عادت بیمارگونه مدعیان حقوق بشر در سوءاستفاده از سازوکارهای بین‌المللی
هیئت حقیقت‌یاب بین‌المللی در مارپیچ سیاسی‌کاری‌های کشورهای مدعی حقوق بشر به ابزاری برای اهدافی غیر از اهداف اولیه تعریف شده برای این سازوکار، تبدیل شده است.
خبرگزاری میزان – سلاح‌سازی مفاهیم و سازوکارهای بین‌المللی برای دست یافتن به اهداف نامشروع سیاسی یا منافع کوتاه‌مدت در دهه‌های اخیر به بخش جدایی‌ناپذیر رویکرد کشورهای غربی تبدیل شده است؛ رویه اتخاذ شده از سوی کشورهای یاد شده نه تنها مفاهیم و اصول بنیادین در عرصه‌های سیاسی، حقوقی و حقوق بشری را از معنا و مفهوم تهی کرده، بلکه سبب بی‌اعتباری و تضعیف نهاد‌ها و سازوکارهای بین‌المللی شده است و امیدهای ضعیف‌ترین و آسیب‌پذیرترین افراد برای دستیابی به عدالت را کمرنگ کرده است.
کشورهای غربی در دهه‌های اخیر بی‌توجه به کارنامه‌های سیاه حقوق بشری خود در درون و بیرون از مرز‌هایشان، تلاش کرده‌اند تا تصویر و صدایی مطالبه‌گر در زمینه حقوق بشر از خود به جهان ارسال کنند و برای تسهیل حرکت خود در این مسیر سازوکارهای حقوق بشری را به شکلی خاص به ابزار فشار خود تبدیل کرده‌اند.
این کشورها که به شدت به بیماری رژیم تحریم‌ها علیه کشورهای مستقل مبتلا هستند، با مشاهده ناکارآمدی و عدم تاثیرگذاری تحریم‌ها، به فکر ایجاد ابزارهای جدید افتاده و برای رسیدن به این هدف از هیچ اقدام غیراخلاقی ابا ندارند؛ با این توصیف می‌توان گفت که بیماری رژیم تحریم در میان کشورهای غربی اکنون تبدیل به عادت وسواس‌گونه استفاده ابزاری از هر نوع سازوکار بین‌المللی به‌ویژه حقوق بشری تبدیل شده است.
در همین چارچوب، نگاهی به اقدام‌های کشورهای غربی مدعی حقوق بشر در زمینه برخورد و استفاده از سازوکارهای حقوق بشری نشان‌دهنده سیاسی‌کاری، سیاسی‌سازی و سیاسی‌بازی برنامه‌ریزی شده و هدفمند است؛ یکی از مهم‌ترین دلایل این ادعا، بی‌توجهی کشورهای یاد شده به قوانین و مقررات تعیین شده برای سازوکارهای حقوق بشری است.
این بی‌توجهی به قوانین و مقررات و شتاب کشورهای غربی مدعی حقوق بشر برای دستیابی به اهداف نامشروع خود همچنین قربانی شدن حقوق بشر و بی‌اعتمادی عمومی به سازوکارهای بین‌المللی حقوق بشری را در پی داشته است.
هیئت حقیقت‌یاب سازمان ملل که با نام کمیسیون یا کمیته تحقیق نیز شناخته می‌شود، هیئتی است که به دستور سازمان ملل، شورای حقوق بشر یا دیوان بین‌المللی دادگستری ICJ (لاهه) به‌عنوان یکی از ابزارهای حقوق بشری و قضایی آن برای آنچه کشف حقایق با رویکردی بی‌طرفانه خوانده می‌شود، تشکیل می‌شود؛ این هیئت نتیجه گزارش خود را به شورای حقوق بشر سازمان ملل ارائه می‌کند.
هیئت حقیقت‌یاب به‌عنوان سازوکاری بین‌المللی در چارچوب ابزار و سلاح‌سازی حقوق بشر با تنزل موقعیت مواجه شده و کاربردی غیر از رسالت اولیه خود یافته و به محل ابراز نظر‌های غیرحقوقی و سیاسی تبدیل شده است؛ این موضوع را می‌توان در رویه تشکیل این هیئت برای برخی از کشورها و مصون ماندن برخی از کشورهای دیگر به وضوح مشاهده کرد.
از آنجا که امکان ارجاع نتایج و گزارش‌های تهیه شده از سوی هیئت حقیقت‌یاب به دیوان بین‌المللی کیفری در صورت عضویت کشور مورد تحقیق در اساسنامه دیوان یا پذیرش صلاحیت دیوان از سوی کشور مذکور وجود دارد، کشورهای غربی در سال‌های اخیر به شکلی ویژه درصدد ابزارسازی این کمیته برآمدهاند و اساسا آن را به ابزار اعمال فشار تبدیل کرده‌اند.
کشورهای غربی مدعی حقوق بشر بدون توجه به این اصل که حمایت و ارتقای حقوق بشر مسئولیت انحصاری دولت‌ها است و شرط تشکیل هیئت حقیقت‌یاب موافقت کشور میزبان است، دست به تشکیل هیئت‌های یاد شده برای کشور‌هایی می‌زنند که در زمینه‌های سیاسی مستقل از به اصطلاح نظم جهانی عمل کرده و تسلیم صحنه‌سازی‌های آن‌ها نمی‌شوند.
اگر هدف واقعی و اصلی کشورهای پیشنهاددهنده تشکیل هیئت حقیقت‌یاب برای کشورهای مستقل دغدغه‌های حقوق بشری است، چرا این دغدغه در قبال نقض‌های ریشه‌دار حقوق بشری با قربانیان متعدد اعمال نمی‌شود؟
جنایت پنج ماهه رژیم صهیونیستی در غزه یکی از موضوع‌هایی است که باید برای آن هیئت حقیقت‌یابی تشکیل شده و احقاق حق فلسطینی‌ها مورد تاکید قرار بگیرد، اما ابتلای کشورهای غربی مدعی حقوق بشر به بیماری‌های همپوشان رژیم تحریم‌ها، ناشنوایی و نابینایی جنایت‌های متحدان و فلج اقدام برای حل‌وفصل بحران‌های حقوق بشری سبب شده تا موضوع‌های مهم حقوق بشری از دستور کار سازوکارهای بین‌المللی خارج شود و ناقضان اصلی حقوق بشر زیر چتر حمایت کشورهای غربی مدعی قرار بگیرند.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *