چرا فلسطینیها حق دفاع از خود را دارند؟
خبرگزاری میزان - حوادثی که در هفتم اکتبر (۱۵ مهر) در غزه رخ داد، سیل مفاهیم مغرضانه و اخبار جعلی را درباره مشروعیت عملیات نیروهای مقاومت فلسطین به همراه داشت.
طبق معمول، رسانههای غربی شعار آنچه «حق اسرائیل برای دفاع از خود» میخواندند در برابر «حمله تروریستی» را در بوق و کرنا کردند و در عین حال نیروهای مقاومت را مسئول تجاوزهای رژیم صهیونیستی معرفی میکردند.
اما هیچ یک از این رسانهها درباره دلایل قیام فلسطینیها که به تداوم خشونت و تجاوزات صهیونیستها علیه آنها مربوط میشود، صحبت نکردهاند.
حق دفاع برای فلسطینیها
«میدل ایست مانیتور» در مقالهای نوشت: این خشونتها به خودی خود اقدامات مقاومت فلسطین را که تحت قانون بینالمللی درگیری مسلحانه انجام میشود، توجیه میکند. از دیدگاه حقوق بینالملل، «حق دفاع» درباره رژیم صهیونیستی صدق نمیکند، زیرا این رژیم یک نیروی اشغالگر و متجاوز است که آپارتاید و پاکسازی قومی را همواره در دستور کار خود داشته است.
اندکی پس از تایید صهیونیستها در سازمان ملل در سال ۱۹۴۷، با تصویب طرح تقسیم فلسطین موج خشونت به راه افتاد.
در حال حاضر تبعید و تروریسم سازمانیافته علیه فلسطینیان به سطوح غیرقابل تحمل رسیده است. آنها فرآیندی را تجربه کردند که به نام «نکبه» نامگذاری شد، کلمهای عربی به معنای فاجعه، که باعث تخریب بیش از ۴۰۰ روستا و اخراج عمدی حدود ۸۰۰ هزار فلسطینی شد.
این افراد خانهها و داراییهای خود را از دست دادند و در مناطق دیگر فلسطین و کشورهای همسایه پناهنده شدند. امروزه، مجموع این افراد به حدود شش میلیون فلسطینی میرسد.
سران صهیونیست که رژیم صهیونیستی را در دست داشتند، همواره با مالکان فلسطین با تکبر، تحقیر و خشونت رفتار میکردند.
«گلدا مابوویچ مایر» اوکراینی که در ۲۳ سالگی در جریان موج اشغال صهیونیستی در دهه ۱۹۲۰ به فلسطین مهاجرت کرد و پس از آن نخستوزیر رژیم صهیونیستی شد، در سال ۱۹۶۹ گفت که فلسطینی وجود ندارد.
«اسحاق رابین»، پنجمین نخستوزیر این رژیم که بین سالهای ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۷ بر سر کار بود، همواره از فلسطینیها بهعنوان «به اصطلاح فلسطینیها» یاد میکرد.
«مناخیم بگین»، مهاجر بلاروسی که بین سالهای ۱۹۷۷ و ۱۹۸۳ نخستوزیر رژیم صهیونیستی بود فلسطینیها را با تحقیر خطاب میکرد.
اشغال سرزمینهای فلسطین از سوی ارتش رژیم صهیونیستی و سیاستهای پاکسازی قومی و آپارتاید، بهویژه عملیات چند دههای استعمار، محروم کردن فلسطینیها از ابتداییترین حقوق، نقض جدی مفاد حقوق بینالملل مندرج در منشور سازمان ملل و قطعنامههای آن و همچنین مفاد اساسنامه رم و کنوانسیون چهارم ژنو است.
مقاومت مردم فلسطین در برابر اشغالگری تروریسم نیست، بلکه حق دفاع مشروعی است که بر اساس قوانین بینالمللی و بشردوستانه اعمال میشود؛ این قوانین مشروعیت مبارزه مردم فلسطین را برای رهایی از سلطه استعماری و انقیاد خارجی با همه ابزارهای ممکن، از جمله مبارزه مسلحانه، چه با سنگ، تفنگ و یا موشک و هواپیماهای بدون سرنشین تأیید میکند.
حماس یک حزب سیاسی با موجودیت قانونی است که از سوی مردم فلسطین و در سطح بینالمللی به رسمیت شناخته شده است. این جنبش جزو اصیل و جداییناپذیر جنبش آزادیبخش ملی فلسطین است و نام دروغینی که مدافعان رژیم صهیونیستی به آن دادهاند، هیچ وزن قانونی ندارد.
مقاومت ادامه مییابد
مقاومت مسلحانه در برابر اشغالگری صهیونیستی حقی است که فلسطینیها از آن دست بر نمیدارند. این حق مشروع فلسطینیان در برابر نقض مکرر حقوق بشر و همچنین جنایتهای جنگی و جنایات علیه بشریت است که از سوی این رژیم در ۷۵ سال گذشته انجام شده است. مردم فلسطین تا زمانی که اشغال تروریستی صهیونیستی در فلسطین از بین نرود، از این حق مشروع خود استفاده خواهند کرد.
با وجود این، اتهامزنی علیه گروههای مقاومت متوقف نشده و بهطور مداوم تجدید میشود.
رسانههای حامی رژیم صهیونیستی تلاش کردهاند تا افکار عمومی را برای محکوم کردن کسانی که مخالف سیاستهای آپارتاید و پاکسازی قومی علیه مردم فلسطین هستند، جلب کنند. این رسانهها معمولا از حربه «یهودستیزی» برای خاموش کردن مخالفان رژیم صهیونیستی استفاده میکنند.
این یک دستکاری بیشرمانه دیگر و یکی از عوامل از دست دادن حمایت یهودیان برای رژیم صهیونیستی است. حال آنها در بحبوحه اعتراضات علیه نسلکشی رژیم صهیونیستی در غزه فریاد میزنند: این کشتار را به نام ما ثبت نکنید.
با یا بدون تایید رسانههای حامی رژیم صهیونیستی، مردم فلسطین حق مشروع مقاومت در برابر اشغالگری صهیونیستی، آپارتاید و پاکسازی را با تمام اقدامات و روشهای ممکن از جمله سلاح دارند.
واکنش مقاومت غزه مشروع است و حماس، جهاد اسلامی و جبهه مردمی برای آزادی فلسطین در خط مقدم مقابله با تجاوزهای رژیم صهیونیستی در ۷۵ سال گذشته قرار دارند.
اینها اقدامات مقابله با اشغالگری مطابق با حقوق بینالملل است؛ همانطور که در ویتنام، الجزایر و آفریقایجنوبی در مبارزه آنها علیه آپارتاید و سایر مناطق جهان رخ داد.
انتهای پیام/