تاکید قاطبه نخبگان روسیه برای رشد روابط اقتصادی این کشور با ایران
- با ترسیم نمودار تحول نگرش روسیۀ پساشوروی به ایران، جابه جاییهایی با شدت نوسان گسترده قابل مشاهده است که در یک سوی آن، ایران به مثابه «متحدی مطمئن و قابل اتکا در منطقه و جهان» و «متحدی در برابر دشمان مشترک» و در سوی دیگر به عنوان «تهدید جنوبی و به منزله ابزاری برای تنظیم روابط با غرب» مورد شناسایی قرار گرفته است.
یکی از جلوههای عملی این نوسان، در ارائه دو رای متفاوت و مهم در شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال ایران مشاهده میشود، مخالفت و وتوی قطعنامه ضد ایرانی شورای امنیت در ۲۶ فوریه ۲۰۱۸ و موافقت و رای به قطعنامه ضد ایرانی ۱۹۲۹ در ۹ ژوئن ۲۰۱۰ است.
«ایران در هندسه سیاست خارجی روسیه» عنوان کتابی به قلم محمد شاد است که وی در این اثر کوشیده است تصویری منطبق با واقعیت، از نحوه سیاستگذاری خارجی روسیه در مقابل ایران و عناصر دخیل در شکلگیری این سیاستها ارائه دهد. در نظر دارد هر روز برشی از این کتاب را با خوانندگان خود به اشتراک بگذارد.
کامرسانت بیشتر رهیافت افتصادی به روابط روسیه و ایران داشته و مسائل سیاسی را نیز با نگاه اقتصادی و البته با رویکردی انتقادی تحلیل و ارزیابی کرده است.
شایان ذکر است که از نظر قاطبه نخبگان اقتصادی در روسیه، روابط اقتصادی این کشور با ایران شرایط خوبی ندارد و اگر نتواند هم سنگ با توسعه روابط در ابعاد سیاسی، امنیتی و نظامی رشد کند طبعاً پایداری و مانایی روابط وضعیت تضمین شده و پایداری نخواهد داشت.
پریخودکو فارغالتحصیل مگیمو در دوره اتحاد جماهیر شوروی است که سابقه کار دیپلماتیک از سال ۱۹۸۰ داشته و در پستهای مهمی، چون معاونت نخستوزیری روسیه و ریاست دفتری دولت روسیه، و دستیاری رئیس جمهوری خدمت کرده و هماکنون نیز عضو هیئت مدیره دانشگاه مگیموست.
او که از چهرههای نزدیک به اورآتلانتیستها در روسیه است. از نزدیکان مدودف، رئیس جمهور سابق روسیه به شماره میرود و در پیریزی سیاست راهاندازی مجدد روابط روسیه با رئیس جمهور سابق روسیه با آمریکا (ریست) نقش داشته است. او پس از اتمام دوره ریاست جهوری مدودف و در دوره پوتین فعالیت سیاسی نداشت و اکنون در دانشگاه مگیمو مشغول به پژوهش و تدریس است.
او بر اساس ایده تنشزدایی در روابط روسیه و آمریکا، موضوع ایران را مسئلهای قابل اتفاق میان روسیه و آمریکا دنسته و در مقام دستیاری رئیس جمهور وقت روسیه بیان کرده است که روسیه منافعی جدای از منافع شرکای اروپایی و آمریکایی خود در ایران ندارد. منافع روسیه آن است که جمهوری اسلامی ایران کشوری پیشبینی پذیر باشد و مولد تهدید و مترصد اشاعه تسلیحات کشار جمعی نباشد.»
پریخودکو در عین حال حفظ حداقلی از روابط را ضروری ارزیابی میکند: «تحریم به ندرت منجر به دستیابی به نتایح دلخواه میشود؛ اما در برخی موارد، انجام آنها اجتنابناپذیر است. ما از تحریمهای جامعه بینالملل حمایت میکنیم و همزمان به این مسئله نیز توجه داریم که این تحریمها نباید همه دامنه روابط پیچیده روسیه با ایران را تحت تأثیر قرار دهد و بخشهای مهمتر در همکاریهای دوجانبه نباید از بین برود»