قیمت‌های سرسام آور بازیکنان فوتبال؛ صدای باشگاه‌ها هم در آمد
- روزگاری فوتبال بازی کردن شغل نبود و بازیکنان مطرح فوتبال ایران پس از اتمام کار خود در کارخانه، مغازه و اداره به تمرین می‌رفتند و با پول‌های بسیار کم بازی می‌کردند. در دهه ۵۰ و ۶۰ به معنای واقعی کلمه پولی در فوتبال نبود و بسیاری از پیشکسوتان آن نسل‌ها وضعیت مالی مطلوبی ندارند. از دهه ۷۰ و اوج آن دهه ۸۰ قرارداد‌های خوبی با بازیکنان بسته شد و بازیکن خوب، پول خوب می‌گرفت. در دهه ۹۰ قرارداد‌ها میلیاردی شدند و بازیکنان متوسط هم بعضاً به چندصد میلیون قانع نبودند و میلیاردی می‌بستند.
در سال‌های پایانی دهه ۹۰ وضعیت قرارداد‌ها به طرز وحشتناکی رو به بالا تغییر کرد. کاپیتان متعصب یک تیم به یکباره ۱۲ میلیارد قرارداد بست و بازیکنی که کمتر از ۵۰۰ میلیون قرارداد داشت، ۴ میلیاردی شد! ملی‌پوش متعصب به تیم محبوبش ۶ میلیارد تخفیف می‌دهد تا تمدید کند و بازیکن دیگر برای بازارگرمی از پیشنهاد تیم صنعتی حرف می‌زند. در این بین تیم‌های صنعتی پرخرج به قدری دستمزد بالا و منظمی به بازیکنان پرداخت می‌کنند که هر کسی تمایل به بازی در این تیم‌ها دارد و سایر باشگاه‌ها مجبور می‌شوند در مبلغ قرارداد با این تیم‌ها رقابت کنند.
این شرایط باعث می‌شود بازیکنی که حتی در حد لیگ یک هم نبوده با یک شایعه پراکنی و شیطنت ایجنت‌ها و برخی اصحاب رسانه در فضای مجازی تبدیل به شاه ماهی و بازیکن درجه یک ایران شود و با یک قرارداد سنگین یک یا دو ساله به اندازه تمام عمرش پول به دست آورد.
در این بین باشگاه‌ها هم از چنین وضعیتی شاکی هستند و برای جذب یک بازیکن متوسط و بدون سابقه ملی یا سابقه باشگاهی خیلی درخشان باید میلیارد‌ها هرینه کنند و رقابت نابرابری بین تیم‌های لیگ برتر شکل گرفته است.