محمدعلی بهمنی در ارتفاع شکوهناک فروتنی بود، شاعری که «به شب نشینی خرچنگ‌های مردابی» هرگز تن نداد و نمی‌دانست؛ در جهان جنگ وتباهی «چگونه رقص کند ماهی زلال‌پرست» او بار‌ها جنگ و بمباران را نکوهش کرده بود و برای کودکان غزه اشک ریخته بود.