کرونا تمام شود دوباره ورزش می‌کنم
_ روزنامه ایران نوشت: «قبل از کرونا هفته‌ای سه روز باشگاه می‌رفتم و ورزشم ترک نمی‌شد، اما از موقعی که کرونا آمد، دیگر ورزش نکرده‌ام و الان انگار نه انگار که زمانی آن همه فعالیت بدنی داشتم.»
دختر جوان این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: «از همان اول به خودم گفتم حالا صبر می‌کنم بعد از کرونا دوباره باشگاه ثبت‌نام می‌کنم و با قدرت به تمرین ادامه می‌دهم، اما هر بار که موج بیماری کمی فروکش کرد باز هم برای باشگاه رفتن مردد شدم و توی ذهنم هزار جور بهانه آوردم که بیشترش همان ترس از ابتلا بود. پیاده‌روی و برنامه‌های ورزشی آنلاین را هم امتحان کردم، اما برای کسی که به محیط باشگاه عادت دارد، این‌طور برنامه‌های شخصی و خانگی اصلاً جوابگو نیست و آدم را راضی نمی‌کند. نتیجه‌اش این شده که الان بشدت اضافه وزن پیدا کرده‌ام و تمام تلاش‌های قبلی‌ام هم بی‌نتیجه شده است. هربار که تصمیم می‌گیرم دوباره ورزش را شروع کنم، یک اتفاق جدید می‌افتد و دوباره یک سویه فعال می‌شود مثل همین حالا که درگیر اُمیکرون شده‌ایم.»
خیلی‌ها شرایط مشابهی را تجربه کرده‌اند؛ کسانی که کرونا فعالیت‌های ورزشی‌شان را به کل مختل کرده یا به حداقل رسانده است مثل احمد که اصلاً خودش مربی باشگاه بود و با آمدن کرونا مجبور شد سراغ کار دیگری برود. او این طور می‌گوید: «اوایل کرونا که تا مدت‌ها باشگاه‌ها تعطیل بود و بعد هم که باز شد، دوباره مدام باز و بسته می‌شد و شرایط ثابتی نداشت. از طرفی تعداد شاگردهایم هم کم شده بود. بعضی‌ها به خاطر شرایط کرونایی دیگر باشگاه نیامدند و برای برخی هم هزینه‌ها خیلی زیاد شد، چون باشگاه تعداد کمتری ثبت نام می‌کرد، مجبور بود هزینه ثبت نام بیشتری بگیرد و همین هم عده‌ای را به کل پشیمان می‌کرد. بعضی‌ها برنامه آنلاین می‌گرفتند و توی خانه ورزش می‌کردند که آن هم تا مدتی بود، چون آدم‌ها از ورزش کردن توی خانه به‌هرحال خسته می‌شوند. به همین دلیل هم ناچار شدم مسافرکشی کنم، چون کار دیگری نمی‌توانستم بکنم. الان هم گاهی شاگرد‌های قبلی پیام می‌دهند، اما خودم دیگر حوصله‌اش را ندارم.»
کرونا تا مدت‌ها بساط ورزش‌های گروهی در پارک‌ها را هم جمع کرده بود. گروه‌هایی از افراد بویژه افراد میانسال سر ساعت معینی در پارک‌ها جمع می‌شدند و با هم ورزش می‌کردند. کسی که وارد‌تر بود مربی می‌شد و بقیه را تمرین می‌داد. تماشای افرادی که در فضای آزاد دارند گروهی ورزش می‌کنند، حس خوبی به بینندگان می‌داد تا جایی که به صرافت می‌افتادند خودشان به جمع بپیوندند و کش و قوسی به بدنشان بدهند. بعد از فروکش کردن موج دلتا، دوباره بعضی گروه‌های ورزشی محلی دور هم جمع شدند و به تمرین پرداختند، اما سویه جدید دوباره آن‌ها را خانه‌نشین کرد.
«تمام دلخوشی من این بود که بروم پارک و با همسن و سال‌های خودم یک ساعتی ورزش کنم، البته جوان تر‌ها هم بودند، اما معمولاً خانم‌هایی در سن و سال حدود ۵۵ تا ۶۰ سال برای ورزش به پارک بانوان می‌آمدند و یک خانم مربی باتجربه‌ای هم بود که خودش هر روز می‌آمد پارک و به خانم‌ها تمرین می‌داد. هیچ هزینه‌ای هم برای هیچ کس نداشت. همین دور هم جمع شدن و ورزش کردن تأثیر زیادی در روحیه همه‌مان داشت. کرونا که آمد پارک برای مدت‌ها بسته بود و خودمان هم جرأت نمی‌کردیم خیلی بیرون برویم. گاهی با همسرم با دو لایه ماسک برای پیاده‌روی می‌رفتیم آن هم در ساعت‌های خلوت.»
زن این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: «وقتی واکسن زدیم و کمی خیالمان راحت شد، فکر کردم دوباره ممکن است آن گروه توی پارک جمع شوند و مثل قبل بتوانیم ورزش کنیم. به هرحال بیشتر افراد همسن و سال من واکسن زده بودند و تازه فضای آزاد هم بود، اما دیدم انگار خیلی‌ها وسواس پیدا کرده‌اند و دوست ندارند مثل قبل گروهی ورزش کنند البته همسرم در پارک، گروهی آقای مسن پیدا کرده بود که به همان شیوه ورزش می‌کردند. مدتی با آن‌ها ورزش می‌کرد، اما به دلیل شیوع اُمیکرون آن گروه هم پاشیده شد. حالا مانده‌ایم ببینیم اوضاع چطور می‌شود. برای کسانی در سن و سال ما خیلی مهم است که فعالیت بدنی مداوم داشته باشیم وگرنه هر روز مشکلات جسمی‌مان بیشتر می‌شود.»
ورزش فقط برای تناسب اندام و زیبایی نیست و سلامت بخشی‌اش شاید در این روز‌ها خیلی بااهمیت‌تر باشد چرا که نیاز داریم برای مقابله با بیماری، بدنی قوی‌تر داشته باشیم. همین مسأله هم سبب شده عده‌ای با وجود تمام مشکلات و کاستی‌هایی که وجود دارد، خودشان را به اصطلاح روی فرم نگه دارند. «من اوایل کرونا فکر می‌کردم وضعیت موقت است و می‌گذرد برای همین ورزش را رها کردم و گفتم فعلاً یک مدت صبر کنم و ببینم چه می‌شود، اما دیدم این طوری نمی‌شود برای همین چند تکه وسیله ورزشی مثل وزنه و کش پیلاتس و زیرانداز ورزشی خریدم و خودم در خانه شروع کردم به ورزش کردن.»
زن این را می‌گوید و ادامه می‌دهد: «شاید در ابتدا برایم سخت بود و تنهایی ورزش کردن آن حس شادابی را که می‌خواستم به من نمی‌داد، اما کم کم عادت کردم. به هرحال در باشگاه ورزش کردن مزایای خودش را دارد و همه چیز برای ورزش مهیاست، اما وقتی امکانش وجود ندارد باید با شرایط موجود کنار آمد. من هم همین کار را کردم، چون معتقدم دیگر باید سبک زندگی‌مان را بر اساس شرایط کرونایی تنظیم کنیم. همان‌طور که می‌بینیم معلوم نیست چه شرایطی پیش می‌آید و با اطمینان نمی‌شود گفت چه زمانی پایان پاندمی فرا می‌رسد پس باید یاد بگیریم در همین شرایط زندگی کنیم و کار‌هایی را که برای خودمان می‌توانیم بکنیم، انجام دهیم. جالب است که من در آن مدت که عادت کرده‌ام در خانه ورزش کنم، حس می‌کنم که اگر کرونا هم تمام شود دیگر حوصله باشگاه رفتن ندارم. در خانه هم هزینه‌ام کمتر است و هم زحمت رفت و آمد به خودم نمی‌دهم. خیلی‌ها را هم دیده‌ام که چنین حسی دارند و نه فقط در مورد ورزش بلکه در مورد فعالیت‌هایی که قبلاً بیرون از خانه انجام می‌داده‌اند و در زمان کرونا آن را در خانه انجام می‌دهند، دیگر حوصله بیرون رفتن ندارند. همان‌طور که گفتم، آدم به شرایط عادت می‌کند.»
او هم البته تأکید می‌کند بسیاری از کسانی را که می‌شناسد، برخلاف قبل دیگر ورزش کردن را کنار گذاشته‌اند و منتظرند تا کرونا تمام شود و دوباره آن را از سر بگیرند.
بر همین اساس هم مرکز آمار ایران چندی پیش اعلام کرد که در سال گذشته یعنی ۱۳۹۹، هر ایرانی به طور متوسط روزانه فقط ١٣ دقیقه ورزش کرده است. این در حالی است که در اعلام قبلی که مربوط به سال ۱۳۹۶ و قبل از شیوع کرونا بوده است، سرانه زمان انجام ورزش ایرانیان روزانه ۲۷دقیقه بوده که با این حساب، سرانه ورزش در دوران کرونا به نصف رسیده است.
بر‌اساس این آمارگیری ۵/۴۶ درصد از افراد بالای ۱۵ سال عنوان کردند که در این مدت ورزش کرده و ۵/۵٣ درصد هم ورزش نکرده بودند. برخی از آن‌ها احتمالاً قبلاً هم ورزش نمی‌کرده‌اند و برخی هم جزو همان دسته‌ای هستند که منتظرند کرونا تمام شود و دوباره ورزش را از سر بگیرند.