مجموعه یادداشت‌های یک مستند ساز در «روز‌های زخمی»
- کتاب «روز‌های زخمی» یادداشت‌های مستند و روزانه محمد صدری از سفرهایش به عراق و سوریه منتشر شد.
صدری در پیشگفتار کتاب می‌نویسد: زمستان ۹۸ بعد از بازگشت از سفر سوم سوریه بود که ویروس کرونا همه را خانه‌نشین کرد. قرنطینۀ خانگی خیلی‌ها را به کار‌هایی واداشت که در وضعیت معمول فرصت انجامشان را نداشتند. من هم بیمار شدم و دوران نسبتاً طولانی بیماری، که همۀ علائم ابتلا به کرونا را هم داشت، پشت سر گذاشتم و پس از بهبودی نسبی کار نوشتن کتاب را آغاز کردم. چندین بار خاطرات و عکس‌های سفر عراق و سوریه را مرور کردم. حاصل آن کتابی است که حالا پیش روی شما است.
نویسنده با توجه به سابقه مستندسازی در پی داستان‌سرایی و قصه‌پردازی نیست و سعی می‌کند واقعیت‌ها را منتقل کند، چون معتقد است که گاهی واقعیت از هر قصه‌ای جذاب‌تر است.
او اینگونه ادامه می‌دهد: سعی کرده‌ام خواننده را با تجربه‌های خود در مسیر ثبت و ضبط رویداد‌ها و هم‌قدمی و هم‌نفسی با مردان جنگ شریک کنم و آنچه را که دیده، شنیده و فهمیده‌ام بازگو کنم. اگر جایی به تناسب موقعیت و موضوع، اطلاعاتی را در کنار خاطره‌ای بیان کرده‌ام مطلقاً قصد ورود به بحث‌های کارشناسانه و تخصصی در آن موضوع نداشته و فقط خواسته‌ام خواننده را نسبت به مطالعۀ بیشتر در آن زمینه ترغیب کنم. این رویه را از حدود سی سال پیش، و در جریان نگارش سفرنامه‌های سه جلدی سیارۀ رنج، هم داشته‌ام.
این مستند ساز با اشاره به تلاشش برای نوشتن در کنار تولیدات تلوزیونی، معتقد است:خاطراتم گاهی در نهایت اختصار و در حد پرداختن به کلیات امور و گاهی کمی مفصل و با جزئیات بیشتر است. انگیزۀ اصلی هم بیان درد‌ها و رنج‌هایی است که بشر امروز برای پرداختن بهای زندگی‌های مرفه و بی‌درد سرمایه‌سالاران ینگه‌دنیایی کشیده و می‌کشد.
صدری می‌گوید:بار‌ها در ایران خودمان و میان دوستانم با این پرسش مواجه بوده‌ام که چرا مستند جنگی می‌سازی. سؤالی که هیچ‌کس از مستندسازان راز بقا، که مثلاً به زندگی خرس‌های قطبی می‌پردازند، نمی‌پرسد؛ و من نمی‌دانم جواب این دوستان را چه بدهم. اگر این، پرسش شما هم باشد، شاید بتوانید پاسخش را لابه‌لای یادداشت‌های روز‌های زخمی پیدا کنید.
انتهای پیام/