نسل کشی «صبرا و شتیلا» ... جنایتی که تاریخ برآن می گرید

به گزارش به نقل از شبستان،  16 تا 18 سپتامبر سال 1982 میلادی ارتش رژیم صهیونیستی با همراهی شبه نظامیان فالانژ لبنانی به به انتقام از ترور بشیر جمیل، رئیس جمهور لبنان و رهبر حزب فالانژ (معروف به کتائب) از فلسطینیان، به دو اردوگاه صبرا و شتیلا در بیروت غربی حمله کردند و تا حدود ۴ هزار تن از فلسطینیهای پناهنده را به خاک و خون کشیدند.

در این قتل عام سه هزار و ۲۹۷ فلسطینی و لبنانی شهید شدند. در میان کشته ها ۱۳۶ لبنانی وجود داشت. پیکر هزار و ۸۰۰ نفر در خیابان ها و کوچه های تنگ این اردوگاه رها شده بود و هزار و ۹۷ تن دیگر نیز در بیمارستان غزه و ۴۰۰ تن دیگر در بیمارستان عکا به شهادت رسیدند.

شبه نظامیان و ارتش رژیم صهیونیستی در این روز با خودروهای نظامی وارد اردوگاه شدند و بدون در نظر کوچک و بزرگ و پیر و جوانان به زنان تجاوز کرده، کودکان را به دو نیم کرده و زن و مرد را به رگبار بستند، فالانژ ها پیش از کشتن پناهندگان مظلوم فلسطینین، آنان را شکنجه کرده و چشم هایشان را در آوردند و زنده زنده پوست برخی را کندند شکم ها را دریدند و به زنان و دختران گاه بیش از 6 بار تجاوز کردند و در پایان به ضرب گلوله آنها را به شهادت رساندند. به این ترتیب آمار قربانیان به حدود 6 هزار نفر رسید و به یک قتل عام تبدیل شد. 

 

در شب 16 سپتامبر سال 1982 میلادی نیروهای صهیونیستی با همکاری فالانژهای لبنانی و به دستور «رافائل ایتان» رئیس ستاد جنگ اسرائیل و «آریل شارون» وزیر وقت آن زمان به اردوگاه صبرا و شتیلا در لبنان حمله کردند و کشتاری عجیب و خونین به راه انداختند، به گونه ای که شارون را به «قصاب» صبرا و شتیلا ملقب شد.

نیروهای صهیونیستی و فالانژها به اردوگاه وارد شدند و این وحشی گری علیه خرد و کلان فلسطینی تا 48 ساعت ادامه داشت و آسمان اردوگاه را نور بمب ها و انفجارها پوشانده بود.

رژیم صهیونیستی سعی کرد با محکوم کردن کشتار خود را از زیر فشار افکار عمومی جهان خارج کند و به همین دلیل دستور تشکیل کمیته تحقیقاتی کاهان را در فوریهٔ ۱۹۸۲ میلادی صادر کرد. این کمیته نمایشی آریل شارون فرمانده محلی نیروهای دفاعی اسرائیل در منطقه را تنها به دلیل سهل‌انگاری و دست کم گرفتن واکنش فالانژهای مارونی لبنان، مقصر اعلام کرد.

در ۱۶ دسامبر ۱۹۸۲ مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیز با محکوم کردن این کشتار آن را نسل‌کشی نامید.

پس از آن، آمار و گزارش هایی از این جنایت برای جهانیان گفته شد که شمار واقعی کشته شدگان نبود و تا امروز همه جهان این کشتار را محکوم می کنند.   

 اردوگاه شتیلا نخستین اردوگاه فلسطینی ها با مساحت کوچک در بیروت بود و با توجه حجم ساکنانش، منازل پناهندگان فلسطینی تا خارج از مرز اردوگاه کشیده شد به طوری که این مسئله به اختلاط با لبنانی ها و تابعیت های دیگر همچون سوری، مصری، الجزائری، ایرانی، کرد، پاکستانی، بنگلادشی و اردنی انجامید و به همین دلیل قربانیان این کشتار تنها فلسطینی ها نبودند، بلکه تابعیت های دیگر نیز شامل شد.

/انتهای پیام/

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود