خاطرات یک عضو جدا شده از منافقین

به گزارش به نقل از ایرنا، گروهک منافقین که در دوران انقلاب فعالیت مرموز و ارتجاعی داشتند بعد از انقلاب اسلامی کم کم با تحرکات انحرافی توسط افکار عمومی مردم ایران طرد شدند. این گروهک که بعدها در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران همدست صدام شد و به ایران حمله کرد کم کم دچار استحاله درونی شد و هر روز از لحاظ فکری مضمحل شد. همین مساله سبب شد که بسیاری از اعضای این گروهک تروریستی برای جداشدن از آن به فکر فرار بیفتند. سرکردگان این گروهک تروریستی هر از چندگاهی با ایدئولوژی سازی و به اصطلاح خلق انقلاب های درونی سعی کردند که اضمحلال این گروهک منافق را عقب بیندازند اما هر چقدر دست و پای بیشتری می زدند بیشتر اضمحلال و فرورفتن اعضا و این گروهک در باتلاق فکری انحرافیشان را فراهم می کردند.

امام خمینی(ره) در مورد این گروهک تروریستی می فرمایند: « ... کسی که طریقه اسلام را ندارد، وفادار نیست. همین ها بودند که به مجرد اینکه برخلاف رایشان عمل می کردند افراد خودشان را ترور می کردند. همین ها هستند که اگر خدای نخواسته به فرض محال، قدرت در دستشان بیاید جز حزب خودشان و جز اشخاصی که مربوط به خودشان است، تمام هواداران را اگر بیدار شوند و یک کلمه بخواهند برخلاف آنها بگویند، قتل عام خواهند کرد. شما گمان نکنید که اینها برای ملت، برای شما و برای اسلام ارزش قائل هستند.»

همین مساله نیز در این گروهک از ابتدا تا به امروز رواج داشته است و مروری بر خاطرات منافقینی که خاطراتی از این گروهک تروریستی به جای گذاشته است هر انسان صاحب عزت نفسی را به تحیر وا می دارد که چطور انسان ها می توانند بدین طریق در یک اجتماع اینگونه حیوانی زندگی کنند.

برخی از اعضایی که از این گروهک منافق جدا شدند و به توبه کردند در ایران و کشورهای دیگر ساکن شدند و آنچه در زمان عضو بودن در این گروهک تجربه کرده بودند و مصائبی که از تفکرات انحرافی سرکردگان این گروهک نصیب آنها شده بود را به رشته تحریر درآورده و پیوست تاریخ کردند.

یکی از کسانی که خاطرات خود را در این زمینه به رشته تحریر درآورده است فردی است که با نام «شمس حائری» خاطراتی اسف بار از گروهک منافقین به نگارش درآورده است. در ادامه برخی از خاطرات این عضو جداشده گروهک منافقین را نقل می کنیم.

قانون های حیوانی
با قانونمندی دنیای حیوانی که نمی شود مسائل دنیای انسانی را حل و فصل کرد فقط می توان آنرا خراب کرد. وقتی تشکیلات وارد خانواده می شود خانه را ویران می کند و برعکس اگر خانواده هم وارد تشکیلات شود، تشکیلات را ویرانه می کند. هر چیز جای خودش. کم کم به ویژه پس از به اصطلاح انقلاب ایدئولوژیک ( بخوانید افتضاح ایدئولوژیک) خانواده جزیی از تشکیلات و مشمول سلسه مراتب تشکیلاتی و نظامی شد. مسائل خانه هم به سازمان مربوط شد و حتی پا را از این هم فراتر نهادند و در مسائل زناشویی زن و شوهر هم دخالت کردند و آن را زیر نظر گرفتند و یکی از سئوالات این بود که هفته ای چند بار با همسرت ... می شوی؟ سازمان وارد خانواده شد و با دخالت در امور خانواده سعی کرد آن را از درون سست و بی ریشه کند.

زنان و شوهران تشویق شده بودند که از یکدیگر گزارش نویسی و جاسوسی کنند و حتی مسائل جنسی خود را به مسئولان خود اطلاع دهند. صبح شنبه که می رسید، روی میز همه روسای سازمان و لشکرها پر بود از همین گزارشها، این امر باعث بی اعتباری و حرمت شکنی در خانواده و عدم اعتماد اعضای آن نسبت به یکدیگر شده بود. سازمان به بعضی از زنان یا شوهران، برحسب آن که کدام یک تشکیلاتی تر بودند، می گفت: « این هفته خانه نرو یا این که دیروقت برو». اگر طرف دیگر سئوال می کرد: « تا این موقع کجا بودی.» همسر جواب می داد: « کار داشتم، کار سازمان را نمی شود رها کرد و فوری دوید خانه» همسر سئوال می کرد: «مگر از شب جمعه تا 4 بعد از ظهر کار تعطیل و همه در اختیار خود نیستند؟» به همسر یاد داده بودند که بگوید: « مگر مبارزه شب جمعه و شنبه دارد. مگر انقلاب تعطیل بردار است؟»

زنها به بهانه کسب حقوق بالاتر و همطراز شدن با مردان و کسب حقوق به اصطلاح برابر آنقدر دریده و بی ادب شده بودند که به شوهرانشان هر چه دلشان می خواست می گفتند. مردان آن قدر سنگ دل و بی عاطفه شده بودند که با زنان به خشونت رفتار می کردند و بچه ها این وسط قربانی شده بودند.

طلاق های به اصطلاح ایدئولوژیک
این طلاق ها دیگر رسما و با اعتراف خود رجوی مسئله صددرصد ایدئولوژیک بودند. نه رنگ و بوی سیاسی داشتند و نه وسیله تبلیغات بیرونی بودند.
انقلاب در طلاق کشی از قبل مورد نظر رجوی بود. رجوی در نشست ها بارها و بارها اعلام کرد که هدف اساسی از این طلاقها این است که قلب زن مال شوهرش نیست و قلب شوهر هم مال زنش نیست، همه قلب ها مال منند و قلبها باید به من عشق بورزند و سینه ها باید برای من بتپد.
در این نشست ها مسعود یک سینی برداشت و حلقه ها را جمع آ وری کرد و گفت: همه زنها به مردها حرامند و تا سرنگونی رژیم هیچ کس حق ندارد زن خود را ملاقات کند حتی در ایران هم نمی َشود به زنانتان رجوع کنید و از همین حالا باید آنها را سه طلاقه کنید.

او مردی به نام « م – ع» را بلند کرد و گفت : « تو باید عشق همسرت را از دل بیرون کنی، زن ناموس تو نیست، من ناموس توام. باید تلقی مالکیت را در مورد زنت از ذهنت بیرون کنی و او را آزاد بگذاری که مال خودش باشد. برای این که انقلابت پذیرفته شود باید کلید اتاق خوابت را به من بدهی و من با زنت در اتاق تنها بمانم. هر وقت توانستی برای این کار خودت را راضی کنی و مقاومتهای ذهنی و تعصبات کهنه پرستانه را کنار بگذاری آن وقت از تو قبول می کنیم که انقلاب کرده ای. این انقلاب نفی مالکیت زن است. زنهایتان مال شما نیستند و زنها هم بدانند که شوهرانشان مال آنها نیستند، همه مال رهبری هستند. باید عشقها نثار من و مریم شوند.»
روی تابلو عکسی کشیده بود باشکم گنده، قد کوتاه، سرطاس و زشت به نام آقاجمال و آقاجمال مظهر شکم گندگی و زشتی بود. زنان را بلند می کرد و می گفت: « من می خواهم تو را به آقا جمال شوهر بدهم. باید خود را راضی کنی.» زنی را بلند کرد و می گفت: «شوهرت را خیلی دوست داری، خیلی خوشگله.» یا مردی را بلند می کرد و همین حرفها را به او می گفت. دلقک بازی های رجوی و پامنبری زنش در این نشست آدم را یاد نمایش های روحوضی می انداخت. در این نشستها اصطلاحاتی ساخته بودند به نام « کسر معاصی» و روی آن بحث می کردند.

/انتهای پیام/

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.