یقه واشنگتن گیر است
_ حسام الدین برومند در سرمقاله روزنامه حمایت نوشت: وزارت خارجه آمریکا چهل و ششمین گزارش سالیانه خود درباره وضعیت حقوق بشر کشور‌های مختلف را منتشر کرد و در اقدامی مداخله جویانه و خارج از صلاحیت و اهلیت، بسیاری از کشور‌ها و از جمله ایران اسلامی را به نقض حقوق بشر متهم کرده است!
این در حالی است که سالهاست حنای حقوق بشری آمریکا رنگ باخته و افتضاحات، رسوایی‌ها و جنایات این کشور برای همگان از پرده برون افتاده است. کیست که صحنه زانوی پلیس آمریکا بر گلوی سیاه پوستان و گرفتن جان آن‌ها را فراموش کرده باشد. کیست که نداند آمریکا رکورددار بیشترین زندانی در دنیاست. کیست که نداند آمریکا از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و توزیع کنندگان تصاویر فحشای کودکان است؛ و جالب اینجاست که آمریکا یکی از دو کشوری در جهان است که کنوانسیون حقوق کودک را نپذیرفته است. همچنان که همه می‌دانند بیشترین کودتا‌ها در کشور‌های مختلف جهان در کارنامه سیاه آمریکاست. علاوه بر کودتا آفرینی، آمریکا تروریست پرور بوده و داعش ساخته و پرداخته اوست. به این کارنامه سیاه باید راه اندازی جنگ‌های متعددی را اضافه کرد که میلیون‌ها کشته و زخمی در اقصی نقاط جهان در پی داشته است.
خب، اینکه آمریکا ژست، داعیه و لیدری حقوق بشری می‌گیرد و به رویه خبیثانه خود در انتشار گزارش سالیانه حقوق بشر کشور‌ها ادامه می‌دهد برای این است که بجای پاسخگویی در قبال جنایات حقوق بشری از جایگاه متهم به جای شاکی فرار کند! اما درباره متهم کردن ایران به نقض حقوق بشر، سه نکته کوتاه قابل اعتناست.
یکم. آمریکا نتوانسته برای ادعای خود پیرامون نقض حقوق بشر توسط ایران دلیلی بیاورد و تنها به گزارش جاوید رحمان گزارشگر ویژه حقوق بشر در امور ایران استناد کرده که مصداق این است که کوری شود عصاکش کوری دگر! چراکه دست خالی جاوید رحمان در آن گزارش عیان و نمایان است و کلا این ادعا را به پیش کشیده که چرا ایران از مجازات اعدام استفاده می‌کند و این در حالی است که اولا؛ در بسیاری از موارد آنچه که اعدام نام نهاده اند اعدام نیست و در واقع قصاص است که حکمی قرآنی و در اختیار اولیای دم است. ثانیا؛ به اسم حقوق بشر از این ناراحتند که چرا ایران با قاطعیت اخلالگران کلان اقتصادی و اشرار و سلب کنندگان امنیت را به مجازات اشد می‌رساند؟! اگر این‌ها به دار مجازات سپرده نشوند (طبق قانون و آیین دادرسی) پس حق مردم چه می‌شود؟!
دوم. سه سال و نیم پیش نشریه پولتیکو، سندی محرمانه از «برایان هوک» (مسئول گروه اقدام ایران در وزارت خارجه آمریکا در دوره ترامپ) منتشر کرد که نشان می‌داد او به وزیر خارجه وقت آمریکا توصیه می‌کند ملاحظات حقوقی و اخلاقی را در زمینه حقوق بشر در مقابل کشور‌هایی مانند ایران کنار گذاشته و از حقوق بشر صرفا به عنوان ابزاری برای فشار استفاده کنند! این همان چهره بدون بزک آمریکاست؛ بنابراین متهم کردن ایران به نقض حقوق بشر از سوی آمریکا چیزی جز یک حربه سیاسی و مغرضانه نیست.
سوم. ایران اسلامی در یک مصاف تاریخی، هژمونی آمریکا را به چالش کشیده و بار‌ها این نظریه مترقی امام راحل را ثابت کرده که آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند همچنانکه تنها به عنوان یک نمونه می‌توان ماجرای جهنم عین الاسد را یادآوری کرد؛ بنابراین آمریکایی‌ها با حربه نخ نما شده حقوق بشری می‌خواهند انتقام بگیرند، ولی مشکل اینجاست که وقتی پای حقوق بشر به میان می‌آید نقاب شیطان بزرگ به زیر کشیده می‌شود و چهره بدون بزک آمریکا همان تصویر پلیس مینیاپولیس است که زانوی خود را بر گردن جرج فلوید سیاه پوست گذاشت؛ در حالیکه او می‌گفت؛ «نمی توانم نفس بکشم». اما امروز داستان حقوق بشر به فصلی رسیده که یقه آمریکا را در دست ملت‌ها و افکار عمومی قرار داده است.