مرگبارترین همه گیری های جهان را بشناسید

- «SARS-CoV-۲» رسما جان بیش از شش میلیون نفر را در سراسر جهان گرفته است، اما برخی برآورد‌ها تعداد قربانیان واقعی این بیماری همه گیر را به ۱۷ میلیون نفر نزدیک می‌کند.

هر کدام از این شمارش‌ها موقعیت کرونا را در فهرست مرگبارترین طاعون تاریخ تضمین می‌کند.

در ماه اسفند گذشته تعداد رسمی تلفات کرونایی از مرز شش میلیون نفر فراتر رفت؛ عددی که به نظر می‌رسد نشان دهنده یک دستکم گیری بزرگ است.

برخی از تحلیل‌های معتبر، تلفات ناشی از SARS-CoV-۲ را نزدیک به ۱۷ میلیون نفر می‌دانند؛ این عدد آن را به طور محکم در فهرست مرگبارترین بیماری‌های همه گیر در تاریخ قرار می‌دهد، حتی اگر مدت زمان بسیار کوتاه تری نسبت به سایر موارد موجود در فهرست داشته باشد.

کووید-۱۹ در حال حاضر در میان مرگبارترین اپیدمی‌های جهان قرار گرفته است، که هر کدام می‌توانند اعتبار تغییرات دورانی - نه فقط نسلی - را داشته باشند.

برخی از مرگبارترین اپیدمی‌ها در طول تاریخ به شرح زیر هستند:

مرگ سیاه (۱۳۳۴ تا ۱۳۵۳ میلادی)؛ آمار تلفات (۷۵ تا ۲۰۰ میلیون نفر)

مرگ سیاه یا طاعون سیاه دومین بیماری همه گیر طاعون بوبونیک به سرعت جان پنج میلیون نفر را گرفت؛ این بیماری از طریق هند، سوریه و بین النهرین به سمت غرب حرکت کرد.

این بیماری سپس به سرعت در جهان منتشر شد و به جان باختن حدود ۷۵ تا ۲۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان منجر شد.

آنفولانزای ۱۹۱۸ (۱۹۱۸ تا ۱۹۲۰)؛ تعداد تلفات (۵۰ تا ۱۰۰ میلیون نفر)

پنج روز پس از آنفولانزای همه گیر سال ۱۹۱۸ به «برویگ میشن»، دهکده‌ای دورافتاده در آلاسکا، ۹۰ درصد جامعه مرده بودند.

در فیلادلفیا، کشیش‌ها اجساد را در گاری‌های اسبی جمع آوری می‌کردند.

در بخش‌هایی از هند تلفات آنقدر زیاد بود که اجساد را برای شغال‌ها رها می‌کردند.

این ویروس در ژوئن ۱۹۱۸ با کشتی‌های نظامی وارد بمبئی شد که سربازان از میدان‌های جنگ جهانی اول بازمی‌گشتند و تا پایان سال احتمالا حدود ۱۸.۵ میلیون نفر در جنوب آسیا جان خود را از دست دادند.

«فری تاون» لیبریا، چهار درصد از جمعیت خود را در سه هفته از دست داد.

پیش از اینکه ایمنی در برابر این ویروس ایجاد شود بین ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون نفر در جهان بر اثر این بیماری جان باختند.

نیمی از تلفات آنفولانزا جوان و در فاصله سنی ۲۰ تا ۳۰ سال بودند.

آبله جهان جدید (۱۵۲۰ میلادی و اوایل دهه ۱۶۰۰ میلادی)؛ تلفات ۲۵ تا ۵۶ میلیون نفر

زمانی که اولین اروپایی‌ها به سواحل آمریکا رسیدند، آبله برای قرن‌ها بلای آشنا در بسیاری از نقاط جهان بود.

۲۰ تا ۶۰ درصد از افرادی که در اروپا به آن مبتلا شدند جان خود را از دست دادند.

شیوع با اولین تماس فاجعه بار بود، اما این تنها اولین مرگبار بود.

امواج آلودگی برای چندین دهه در این قاره رخنه کرد.

طاعون ژوستینین: تلفات بین ۳۰ تا ۵۰ میلیون نفر

این بیماری که اکنون تایید شده طاعون بوبونیک است در سال ۵۴۱ پس از میلاد به قسطنطنیه، پایتخت امپراتوری روم پسین یا بیزانس رسید و به سرعت به حدی رسید ه روزانه جان ۱۰ هزار نفر را می‌گرفت.

اجساد در فضا‌های عمومی پر از زباله پراکنده شده بودند؛ شاید این نخستین شیوع بزرگ طاعون بوبونیک بود که جهان دیده بود و سوابق نشان می‌دهد که در سراسر قاره‌ها گسترش یافته و به روم، مدیترانه، اروپای شمالی و شبه جزیره عربستان رسیده است.

اچ آی وی / ایدز (از سال ۱۹۸۱ تاکنون)؛ تلفات بین ۲۷.۲ تا ۴۷.۸ میلیون نفر

ویروس HIV ممکن است برای اولین بار از شامپانزه‌ها به انسان در کنگو از طریق تماس خونی در حدود سال ۱۹۲۰ منتقل شده باشد.

این ویروس تا سال ۱۹۸۱، زمانی که یک ذات الریه بدخیم و سرطان نادر به نام سارکوم کاپوزی شروع به ظهور کرد، کمابیش ناشناخته گسترش یافت.

با این حال، ممکن است که تا سال ۱۹۸۰، HIV در پنج قاره وجود داشته باشد و بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ هزار نفر را مبتلا کرده باشد.

در سال ۱۹۸۷، زمانی که سازمان جهانی بهداشت برنامه جهانی ایدز را راه اندازی کرد، حدود پنج تا ۱۰ میلیون نفر در سراسر جهان با HIV زندگی می‌کردند.

امروزه، با وجود پیشرفت‌های گسترده در درمان و مدیریت HIV، این بیماری غیرقابل درمان باقی مانده است.

تعداد افراد مبتلا حدود ۳۸ میلیون نفر است که بیش از دو سوم این بیماران در جنوب صحرای آفریقا زندگی می‌کنند.

ویروس کرونا (از سال ۲۰۲۰ تاکنون)؛ تعداد تلفات بین ۶ تا ۱۷ میلیون نفر

در ماه دسامبر سال ۲۰۱۹ برای نخستین بار مشاهده شد و در اواخر ژانویه ۲۰۲۰، سازمان جهانی بهداشت ویروس کرونا را یک وضعیت اضطراری بهداشتی جهانی اعلام کرد.

تا ماه مارس همان سال، موارد ابتلا در ۱۱۴ کشور مشاهده شد.

طاعون سوم (۱۸۵۵ تا ۱۹۵۹)؛ تلفات: ۱۲ میلیون نفر

این طاعون هرگز به طور کامل از بین نرفته بود، اما طاعون بابونیک در سال ۱۸۵۵ به شدت دوباره اوج گرفت.

با شروع در «یوننان»، چین، تا سال ۱۸۹۴ به شهر‌های بندری «گوانگژو» و هنگ کنگ گسترش یافت.

اما این بیماری به همین جا ختم نشد؛ پیش از سال ۱۹۵۹، حدود ۱۲ میلیون نفر در سراسر جهان که نیمی از آن‌ها در هند بودند، بر اثر این بیماری جان باختند.