پروتکلی برای محروم کردن کودکان ایران
این روزها در ایران اتفاقاتی می افتد که تازگی دارد. برخی قراردادها و پیمان ها، طرح ها و لوایحی که ارائه می شود و بیشتر جنبه خارجی دارد از آن دست ماجراها است.
به گزارش گروه سیاسی ، شاید شما هم نام آنها را شنیده باشید، مانند قرارداد های نفتی که چندی است با اختلاف و مخالفت های زیادی روبرو گشته که نامش آی پی سی است و یا آن یکی که نامش «اف ای تی اف» است، مخفف اتحادیه بین المللی مبارزه با پولشویی که منتقدین زیادی دارد چرا که آنها می گویند پیوستن به این اتحادیه برای منافع کشور خطرناک است.
اما در میان همه اتفاقات پسابرجامی که در حال وقوع است، یک اتفاق دیگر هم در جریان است. البته این موضوع هنوز به مانند آن دو گل نکرده است، اما این هم روی ریل خواهد افتاد.
هم اکنون لایحه ای در جریان است که گفته می شود اختیاری است، به مانند پروتکل الحاقی در موضوع هسته ای، اگر دوست داشته باشیم آن را می پذیریم و اجرا می کنیم، اگر نه، می توانیم آن را نپذیریم. اختیار در دست خودمان است.
البته در این میان سازمانهای بین المللی ابزارهایی برای اجبار کردن در اختیار دارند تا طرف مقابل را راضی به امضای آن پروتکل کنند!
این پروتکل تازه که نامش «پروتکل اختیاری کنوانسیون حقوق کودک در مورد به کارگیری کودکان در منازعه مسلحانه» است، از سوی دولت به مجلس شورای اسلامی تقدیم شده و قرار است نمایندگان مجلس هم پس از بررسی آن را به رأی گذارند.
همانگونه که از نام این پروتکل اختیاری پیداست، هدف آن حمایت از کودکان است، کودکانی که هم اکنون در گوشه گوشه دنیا با روش های گوناگون با صدمات بسیاری روبرو هستند و حتی قتل عام می شوند.
هم اکنون کودکان در یمن با بمباران هواپیماهای آل سعود که ساخته آمریکاست به شهادت می رسند. از زمان آغاز حملات سعودی به یمن تاکنون بیش از 2 هزار کودک یمنی کشته شده اند.
در فلسطین هم وضعیتی مشابه دیده می شود. سربازان رژیم اشغالگر فلسطین بارها کودکان فلسطینی را هدف قرار داده و به شهادت رسانده اند.
گروه های تروریستی تکفیری که اکنون باعث بحران در منطقه غرب آسیا هستند، از کودکان برای اجرای برنامه های خود بهره می برند. کودکان حتی عملیات انتحاری انجام می دهند و یا سر می برند!
همه این کودکان زیر 18 سال سن دارند و بر اساس تعریفی که در همین پروتکل شده افراد زیر 18 سال کودک هستند.
این که اکنون دولت ایران داوطلبانه این پروتکل اختیاری را برای تصویب و اجرا به مجلس شورای اسلامی تقدیم کرده است، اولویت و اهمیت آن است. آیا این پروتکل نیاز ایران است؟ اگر آن را که اختیاری است نپذیریم تبعاتی برای ایران دارد یا این که اگر بپذیریم؟
البته خوشبختانه هم مجلس شورای اسلامی وجود دارد و هم شورای نگهبان که اگر چنین لوایحی با شرع و قانون اساسی مغایرت داشت، اینگونه لوایح رد شود.
اما این که دولت چرا چنین قوانین بین المللی که در صورت تصویب و امضای آن از وضعیت اختیاری خارج می شود، پیشنهاد می کند خود جای بررسی دارد.
آیا چنین پیمان ها، قراردادها و لوایحی ضمیمه برجام بوده است؟
این پروتکل در ظاهراً خوب است اما هدف آن نه تنها محدود کردن نوجوانان و جوانان کشور است، بلکه قصد دارد تا پس از امضا و اجرای آن از سوی ایران، محدودیت های اعمال شده در پروتکل را نظارت کند و با هر بار نظارت، یک پرونده نقض حقوق کودکان در ایران بسازد.
در واقع «پروتکل کنوانسیون حقوق کودک در مورد به کارگیری کودکان در منازعه مسلحانه» ابزاری می شود برای سازمان ملل و کشورهای زورگو تا فشارهای سیاسی خود را علیه ایران با بهانه تراشی داشته باشند.
موافقت ایران برای پیوستن به چنین پروتکل های اختیاری، به سازمان های بین المللی و کشورهای متخاصم امتیاز بهانه تراشی می دهد. وقتی اختیاری است چرا خود را به الزام بیندازیم؟!
اکنون اگر این پروتکل در مجلس شورای اسلامی به تصوب برسد و شورای نگهبان هم آن را تأیید کند، آنگاه چه تبعاتی در همان ابتدا برای ایران خواهد داشت؟
جمهوری اسلامی ایران برای جوانان و نوجوانان زیر 18 سال در مدارس و مراکزی مانند بسیج برنامه های زیادی دارد.
اکنون در مدارس کشور درس آموزش دفاعی به دانش آموزان اعم از دختر و پسر داده می شود.
بسیاری از دانش آموزان زیر 18 سال، در بسیج مسجد محل زندگی خود عضو هستند و از برنامه های آن بهره می برند. آموزش های دفاعی هم به آنها داده می شود.
آنها داوطلبانه و بدون اجبار به این سازمان های مردم نهاد و انقلابی می پیوندند و علاوه بر این که آموزش های لازم را در آن سن و سال فرا می گیرند که در آینده کاربردی می شود، منشأ خدماتی برای مردم هم می شوند.
پذیرفتن آن پروتکل اختیاری، باعث می شود که ما همه اینگونه اقدامات را کنار بگذاریم. مجبور می شویم که بر اساس آن جوانان و نوجوانان زیر 18 سال خود را از بسیاری امتیازها محروم کنیم. ضمن این که اگر از قوانین پروتکل تخطی شود، جریمه هایی در انتظار ایران خواهد بود که تحریم به خاطر نقض حقوق بشر شامل آن است.
البته تنها این نیست بلکه در مراحل بعدی مسائل دیگری هم مطرح و پیگیری می شود از جمله جلوگیری از شرکت کودکان زیر 18 سال در آیین های مذهبی و عزاداری است.
پس از آن باید در انتظار نوع پوشش و حجاب کودکان دختر زیر 18 سال باشیم که از منظر سازمان های بین المللی و غربی خشونت علیه آنها تلقی می شود.
دلیل «مرجع ملی حقوق کودکان» سازمان ملل هم این است که آنها تشخیص داده اند حضور کودکان زیر 18 سال در مراسم مذهبی و عزاداری خشونت علیه کودکان است!
چگونه می توان کودکان ایرانی را از محرم و عاشورا جدا کرد؟ تفاوت های زیاد فرهنگ ایرانی اسلامی با فرهنگ غربی در همین است. آنها درکی از محرم و عاشورا ندارند به همین خاطر آن را خشونت علیه کودکان می دانند.
یا شاید هم انس کودکان ایرانی با فرهنگ عاشورا، دشمنان را نگران کرده است به همین خاطر دست به کار شده اند و این پروتکل را تحمیل کرده اند.
در هر حال برای این که بار منفی چنین پروتکل هایی از همان آغاز بر دوش کشور هوار نشود، درصد سود و زیان آن برای کشور سنجیده شود سپس برای طرح موضوع اقدام گردد.
اکنون دولت باید در این زمینه پاسخگو باشد که چرا چنین لایحه ای را تقدیم مجلس شورای اسلامی کرده است که پیامدهای منفی بسیار بیشتر از بار مثبت آن است؟
انتهای پیام/
اما در میان همه اتفاقات پسابرجامی که در حال وقوع است، یک اتفاق دیگر هم در جریان است. البته این موضوع هنوز به مانند آن دو گل نکرده است، اما این هم روی ریل خواهد افتاد.
هم اکنون لایحه ای در جریان است که گفته می شود اختیاری است، به مانند پروتکل الحاقی در موضوع هسته ای، اگر دوست داشته باشیم آن را می پذیریم و اجرا می کنیم، اگر نه، می توانیم آن را نپذیریم. اختیار در دست خودمان است.
البته در این میان سازمانهای بین المللی ابزارهایی برای اجبار کردن در اختیار دارند تا طرف مقابل را راضی به امضای آن پروتکل کنند!
این پروتکل تازه که نامش «پروتکل اختیاری کنوانسیون حقوق کودک در مورد به کارگیری کودکان در منازعه مسلحانه» است، از سوی دولت به مجلس شورای اسلامی تقدیم شده و قرار است نمایندگان مجلس هم پس از بررسی آن را به رأی گذارند.
همانگونه که از نام این پروتکل اختیاری پیداست، هدف آن حمایت از کودکان است، کودکانی که هم اکنون در گوشه گوشه دنیا با روش های گوناگون با صدمات بسیاری روبرو هستند و حتی قتل عام می شوند.
هم اکنون کودکان در یمن با بمباران هواپیماهای آل سعود که ساخته آمریکاست به شهادت می رسند. از زمان آغاز حملات سعودی به یمن تاکنون بیش از 2 هزار کودک یمنی کشته شده اند.
در فلسطین هم وضعیتی مشابه دیده می شود. سربازان رژیم اشغالگر فلسطین بارها کودکان فلسطینی را هدف قرار داده و به شهادت رسانده اند.
گروه های تروریستی تکفیری که اکنون باعث بحران در منطقه غرب آسیا هستند، از کودکان برای اجرای برنامه های خود بهره می برند. کودکان حتی عملیات انتحاری انجام می دهند و یا سر می برند!
همه این کودکان زیر 18 سال سن دارند و بر اساس تعریفی که در همین پروتکل شده افراد زیر 18 سال کودک هستند.
این که اکنون دولت ایران داوطلبانه این پروتکل اختیاری را برای تصویب و اجرا به مجلس شورای اسلامی تقدیم کرده است، اولویت و اهمیت آن است. آیا این پروتکل نیاز ایران است؟ اگر آن را که اختیاری است نپذیریم تبعاتی برای ایران دارد یا این که اگر بپذیریم؟
البته خوشبختانه هم مجلس شورای اسلامی وجود دارد و هم شورای نگهبان که اگر چنین لوایحی با شرع و قانون اساسی مغایرت داشت، اینگونه لوایح رد شود.
اما این که دولت چرا چنین قوانین بین المللی که در صورت تصویب و امضای آن از وضعیت اختیاری خارج می شود، پیشنهاد می کند خود جای بررسی دارد.
آیا چنین پیمان ها، قراردادها و لوایحی ضمیمه برجام بوده است؟
این پروتکل در ظاهراً خوب است اما هدف آن نه تنها محدود کردن نوجوانان و جوانان کشور است، بلکه قصد دارد تا پس از امضا و اجرای آن از سوی ایران، محدودیت های اعمال شده در پروتکل را نظارت کند و با هر بار نظارت، یک پرونده نقض حقوق کودکان در ایران بسازد.
در واقع «پروتکل کنوانسیون حقوق کودک در مورد به کارگیری کودکان در منازعه مسلحانه» ابزاری می شود برای سازمان ملل و کشورهای زورگو تا فشارهای سیاسی خود را علیه ایران با بهانه تراشی داشته باشند.
موافقت ایران برای پیوستن به چنین پروتکل های اختیاری، به سازمان های بین المللی و کشورهای متخاصم امتیاز بهانه تراشی می دهد. وقتی اختیاری است چرا خود را به الزام بیندازیم؟!
اکنون اگر این پروتکل در مجلس شورای اسلامی به تصوب برسد و شورای نگهبان هم آن را تأیید کند، آنگاه چه تبعاتی در همان ابتدا برای ایران خواهد داشت؟
جمهوری اسلامی ایران برای جوانان و نوجوانان زیر 18 سال در مدارس و مراکزی مانند بسیج برنامه های زیادی دارد.
اکنون در مدارس کشور درس آموزش دفاعی به دانش آموزان اعم از دختر و پسر داده می شود.
بسیاری از دانش آموزان زیر 18 سال، در بسیج مسجد محل زندگی خود عضو هستند و از برنامه های آن بهره می برند. آموزش های دفاعی هم به آنها داده می شود.
آنها داوطلبانه و بدون اجبار به این سازمان های مردم نهاد و انقلابی می پیوندند و علاوه بر این که آموزش های لازم را در آن سن و سال فرا می گیرند که در آینده کاربردی می شود، منشأ خدماتی برای مردم هم می شوند.
پذیرفتن آن پروتکل اختیاری، باعث می شود که ما همه اینگونه اقدامات را کنار بگذاریم. مجبور می شویم که بر اساس آن جوانان و نوجوانان زیر 18 سال خود را از بسیاری امتیازها محروم کنیم. ضمن این که اگر از قوانین پروتکل تخطی شود، جریمه هایی در انتظار ایران خواهد بود که تحریم به خاطر نقض حقوق بشر شامل آن است.
البته تنها این نیست بلکه در مراحل بعدی مسائل دیگری هم مطرح و پیگیری می شود از جمله جلوگیری از شرکت کودکان زیر 18 سال در آیین های مذهبی و عزاداری است.
پس از آن باید در انتظار نوع پوشش و حجاب کودکان دختر زیر 18 سال باشیم که از منظر سازمان های بین المللی و غربی خشونت علیه آنها تلقی می شود.
دلیل «مرجع ملی حقوق کودکان» سازمان ملل هم این است که آنها تشخیص داده اند حضور کودکان زیر 18 سال در مراسم مذهبی و عزاداری خشونت علیه کودکان است!
چگونه می توان کودکان ایرانی را از محرم و عاشورا جدا کرد؟ تفاوت های زیاد فرهنگ ایرانی اسلامی با فرهنگ غربی در همین است. آنها درکی از محرم و عاشورا ندارند به همین خاطر آن را خشونت علیه کودکان می دانند.
یا شاید هم انس کودکان ایرانی با فرهنگ عاشورا، دشمنان را نگران کرده است به همین خاطر دست به کار شده اند و این پروتکل را تحمیل کرده اند.
در هر حال برای این که بار منفی چنین پروتکل هایی از همان آغاز بر دوش کشور هوار نشود، درصد سود و زیان آن برای کشور سنجیده شود سپس برای طرح موضوع اقدام گردد.
اکنون دولت باید در این زمینه پاسخگو باشد که چرا چنین لایحه ای را تقدیم مجلس شورای اسلامی کرده است که پیامدهای منفی بسیار بیشتر از بار مثبت آن است؟
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *