نگرانی رژیم صهیونیستی از حضور روسیه در منطقه غرب آسیا
رژیم صهیونیستی از ملاحظات راهبردی، ایران و روسیه کاملاً آگاه است و بر این اساس، از گسترش حضور روسیه در غرب آسیا نگرانی راهبردی دارد.
خبرگزاری میزان -
آویگدور لیبرمن، وزیر امور خارجه وقت رژیم صهیونیستی و وزیر دفاع کنونی، در نشستی با سوزان رایس، ماشور امنیت ملی رئیس جمهور وقت آمریکا در پاسخ به شبهات موجود در خصوص عدم همراهی رژیم صهیونیستی با آمریکا و اتخاذ موضع پیشاپیش در مسائل اوکراین اظهار کرد که اسرائیل به سبب واهمه‌ای که از سیاست‌های منطقه‌ای روسیه دارد نمی‌تواند با این کشور دشمنی کند، در صورت دخالت اسرائیل در مسئله کریمه، روسیه تسلیحات جدیدتری را در اختیار رقبای این کشور در خاورمیانه قرار خواهد داد و تشدید حمایت نظامی روسیه از سوریه موقعیت استراتژیک اسرائیل را در منطقه به شدت تضعیف خواهد کرد.
شایان تو جه است که نگرش بی‌طرفانه رژیم صهیونیستی بیشتر معطوف به مسئله الحاق کریمه، به عنوان خط قرمز اعلامی روسیه بود و گرچه در کلیت بحران اوکراین نیز موضع‌گیری اعلامی و آشکار نداشته، در راستای تحقق سیاست راهبردی آمریکا برای دربرگیری و مهار روسیه حمایت‌هایی کرده است؛ به نحوی که بسیاری از عناصر دولت پاراشنکو را عناصر یهودی متمایل به رژیم صهیونیستی تشکیل دادند و از کمک‌های رژیم صهیونیستی در حلوضعیت بحرانی جاری برخوردار بودند.
تصور استراتژیست‌ها رژیم صهیونیستی از کنش‌های روسیه مبتنی‌بر «انگاره تهدید» صورت‌بندی شده و متقابلاً نگرش روسیه درباره این رژیم در نقش بازیگری که در پیوند راهبردی ایالات متحده قرار دارد شکل گرفته است.
- با ترسیم نمودار تحول نگرش روسیۀ پساشوروی به ایران، جابه جایی‌هایی با شدت نوسان گسترده قابل مشاهده است که در یک سوی آن، ایران به مثابه «متحدی مطمئن و قابل اتکا در منطقه و جهان» و «متحدی در برابر دشمان مشترک» و در سوی دیگر به عنوان «تهدید جنوبی و به منزله ابزاری برای تنظیم روابط با غرب» مورد شناسایی قرار گرفته است.
یکی از جلوه‌های عملی این نوسان، در ارائه دو رای متفاوت و مهم در شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال ایران مشاهده می‌شود، مخالفت و وتوی قطعنامه ضد ایرانی شورای امنیت در ۲۶ فوریه ۲۰۱۸ و موافقت و رای به قطعنامه ضد ایرانی ۱۹۲۹ در ۹ ژوئن ۲۰۱۰ است.
«ایران در هندسه سیاست خارجی روسیه» عنوان کتابی به قلم محمد شاد است که وی در این اثر کوشیده است تصویری منطبق با واقعیت، از نحوه سیاستگذاری خارجی روسیه در مقابل ایران و عناصر دخیل در شکل‌گیری این سیاست‌ها ارائه دهد. در نظر دارد هر روز برشی از این کتاب را با خوانندگان خود به اشتراک بگذارد.
رژیم صهیونیستی از ملاحظات راهبردی، ایران و روسیه کاملاً آگاه است و بر این اساس، از گسترش حضور روسیه در غرب آسیا نگرانی راهبردی دارد.
برخی امتناع رژیم صهیونیستی از دادن رأی مثبت به محکومیت روسیه در مسئله الحاق کریمه به خاک این کشور در قالب بیانیه ۲۷ مارس ۲۰۱۴ مجمع عمومی سازمان ملل را محصول پیوند‌های اقتصادی- سیاسی این رژیم با روسیه می‌دانند؛ در صورتی که عدم تصاعد بحران و سکوت صورت‌بندی شده بود، زیرا از منظر راهبردی، عکس‌العمل روسیه به تشدید بحران در اوکراین، فقط در خاورمیانه امکان تحقق داشت و رژیم صهیونیستی از افزایش حضور روسیه در این منطقه و پیگیری سیاست‌های توازن‌بخش با آمریکا نگران بود.
آویگدور لیبرمن، وزیر امور خارجه وقت رژیم صهیونیستی و وزیر دفاع کنونی، در نشستی با سوزان رایس، ماشور امنیت ملی رئیس جمهور وقت آمریکا در پاسخ به شبهات موجود در خصوص عدم همراهی رژیم صهیونیستی با آمریکا و اتخاذ موضع پیشاپیش در مسائل اوکراین اظهار کرد که اسرائیل به سبب واهمه‌ای که از سیاست‌های منطقه‌ای روسیه دارد نمی‌تواند با این کشور دشمنی کند، در صورت دخالت اسرائیل در مسئله کریمه، روسیه تسلیحات جدیدتری را در اختیار رقبای این کشور در خاورمیانه قرار خواهد داد و تشدید حمایت نظامی روسیه از سوریه موقعیت استراتژیک اسرائیل را در منطقه به شدت تضعیف خواهد کرد.
ابتامار رابیتوویچ، سفیر سباق رژیم صهیونیستی در آمریکا نیز تصریح می‌کند که موضع بی‌طرفی اسرائیل مبتنی بر هراس از اقدامات متقابل روسیه در خاورمیانه است: «روسیه تهدید کرده است که هرگونه دخالت کشور‌های غربی در مسئله کریمه تبعاتی در خاورمیانه به دنبال خواهد داشت.
بدین سبب، اسرائیل می‌کوشد تا آنجا امکان دارد جلوی خشم روسیه را بگیرد. این نخستین باری نیست که رئیس جمهور روسیه سرزمین‌های اشغالی را تهدید می‌کند.
در زمان ریاست جمهوری میخائیل ساکاشویلی قرار بر این بود که میان گرجستان و اسرائیل، قراردادی در زمینه فروش تسلحات موشکی بسته شود. تهدید روسیه تلافی این اقدام اسرائیل باعث شد که این قرارداد فسخ شود.
استراتژی روسیه در سوریه و مصر ارتباط محکومی با امنیت ملی اسرائیل دارد؛ بنابراین، این کشور_ در شرایطی که آمریکا نیز قصد مداخله جدی در خاورمیانه ندارد- به هیچ‌عنوان نمی‌تواند در این مسئله خطر کند و تحت تأثیر اختلافات آمریکا با روسیه قرار گیرد».
شایان تو جه است که نگرش بی‌طرفانه رژیم صهیونیستی بیشتر معطوف به مسئله الحاق کریمه، به عنوان خط قرمز اعلامی روسیه بود و گرچه در کلیت بحران اوکراین نیز موضع‌گیری اعلامی و آشکار نداشته، در راستای تحقق سیاست راهبردی آمریکا برای دربرگیری و مهار روسیه حمایت‌هایی کرده است؛ به نحوی که بسیاری از عناصر دولت پاراشنکو را عناصر یهودی متمایل به رژیم صهیونیستی تشکیل دادند و از کمک‌های رژیم صهیونیستی در حلوضعیت بحرانی جاری برخوردار بودند.
رژیم صهیونیستی از ارائه تسلیحات به دولت جدید برای سرکوب عناصر روس‌گرا در منطقه دونباس اوکراین نیز فروگذار نکرد؛ حجم این اقدامات به نحوی بود که شخص پوتین به رژیم صهیونیستی هشدار داد که از تحویل سلاح‌های کشنده به اوکراین اجتناب کند و درصورت تداوم تحویل، عواقب آن بر عهده رژیم صهیونیستی خواهد بود.
تصور استراتژیست‌ها رژیم صهیونیستی از کنش‌های روسیه مبتنی‌بر «انگاره تهدید» صورت‌بندی شده و متقابلاً نگرش روسیه درباره این رژیم در نقش بازیگری که در پیوند راهبردی ایالات متحده قرار دارد شکل گرفته است.
در پاسخ به چرایی وجود سطح کنونی از روابط باید دانست که هدف اصلی روسیه در حفظ تعاملات دوجانبه، بهره‌برداری از ابزار‌ها و امکانات رژیم صهیونیستی به عنوان واحدی آسیب‌پذیر در خاورمیانه در خدمت تعدیل سیاست‌های تهاجمی آمریکا در حوزه خارج نزدیک به نفع روسیه است.
پس از این می‌توان به اهداف تاکتیکی، نظیر: حفظ مناسبات اقتصادی و کسب عواید آن، حفظ امنیت روس‌تباران ساکن در اراضی اشغالی و جلوگیری از تبدیل شدن این ظرفیت به پتانسیل تولید مسائل ضدامنیتی برای روسیه، و مناسبات نظامی در حوزه‌های مختلف مزیتی مانند فناوری‌های پهپادی اشاره کرد.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *