صندلی انتظار

خسته با چهره‌های درهم فرورفته کنار هم نشسته اند، یک چشمشان به ساعت است که «یک» را رد نکند و چشم دیگرشان به دهان بغل دستی تا مبادا حرفی جا بماند. آنها مردان خسته ترمینال‌اند که روزشان از ظهر شروع می‌شود و تا پاسی از شب هم ادامه دارد.