر در ۷ تیر ۱۳۶۶ شاهد جنایتی بود که زخمی ماندگار بر آن وارد کرد.

در این روز، رژیم بعث عراق که پس از ۷ سال جنگ علیه جمهوری اسلامی ایران تحت حمایت برخی از کشور‌های مختلف منطقه و غرب نتوانسته بود، به هیچ یک از اهداف ادعایی خود دست یابد، چهار نقطه پر ازدحام شهر سردشت را با بمب‌های شیمیایی هدف قرار داد؛ این جنایت صدام به شهادت ۱۱۳ نفر از شهروندان سردشت و مسمومیت ۸ هزار نفر دیگر منجر شد.

زخم شیمیایی سردشت زیر سایه تداوم روند ضد حقوق بشری غربی‌ها که تسلیحات شیمیایی را در اختیار صدام قرار داده بود و اکنون با اعمال تحریم‌های دارویی ادامه دارد، همچنان دردناک است.

جنایت در ۱۶:۳۰ هفتم تیر ۱۳۶۶

جنگنده‌های ارتش رژیم بعث ساعت چهار و نیم عصر روز هفتم تیر ۱۳۶۶ چهار نقطه پر ازدحام شهر مرزی سردشت و سه نقطه در روستا‌های اطراف این شهر را با ۷ بمب شیمیایی خردل و تاول‌زا بمباران کردند.

این بمباران به سرعت هوای مناطق مختلف شهر را آلوده کرده و حتی به تعطیلی بلافاصله چند بیمارستان و درمانگاه سردشت و استفاده از سالن ورزشی به جای نقاهتگاه ۱۵۰ تخت خوابی منجر شد.

شهر پس از بمباران به سرعت در مسیر تبدیل شدن به شهر ارواح قرار گرفت؛ لحظه به لحظه بر شمار مجروحان افزوده می‌شد؛ با مسموم شدن کارکنان بخش‌های مختلف، خدمات‌رسانی و زیرساخت‌های سردشت یکی پس از دیگری فلج شدند؛ آلودگی مواد غذایی مسمومیت‌های گوارشی را ایجاد کرده بود و محصولات کشاورزی و دامی آلوده و غیر قابل استفاده شده بودند؛ ...

در شرایط جنگی که کشور با آن مواجه بود، یک روز پس از بمباران، انتقال هوایی مجروحان بدحال به تهران آغاز شد؛ دیگر تصاویر تکان‌دهنده این جنایت به همه ایران مخابره شده بود و همگان را در بهتی غمبار فرو برده بود.

سردشت دیگر شهری نبود که بمباران‌های مکرر جنگنده‌های نظامی رژیم بعث عراق را تحمل کرده بود؛ تن پر زخم و درد شهر، هیچ آشنایی با چگونگی مواجهه و مقابله با این جنایت را نداشت و از این رو شمار مصدومان و قربانیان رو به افزایش بود.

براساس آمار رسمی از شهر ۱۲ هزار نفری سردشت تیر ۱۳۶۶، بیش از ۸ هزار نفر بر اثر حمله شیمیایی مجروح شدند؛ از این تعداد ۱۱۳ نفر به شهادت رسیدند و هزار و ۳۲۴ نفر همچنان از پیامد‌های شدید ریوی و زخم‌های ناشی از تسلیحات شیمیایی رنج می‌برند.

بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت ایران، یکی از فجیع‌ترین تهاجم‌های شیمیایی در تاریخ جنگ‌های بشر بود که رنج‌های زیادی را بر مردم این شهر تحمیل کرد؛ این شهر نخستین شهر قربانی جنگ‌افزار‌های شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما است.

جمهوری اسلامی ایران با پیشنهاد و پیگیری گروهی از مردم سردشت با نام «انجمن دفاع از قربانیان شیمیایی سردشت» سالروز حمله شیمیایی به سردشت را به‌عنوان روز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی و میکروبی نام‌گذاری کرد و از سال ۱۳۸۲ تاکنون هفتم تیر با چنین عنوانی در سراسر ایران گرامی داشته می‌شود.

اگرچه بازماندگان جنایت در سردشت نتوانستند به دلیل بی‌توجهی و غرض‌ورزی‌های غرب حقوق تضییع شده قربانیان این جنایت را در محاکم و مجامع بین‌المللی زنده کنند، اما در نتیجه حمله‌های شیمیایی به سردشت و حلبچه معاهده‌ای شکل گرفت که در نهایت به کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزار‌های شیمیایی منجر شد؛ با اجرایی شدن این کنوانسیون سازمان منع سلاح‌های شیمیایی برای هدایت امور محوله و اجرای مقررات لازم بنیانگذاری شد که مقر آن در لاهه می‌باشد.

بمباران سردشت؛ نماد حقوق بشر غربی

سردشت، محل وقوع بزرگ‌ترین جنایت شیمیایی و جنایت ضد بشری صدام در جریان جنگ هشت ساله رژیم بعث عراق علیه ایران و یکی از بدترین این جنایت‌ها در سطح جهان است.

جنایت شیمیایی سردشت نتیجه همکاری و همدستی کشور‌های مدعی حقوق بشر غرب با رژیم بعث عراق بود؛ این کشور‌ها با آگاهی کامل از قصد صدام برای استفاده از این تسلیحات علیه ایران، از فروش تسلیحات شیمیایی به او خودداری نکردند؛ همین مدعیان غربی حقوق بشر در ادامه از طریق اعمال تحریم‌های گسترده بار دیگر حقوق مجروحان و بازماندگان بمباران شیمیایی سردشت را نقض کردند.

رضا نجفی، معاون امور حقوقی و بین‌المللی وزارت امور خارجه در نشست مجمع عمومی سازمان ملل درباره حذف اقدام‌های قهرآمیز یک‌جانبه اقتصادی و فرا سرزمینی به عنوان ابزار سیاسی، ضمن اشاره به تاثیر‌های منفی تحریم‌های غیرقانونی بر حقوق بشر، گفت: با نزدیک شدن به سالگرد حمله شیمیایی ۱۹۸۷ صدام به شهر سردشت ایران، باید به رنج قربانیان سلاح‌های شیمیایی در نتیجه تحریم‌ها نیز اشاره کنم؛ تنها یک نمونه از هزاران مورد، نیاز مبرم یک زن ۴۳ ساله ایرانی به داروی خاص است؛ زمانی که در سردشت با مواد شیمیایی مجروح شد، تنها هفت سال داشت.

به گفته نجفی، فرد مذکور برای تنفس طبیعی به داروی خاصی نیاز دارد که اکنون نمی‌توان آن را وارد کرد، زیرا همه راه‌های ممکن با تحریم مسدود شده است؛ او در سال ۱۹۸۷ قربانی مواد شیمیایی توسط کشور‌های غربی به صدام شد و اکنون قربانی تحریم‌های همان کشور‌های غربی است. با این حال، چنین کشور‌هایی همچنان برای وضعیت زنان در کشور من وانمود به ناراحتی می‌کنند.

سکوت مرگ‌بار جامعه جهانی

اگرچه سردشت سومین قربانی جهان در موضوع استفاده از تسلیحات شیمیایی پس از شهر‌های هیروشیما و ناکازاکی است، اما این جنایت سبب بلند شدن صدایی از جامعه بین‌المللی در حمایت از قربانیان نشد.

جامعه بین‌المللی تحت نفوذ کشور‌های غربی که آرز‌های خام ضدایرانی خود را به جنایت‌کاری صدام گره زده بودند، پس از ناکامی او در جنگ علیه ایران با وجود حمایت تسلیحاتی و اطلاعاتی، اقدام به مجهز کردن صدام به تسلیحات شیمیایی کردند.

سهم غرب در جنایت سردشت محدود به روز بمباران شیمیایی این شهر و فروش تسلیحات شیمیایی به رژیم بعث نیست؛ سهم این جنایت تا به امروز بر شانه کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر قرار دارد.

• بیشتر بخوانید:
• تشدید بحران‌های انسانی در جهان؛ مرگ توهم حقوق بشر غربی
• بمباران شیمیایی حلبچه؛ جنایت غیرانسانی رژیم صدام با حمایت غرب

انتهای پیام/