چرا کرونا را در سریال‌ها نمی‌بینیم؟
- ایسنا نوشت: قریب به دو سال است که ویروس کرونا در جهان و ایران جولان می‌دهد و به مهمترین دغدغه اغلب کشور‌ها تبدیل شده است. این ویروس مرگبار به واسطه تغییرات شگرفی که در ساختار زندگی مردم ایجاد کرده و تاثیراتی که در زمینه‌های مختلف زندگی بشر گذاشته، می‌تواند سوژه‌ای قابل بحث، پربیننده و حیاتی برای فیلمنامه نویس‌ها و کارگردان‌های تلویزیونی تلقی شود و از ابعاد مختلف به موضوع نگاه کنند؛ با این همه هنوز هموزن این فراگیری و تاثیرگذاری بیماری، در سریال‌های داخلی رَدی از کرونا و تاثیرات آن را ندیده ایم.
این در حالی است که تنها چند ماه پس از شیوع این ویروس، بسیاری از سازندگان فیلم و سریال در دنیا، در تدارک ساخت آثاری با موضوع کرونا بوده اند و برخی از این سریال‌ها برای پخش از تلویزیون خودمان هم خریداری و دوبله شد.
البته در این دو سال، تلاش‌هایی تصویری برای نمایش زحمات کادر درمان و نشان دادن چهره واقعی کرونا صورت گرفت، اما اغلب آنچه انجام شد، در قالب ساختارهایی، چون مستند و گزارش‌های خبری و مردمی بوده است که با صرف کمترین زمان ممکن برای ساخت، روایتی از واقعیت کرونا ارائه دادند و با توجه به تاثیرات شگرف این بیماری بر جامعه و همه گیری گسترده آن، می‌توان چنین عنوان کرد که سهم تولید آثار ماندنی و قابل توجه خصوصا در حوزه فیلم و سریال، انتقادبرانگیز بوده است.
«فرشتگان بی بال» از جمله همین تلاش‌های محدود برای به تصویر کشیدن واقعیت کرونا در یک مجموعه نمایشی بود. سریالی ۱۴ قسمتی که با محوریت ستایش و قدردانی از زحمات کادر درمان تولید و پخش شد.
سریال «فرشتگان بی بال»
همچنین سریال دیگری با نام «اپیدمی»، با بازی مهدی فخیم زاده هم درباره کرونا این روز‌ها در حال ساخت است. به گفته سعید کمانی ـ تهیه کننده ـ این مجموعه روز‌های ابتدایی بحران کرونا و تلاش شبانه روزی کادر درمان را روایت می‌کند. در این سریال با موضوع کرونا قرار بوده است که مرحوم علی سلیمانی هم ایفای نقش کند، اما این بازیگر خود قربانی کرونا شد تا هنرمند دیگری جایگزین او شود.
سریال «اپیدمی»
ضمن اینکه مرداد ماه سال قبل بود که در خبر‌ها اعلام شد، رییس صداوسیما دستور ساخت سریالی با موضوع کرونا را داده است و تولید آن هم به برادران محمودی سپرده شده است؛ خبری که در ادامه و با گذشت یک سال، هنوز به انجامی نرسیده یا حداقل رسانه‌ای نشده است.
در کنار این مجموعه‌های انگشت شمار، در مابقی سریال‌ها، کرونا موضوعی صرفا تزیینی بوده است که به صرف نمایشِ استفاده از المان‌های آن مانند ماسک و مواد ضدعفونی کننده توسط کاراکتر‌ها بسنده شده است؛ همانند آنچه در صحنه‌هایی از سریال‌های مناسبتی، چون «نون خ ۳» و «احضار» شاهد بودیم و البته در مواردی مانند قسمت‌های جامانده از «پایتخت ۶»، کرونا به بخشی از قصه هم نفوذ کرد.
با این وجود همچنان تاکید می‌شود که در مقایسه با رسانه‌های کشور‌های دیگر، ضرورت پرداختن به موضوع کرونا از زوایای مختلف همچنان از سوی تلویزیون، پلتفرم‌ها و سریال ساز‌های ایرانی احساس نشده است و این در حالی است که کشور‌های عرب زبان در همین ماه رمضان گذشته بسیاری از سریال‌های مناسبتی خود را با موضوع این بیماری و تاثیرات آن بر زندگی مردم روی آنتن فرستادند یا برای مثال کمپانی نتفلیکس از ماه‌های ابتدایی شیوع این ویروس، به فکر ساختن سریال‌هایی درباره این ویروس افتاد و سال گذشته سریالی کوتاه را به نام «فاصله اجتماعی» منتشر کرد. ویژگی خاص این سریال این بود که هر کدام از عوامل، از راه دور با هم همکاری داشته و در واقع بازیگران از خودشان در خانه تصویر برداری کردند.
با این همه آنطور که از شرایط این بیماری در ایران و جهان برمی آید، گویا قرار است بشر فعلا با این ویروس زندگی کند؛ بر این اساس بهتر است باور کنیم سرمایه گذاری روی ساخت فیلم و سریال‌هایی با هدف طرح ابعاد مختلف تاثیرگذاری کرونا بر زندگی‌ها و آسیب شناسی این شرایط، نه تنها بیهوده به نظر نمی‌رسد که بسیار هم لازم و ضروری است.